* * *
…калі над вершамі я плачу,
то, значыць, нешта ўсё-ткі значу,
як чалавек, які астачу
жыцця не кінуў на абы,
а вызнаць сэнс яго таемны
і дух быцця адчуць нятленны
жадае, 
 каб знайсці збавенне,
нягледзячы на лёс сляпы.
 8 студзеня 2011

СОН
Апоўначы, 
схіліўшыся з краю нябёс,
да мяне дагукалася мама,
і кажа мне гэтак:
не вер, што тут цемра і нежыць,
тут – як і там,
толькі ўсё перавернута: 
хто быў апошнім,
апынаецца першым,
і Авель зайздросціць
дару брата свайго… 
Тут чалавек падобны
на свой першародны
вобраз…
І зямля адсюль
бачыцца гэтак жа,
як і неба – з зямлі…

Пасля адвярнулася,
накрылася воблакам –
і заснула…
 24 лістапада 2013

* * *
 Тэры і электарату 
Сабака звыкае да волі гаспадара
і да ўтульнай хатняе службы;
ненавязаным 
не хоча выходзіць на вуліцу,
баіцца быць пакінутым 
сам-насам…

З якой удзячнасцю
ён ліжа маю далонь,
калі я прышчэпваю 
павадок…
 5 снежня 2013

ВЫРАК ВАРАННЯ
На полі бязлюдным падвечар,
сабраўшыся цёмнаю хмарай,
вароны наладзілі веча,
з усіх прыляцеўшы абшараў…
Свой чорны выкарквалі гонар
і лютасць вытоптвалі яра,
пакуль не павыдзерлі з горлаў:
кра!
 край гэты – крыж наш і кара!..

Гарлалі над выстылым полем
да шарай гадзіны сыходнай,
пакуль іх гаротная доля
не сталася доляй народнай…
 27 снежня 2013

* * *
Каторы дзень 
сяджу і думаю:
якая марнасць жыцця,
хоць вазьмі ды
засілься
на вяроўчыне,
якой перацягнулі ўчора
купленае ў краме паліто
(а гэта ж не на адну зіму?!)…

Але ў нашай літаратуры 
амаль ніхто не сыходзіў так,
як сыходзілі Маякоўскі, Цвятаева,
Місіма альбо Сільвія Плат…
Нашых часта выдавалі,
добра плацілі, 
любілі і шанавалі,
а калі, бывала, наадварот, –
то не хапала волі,
каб да канца 
выславіць сваё 
Я
такім грэшным
чынам…

Ну,
хіба што Жэня Янішчыц
ды Гумянюк…
Астатнія ад гарэлкі ўгаралі,
хвароб і пражытых гадоў…
Яшчэ самазгубна сыходзіў Сыс,
зрэшты, 
ён і сышоў крывёю…
А я?! 
Ці мог бы сысці я,
замкнуўшы за сабой дзверы,
ачапіўшыся 
на круку 
запыленай 
люстры?..

Наўрад ці…

Задыхаюся, 
а – жыву…

Думаю, 
каб самохаць сысці
трэба мець 
сатанінскі талент,
а можа, нават, 
выбітае на сэрцы ў спрэчках з Богам, 
таўро геніяльнасці…
 28 снежня 2013

ГРАМАТЫКА ЖЫЦЦЯ
 Алесю Разанаву
Ніхто не жадае быць словам,
а ўсё – клічнікам, 
кропкаю
альбо хоць коскаю,
на крайні выпадак,
пытальнікам, 
а хтосьці –
працяжнікам
ці шмакроп’ем…

Так, 
у жыцці ёсць 
правілы пунктуацыі
і выключэнні з іх,
а ўсё ж без Слова
няма ў нас сэнсу,
бо толькі ў ім –
крыж нашай сутнасці
і ўваскрашэнне…

Скурчваемся пытальнікамі 
ў старасці –
ніхто нам не адказвае,
выструньваемся клічнікамі 
ў труне –
ніхто нас не чуе…

І толькі 
Слова моўчкі 
стаіць наводдаль,
нікім не заўважнае
і не пачутае…
 27 студзеня 2014

* * *
Нам славы зямное не будзе
нікому,
 а – ўсім і адна:
за тое, што – Божыя людзі
і нас не скарыў Сатана…

Ды нават і тых, хто скарыўся,
не кіне на гібласць Хрыстос,
а веры працягне скарынку
заместа адчаю і слёз…
 29 cтудзеня 2014

* * *
прахапіўся ў сне 
на магіле мамы
адчуўшы 
як скрозь пальцы 
прарастае трава
 3 лютага 2014

* * *
Зямля, цяжарная быццём бацькоў,
і неба, лёгкае дыханнем Бога,
мой дух і плоць у свой спрадвечны схоў
павінны ўзяць, іх раздзяліўшы строга
на дзве сукупных сутнасці жыцця,
якія 
 у адной зямной істоце,
ратуючы сябе ад забыцця,
з’ядналіся насуперак Прыродзе.
 22 сакавіка 2014

* * *
Паэт Рыгор Барадулін 
жыў ад мяне недалёка –
наўскос – на вуліцы Мележа, 
пры Севастопальскім парку…
Нядаўна перасяліўся
вышэй, 
абжываючы неба
над тым зелянеючым месцам…
Цяпер, калі там гуляю,
гляджу ў паднебную вечнасць,
дзе ў высях, 
пад яркімі зорамі
паэт наш 
Рыгор Барадулін
Тварцу ненатомна чытае 
на роднай матчынай мове
свае беларускія вершы…

Я думаю ўсё ж, 
што аднойчы 
Гасподзь не стрывае такога 
нахабства й прэтэнзій 
на Слова,
і вытурыць дзядзьку Рыгора,
як вытурыў колісь адтуль
яго першапродка Адама…

Ды ў тым пакаранні
Паэта
і цепліцца наша надзея
на існае ў нас адраджэнне –
вяртанне нямым беларусам
іх роднай памерлае мовы…
 31 сакавіка 2014

* * *
Такі гожы
сонечны дзень!

А нехта падышоў збоку
і топчацца 
па маім распластаным ценю…
 2 жніўня 2014

* * *
Пагодзімся, паэзія – 
душа чалавека.

Хіба скажаш, 
што не любіш яе,
калі ты не бяздушны… 
 13 снежня 2014

* * *
Ніхто не ведае,
што ён будзе рабіць 
у апошні момант:
радавацца жыццю
ці жахацца смерці?

Госпадзе,
самая страшная Твая кара –
забраць чалавека 
без папярэджання…

А можа, ў гэтым 
і ёсць Твая літасць?
 19 жніўня 2014

* * *
Ах, смерць – падманка жыцця.
Немаўля, якое перастае плакаць
з пустышкаю ў роце…
 23 жніўня 2014

comments powered by HyperComments