*  *  *

Усё, што я вачыма бачыў – рай.

А ўсё, што зведаў розумам, то – пекла.

Як сонечныя шкельцы не збірай, –

паранішся і ўсё звядзеш да кепства…

 

Бо з’яўленае намі хараство

і прыгажосць – не болей, чым хімеры.

Паэзія – здзіўленне пусткай: што?!

пяра на чыстым аркушы паперы.

29 жніўня 2016 

 

 

*  *  *

Паэзія нікому не патрэбна,

апроч паэта, што стварыў яе,

і ўся яна – са зрэб’я ці са срэбра –

адно яму і плача і пяе.

 

Яна і разняволіць да нябёсаў,

і ўвязніць у самоту і запой,

пакінуўшы паэта безгалосым,

спакутаваным словам і сабой.

 

Але для творцы то наканаванне –

ёй слугаваць да самага канца,

не прагнучы ні славы, ані звання –

прыняўшы крыж, нібыта знак вянца…

17 снежня 2016

 

 

*  *  *

Крый Бог, сказаць каму, што ты – паэт,

каб прыхаванай не адчуць насмешкі…

З зямнога каменным зрабіўся свет,

душу згарнуўшы да маленькай флэшкі.

30 жніўня 2017

 

 

 

*  *  *

Маўчання не агучвай, там – хаос.

Гармонія гайдаецца ў калысцы,

дзе немаўля намацвае свой лёс,

гарлаючы па мацярынскай цыццы…

31 студзеня 2016 

 

 

*  *  *

Максім Багдановіч

вяршынь паэзіі

дасягнуў рана,

а вянца славы –

толькі пасля

сваёй смерці…

 

Бацька ж мой

быў цесляром,

будаваў хаты

і кожную з іх

вянцом завяршаў.

Многія з іх

ужо абязлюдзелі

і струхлелі…

Што ж, ён быў

рукатворным майстрам,

і нічога не рабіў навечна,

а ўсё – для пэўнага часу

і для канкрэтных людзей…

 

Вось жа й Максім калісьці

нарадзіўся ў бацькоўскай хаце…

3 кастрычніка 2015

 

 

ПОШУКІ МАМІНАЙ РАДАСЦІ

Мы бачым адны толькі матчыны рукі,

Адны яе рукі, адны іх рухі.

Анатоль Вярцінскі

 

Успамінаю:

мама корміць, спявае, распавядае,

нас шкадуе, лашчыць і апранае;

мама працуе, сумуе, плача, бядуе,

нам спагадае, дорыць, даруе…

 

…і толькі шчасця яе, хоць знак,

успомніць я не магу ніяк.

 

Значыць,

трэба перазагрузіць памяць быцця,

вылоўліваючы імгненні яе жыцця.

Дарэчы, я першынцам быў у мамы,

то, можа, момант шчаслівы самы

і быў у час з’яўлення майго?

 

Зрэшты, я з болем на свет выходзіў,

каб мець на тое хоць нейкі сподзеў…

Са мною шчасця быць не магло.

1 кастрычніка 2016

 

 

*  *  *

Так хочацца вярнуцца мне туды –

да маміных дагодлівых далоняў,

да вымаўленых першых родных слоў,

да басаногіх дзён,

да шэпту таямнічага: “кахаю”…

…ад утравелай матчынай магілы,

ад мовы пад счужэлым языком,

ад збабленай і сплаканай жанчыны

чаму ж іду я ў супрацьлеглы бок,

а не туды, куды хачу вярнуцца?..

1 лютага 2017

 

 

*  *  *

Калі б мінулае вярнулася сюды,

то ўсе мае бабулі і дзяды,

тым болей, прадзяды і прабабулі,

ўсяго б свайго не ўбачылі й не ўчулі,

а згледзелі б засушаны выток,

дзе прашчураў квітнеў жыцця куток.

 

Цяпер тут іншы рэй і іншы тлум,

дзе новы свет стары пусціў на глум,

каб тут раскашаваць яму прыгожа…

Ды ад збыцця ўцячы ніхто не зможа, –

і кожны з нас між небам і зямлёй

пакіне крыж адсутнасці сваёй.

7 кастрычніка 2016 

 

 

АПОШНЯЯ РАЗМОВА

                       Светлай памяці паэта Алеся Каско

Ну, вось, Алесь, з табой апошні раз

гаворым мы на ўскраі нашай драмы

без лішніх слоў і рытарычных фраз

па два бакі пустой магільнай ямы.

 

“Адразу я, – ты гэтак мне сказаў, –

а ты чакай, калі паклічуць Зверху…”,

нібы крывёй з ахвярнага ляза

апёк, – і як бы спраўдзіў паняверку…

 

Калі ж паклалі слухаўкі, нібы

з натомленых і потных рук рыдлёўкі,

стаў адступаць заценены нябыт,

вяртаючы паперу і алоўкі…

 

Ды што пісаць, калі ў Айчыне ўсё

духоўнае й бацькоўскае на схіле,

і ўсё святое сцёрта на рыззё,

а грэшнае – ва ўсёй красе і сіле?!

Ну, што ж тады няхай ужо зямля

прымае нас, як высахлае семя,

якое, можа, – некалі, пасля –

рассуне жвір і дол сабой засее…

27 лістапада 2017

 

 

*  *  *

Шчаслівыя, хто ведаюць мову Бога.

Цар Саламон

 

Аснова мовы – маўчанне…

Алесь Разанаў 

Пакутна мне быць паэтам

нямеючай мовы,

збіраць, як жабрак манеты,

ў падворках маміны словы.

 

Ціха шаптаць, таемна,

нібы ў малітвах млосных,

гукі жыцця пайменна –

зычныя да галосных…

 

Небу з прадоннем млечным

іх адпускаць бяссіла,

каб захаваць навечна

ў мове Айца і Сына.

7 чэрвеня 2018

comments powered by HyperComments