Валерыя Кустава (№82)

ВалярынаАд яго – да сябе

 

* * *

Чакаеш гэтае дурное

цудоўнае лета

паўжыцця.

А яно прыходзіць –

і ўсё не такое,

няправільнае.

Адно ратуе –

калі

ў парыве па-

чуцця,

нехта ён

кажа:

– Хачу пабачыць

зноў

твае мокрыя валасы

раніцай.

Варшава, ліпень 2014

 

 

* * *

…Яна прасіла –

стану мяккай,

як вераснёўскі яблык,

каб мог увайсці

ў мяне ты

ікламі.

Толькі пасля

не забудзься

падзьмуць

на раны,

каб ад майго болю

не зніклі мы.

Верасень 2014

 

 

* * *

Вымалёўваеш

сваiмi грудзьмi

на ягонай спiне

вiдарыс Радзiмы.

Выцалоўваеш –

iх няшмат –

радзiмкi,

каб запомнiць

рэльефы цела.

Так паэткi найчасцей

учыняюць

са сваiмi

адзiнымi.

Так як яны –

кахаюць адзiнкi.

Так як яны –

ты б кахаць не хацела.

Перагортваеш

яго дакрананнi

сваiмi вершамi.

Да цалункаў глыбокiх

прывучаеш вуснамi.

Занатоўваеш

жывыя пачуццi

ў раманы вусныя.

Найчасцей

давяраюцца так

са сваімі

з першымi…

2014

 

 

* * *

Ты так прыгожа сумуеш

пад лёгкае шарданэ

ў кавярні з карцінай Манэ

ў завулку між вузкіх вуліц.

 

Табе б даляцець да Парыжа

і расчароўвацца там –

гасподай чароўных дам,

аблокамі ад гашышу.

 

Й нарэшце спыніць такога,

які табой даўна сніць,

які табе не баліць,

з якім спакайней трывога.

 

Каб разам цадзіць – о Божа! –

жыццё й недзявочы віскі.

О, вочы яго – д’ябліскі.

А як ён цалуецца гожа…

Травень 2014

 

 

* * *

“Ох, гэтыя мужчыны,

што носяць акуляры…

Заўжды ведаеш,

калі збіраюцца

цябе пацалаваць… –

закідваюць іх над ілбом

нібыта няўзнак

ці здымаюць

таксама нібыта няўзнак

і па тваім твары блукаюць

паглядам.

А тыя, што з добрым зрокам,

пільна ўзіраюцца

ў вусны,

нібыта іх страціць баяцца –

вусны твае,

не вочы,

дзіўна…” –

падумала яна

і адсунулася –

ад яго да сябе.

Кастрычнік, 2013

 

 

* * *

Пляж як крама з музычнымі інструментамі:

 

Жанчыны-скрыпкі.

Жанчыны-домры.

Жанчыны-віяланчэлі.

 

Мужчыны-трамбоны.

Мужчыны-фаготы.

Мужчыны-бубны.

Латвія, 2012

 

 

* * *

У Доме творчасці ў Вентспілсе

выбіла пробкі ад перагрэву натхнення:

паэты ўвесь дзень правялі на моры

і атрымалі перагрэў энергіямі,

ад таго ўвечары

спакойваліся (ціхутка па пакоях)

бальзамам на душу –

пераважна рыжскім.

 

На раніцу

гаспадыня ў роспачы забегла на кухню,

дзе сядзела паважаная кампанія:

“Калі ласка, спадарства,

хто можа ўкруціць лямпачку?..”

Усе маўчалі.

Мужчын няма,

пісьменнікі не лічацца…

Латвія, 2012

 

 

* * *

…Ідзе дождж.

Ляжаць мёртвыя.

Сядзяць жывыя.

Толькі б пагаварыць

з мамай.

Хмара

насоўваецца,

слязіцца

дажджамі,

вые,

рассыпаецца

самалётамі

з абвугленай

маннай…

Ліпень 2014

 

 

* * *

Толькі здаецца,

што я –

маладая і пекная,

нібы свежая –

зранку –

ралля,

рэха звонкага

водгулля,

што гукае дзіця

здаля.

 

Я самотны

сівы стары, –

з голубам

на сагнутай руцэ, –

што плыве

чоўнам па рацэ,

як плыве

сляза па шчацэ,

як плыве далягляд

да зары

ды бярозавы сок

па кары.

 

Толькі здаецца,

што я

маладая і пекная.

я – артэрыя,

сэрца каля

рана

рваная

й колатая,

разыходзіцца,

што ўтрая

балючэй

за любоў.

Не твая,

я мелодыя

прышлая.

Кастрычнік 2014

 

 

* * *

…Хвароба блукае па целе,

шукае прытулку і –

трапляе

на разуменне:

кашаль,

як і боль,

часам

трэба дзяліць:

аддаваць

мужчынам

праз пацалункі

разам з сабой.

2012

 

 

* * *

Лета – час шчаслівых.

Восень – час паэтаў.

І з усмешкай кплівай

адыходзіць лета.

 

Лета патанала

ў радасці й спякоце.

Гэта ўжо нямала.

Лета адыходзіць.

Берлін, 2010

 

 

КАРОЎКІ НОЯ

Небасхілы гор,

паўпрыкрытыя

прасцінамі ранішняга святла.

Лагчынкі, западзінкі

сакавітых рэльефаў,

нібы маляваныя.

Тут усяго стае.

І перадусім – цяпла.

Горы ў неба забраныя.

 

Дзівавокія кароўкі (й цяляты)

скубуць зеленавалосыя схілы.

Тут мог быць зямны рай.

Зямны рай.

 

Цячэ жыццё, нібы малако –

густое і белае –

з вымя добрых каровак,

што пасуцца недзе

між Люблянай і Венаю.

Між Венай і Люблянаю.

Я ведаю,

Ной тут выбіраў

сваю пару капытную:

яго звалі Майсеем –

ён быў упартым бычком,

а яна – з зорачкай на ілбе –

і яе звалі Янаю.

 

Ці то была іншая пара:

яго звалі Гашпер,

а яе – Барбара.

Вена, 2010

 

 

* * *

Ты кажаш,

што кахаеш

мяне

больш за жыццё.

Але з ёю

заводзіш

агульныя

магніцікі

на лядоўню.

2012

 

 

* * *

Доўга няшчасным

быць цяжка.

Адмучыўся –

ну й адпусціла.

Гэткая душы расцяжка:

спачатку баліць,

страчваеш сілы,

сэрца цісне

на рэбры…

А калі

цягліцы прывыклі –

то і прыемна,

і нават міла.

Затое

наступны раз

змесціцца

большы боль,

чым папярэдні.

Чэрвень 2014

 

 

* * *

Мастак Канстанцін Каровін

малюе пялёсткамі

стэпавых ружаў

сады Гурзуфа

ды бульвары Парыжа.

 

Пялёсткі роўненька

злятаюць

з Траццякоўкі Старой –

спыняюцца

ў залатых охрах

П’ера Банара

і фантазійных,

карычнева-рыжых,

дрэвах Поля Сіньяка –

у музеі імя

Аляксандра Сяргеевіча

прызямляецца рой.

 

Сонечныя козы

Тархава

з травы

разбягаюцца –

па сценах

Старой Траццякоўкі,

па дахах

хатаў

Бялыніцкага-Бірулі.

Пад сані

баярыні Марозавай

кідаюцца –

маладыя зусім казляняты.

Козы на сонцы

з карціны

ўцякаюць.

Лавіце іх,

шаноўныя супрацоўніцы!

Хапайце іх

за загрыўкі,

прывязвайце мо

за бародкі

ды хвосцікі.

А пялёсткі,

якімі малюе Каровін,

зграбіце,

спарадкуйце

па кулёчках

просценькіх

ды прадавайце

ў крамцы прымузейнай

залётнікам з дамамі

турыстычнымі –

і я загадаю

й набуду наступным разам,

як заеду да Масквы

тыя пялёсткі,

як лек для душы,

бы сардэчнае зелле,

набуду – на радасці! –

з казлянятамі афарыстычнымі.

                                              Масква-Менск, сакавіка 2015

 

 

* * *

Масква.

Самы гарачы дзень –

за сто год! –

лета.

Фантаны высокія,

вышэй

за сінагогі,

цэрквы

ды мінарэты.

Фантаны таньчаць

і вабяць,

што фантазійныя аазісы,

фантаны,

як кажуць мясцовыя,

фантануюць фантазіямі,

й казычуць пырскамі

масквічоў

чарнаскурых,

з вачыма вялікімі,

жоўтаскурых – з Сярэдняй Азіі,

прасветлых – з славянскімі лікамі.

А мы, здаволеныя, як вамбаты,

радыя

па цяньку,

з салодкім лёдам,

бадзяцца.

Дамоў вяртацца

праз “Маякоўскага” –

любімую Піменам Панчанкам,

амаль беларускую,

метрастанцыю.

Вяр-та-а-ацца…

Пакіну гэтыя кадры на мантажы

апошняга фільму,

які вазьму з паліцы ўспамінаў

і буду пракручваць

перад пачаткам канца.

Скажы,

мусіць, файна,

каб наш чыставік не загінуў,

калі будзе шмат гэткіх фарбаў –

вясёлых, цёплых, кахальных –

на палёх з “Выбранага” жыцця.

Раней туравала:

“верш, а не ты!”,

“сыдзі прэч з маёй волі!”

Цяпер –

вершаняты

мае

ў абдымках тваіх

спатолю.

Каханне – бонусная свабода:

усё тое

самае,

толькі з наступствам шчасця.

Употай.

Проста запомні

найлепшае з нас –

і пастаў на пракрутку

й паўторы.

Каб у Вечным Вяртанні

да манітора

ўспамінаў

прыпасці –

і ўглядацца,

і ўслухвацца

ў здзейсненых мараў

гарачыя

зоры.

 


Апублікавана

у