* * * Кожнаму несці з сабой сваё: неба ці, можа, крыж.
Звонкімі спевамі салаўёў поўнячы сэрца ціш, рэзаць іржавым лязом тугі словаў і думак вір, вольхай ўкарэньвацца ў берагі, блытацца ў мы, ты, вы…
Вымыта, выпалена ўначы, выхаджана па дне. Нешта глыбока ўнутры маўчыць (крыкам было раней). Цёплай далонню кранаць кару, кáру сваю прымаць.
Жыць – гэта проста ісці ўгару. І неба, і крыж трымаць.
* * * У гэтай гісторыі – прымітыўнай і простай – дзяўчынка робіцца моцнай, злой і дарослай (некаторыя траўмы дапамагаюць у вострым стане, калі ты не можаш знайсці свой востраў, дом, чалавека, свет, чараду ці зграю).
Дарога нібыта сама цябе выбірае і абяцае прывесці да брамы раю. Ты па ёй крочыш – і падыходзіш да краю.
Прэч паляцець трэба яшчэ вучыцца. У логаве сэрца – раненая ваўчыца. Чым ад халоднага ветру схаваць ключыцы?.. Піць малако тугі, выдыхаць, лячыцца.
А потым глядзецца ў Вэндэрса і Кар Вая, сінія блюзы слухаць і гук трамваяў, бачыць, як горад бяззорнае надзявае… І адчуваць – жывая.
* * * Разумееш, гэта вельмі пагана – не верыць.
Вось, напрыклад, выцягваю ровар, выходжу за дзверы i еду. Колькi iмгненняў – без рук цi заплюшчыўшы вочы. Дарога сама нясе мяне, куды хоча. Я ёй аддаюся цалкам, быццам каханку, потым шчаслiва i стомлена пад’язджаю да ганка, любячы гэты дурацкi ранак усёй сабою. Нi смутку няма, нi болю.
А ты паўтараеш: «Як маешся?» i «Трымайся»… Жыццё тады, нiбыта палоскi на майцы: то цёмнае ўсё, то сiнь.
Глядзi, я нiчога не бачу i не намацваю руль. I я табе гавару: Ты – дарога. Трымай. Нясi.
* * * І раз, і два, і тры… І ўразіцца Манэ. І пад вадой схаваць трывогі і хістанні. Чаканае цяпло п’яніць, як шарданэ. У кроку ад мяжы, у кроку ад світання.
Чатыры, пяць і шэсць… І больш не быць мане. Бо мячык патануў (такі вось мячык, Таня). А ісціна ў віне? Адной тваёй? Ды не. І – кропкай замяніць шматкроп’е і пытальнік.
Сем, восем, дзевяць… Нуль. І так усё міне. Сплыве пад мостам прэч, без права на вяртанне. І, ведаеш, няма нічога найдзіўней, чым нашага жыцця неўтаймаваны танец.
* * * Яна на кожнае “тысаматакхацела” згадвае: Так. Хацела. Права на боль і цела, на цеплыню злева, сонца, краіны, вогнішчы і залевы, на ноты, з якімі па рэйках ці ўверх па прыступках, на словы, імя, язьмінавы водар з кубка (не трэба – у ложак, хаця б на кухні). Яна хацела: крылы, красоўкі, заплечнік, раніца ў Амстэрдаме, у Бруге – вечар…
А атрымала зусім не тое пакуль. Цела і боль у ім. шнары, быццам ад куль, ад словаў і пацісканняў плячыма. Прыступнасць. Магчымасць прачнуцца ў сваёй айчыне і бачыць берлінскае неба толькі чужым зрокам. Фіранкі на кухні – блізка. Мора – далёка.
І часам, калі – на рэйкі, калі не выносіць сябе пустую… Яна сінім малюе хвалі, гэта крыху ратуе.
* * * Што тыя слёзы? Вада. I вуду ў iх не закiнеш, не выцягнеш рыб. Цвердзiш сама сабе: ёсць i буду… Рыбы не вераць, ныраюць углыб, лыпаюць недзе ўнутры вачыма, мераюць ровень тваёй тугi i уцiскаюцца туга, шчыльна ў шчылiны мiж камянёў глухiх – словаў, не злоўленых лёскай лёсу, рухаў, увязлых у клейкi глей… Рыбiн рабы i стракаты россып сыпле стаката бязгучных «але», што на паверхнi вады кругамi, у iх i канец, i пачатак – адно.
Выпусцiць вершаў сваiх арыгамi i апусцiцца да рыб. На дно.
* * * Люты сышоў. Пакінуў сканчэнне “ты”, на рыпучай паперы і скуры – вятроў сляды і нешта ўнутры, што дзярэ да спазму ў гартані. Словы ўмерзлі ў ільды. У глыбі маёй вады – рыба б’ецца аб рэбры ў нераце нематы. Дрэў галіны нібы ў іншы сусвет масты, пад якімі замерла і не сплывае каханне.
* * * Ты ляжыш лужынай на асфальце. З празрыстым панцырам ды марай ва ўлонні наступнай раніцай нарадзіць мора. І адбіваеш неба Берліна.
А нехта халоднымі пальцамі прарысоўвае лініі на тваіх далонях.
Смяюцца мойры. Словы, думкі і рысы блытаюцца, сэнс губляецца, горад робіцца Вавілонам. Неба падае ў цябе, разбіваецца. … Не збываецца.
* * * У табе вырастае нешта – вастрэй за нож і рэжа знутры. То чырвоным, то сінім пульсуе ў грудзях Бінош, не дае дыхаць фон Трыер. У тумане не бачна дахаў і дрэў, мяжы паміж існым і пустатой. Вецер кліча з сабой. Ты ценем за ім бяжыш па дарозе не той. Парушаеш правілы. Птушкі на ўсіх палях паабапал тваіх шляхоў. І жыццё – гэта кропка “тут”. І яна пасля застанецца штрыхом. А цяпер лістапад. Падаюць ліст і ціск, ты – трымаешся і стаіш. Там, дзе песня твая запісваецца на дыск, – немата і ціш.
* * * Ісабэль стаіць і глядзіць на снег, што завесіў квадрат акна.
Свет размыты, быццам пейзаж Манэ. У снягах драмае вясна. Задуменны горад цалком глынуў белы кіт з халодным хвастом. Ці сівы штукар прасціной з ільну захінуў нас. Або шчытом – аніякай розніцы. Проста дзень – манахромны калючы махер…
Ісабэль выходзіць, паўз снег ідзе. Неба сыплецца за каўнер.
* * * Так, кожны ў свеце мае свае патрэбы. Птушкам хочацца хлеба, хлопчыку – снегу з неба, а паднябенню – шакаладу і чаю. Нехта прагне хуткага выйсця з адчаю, а нехта – Прагі ці выйсці туды, дзе паветра.
Помніш, хацелася, каб не загінуў Вертэр, каб не забівалі Катані, ну ці – зусім маленькай – каб не плакала Таня?..
Вось зараз – што патрэбна табе?
Гарады на Б, з аднаго ў цябе ёсць каменьчык, з другога каштаны, трэці – у памяці, марах і (хочацца верыць) планах. Трэба адсутнасць болю, жыццёвыя алкаголі, воля, марскія хвалі, ногі, пад імі дарогі, можна педалі, рукі, што гладзяць плечы. Раніца, дзень і вечар, калі ў табе столькі шчасця, што анідзе не ўмесціш…
І – аніякіх вершаў болей, ніякіх вершаў. comments powered by HyperCommentsДзеяслоў
2020-02-18 13:15:36
[…] “Залаты апостраф” у намінацыі “Паэзія”: Вольга Гронская. заВершанае. Вершы. №98 2. “Залаты апостраф” у намінацыі […]
|