Леташні сон

 

*  *  *

Горад душыць,

сціскае шыю пальцамі-вежамі.

Бетонная пушча

з неакрэсленымі межамі.

Абяцаюць нябесную манну

рэкламныя шыльды і акцыі,

але кожны замураваны

ў метро паміж станцыямі

або да горада прыкаваны

і вымушаны глядзець,

як капаюць катлаваны –

і няма куды дзецца.

Людзі ў шматлікіх мурашніках

жывуць паводле сваіх законаў:

раптоўна становіцца страшна –

за смехам не пачуць стогнаў,

за песнямі не пачуць плачу,

за сценамі не адчуць болю.

Чарговая ахвяра прызначана –

і хай аб літасці моліць,

трымаючы ў далонях сэрца,

такое трапяткое і шчырае…

Я на ютубе, здаецца,

бачыў гэта ў жывым эфіры

і плакаў слязьмі гарачымі,

сапраўднымі, непадступнымі.

А горад з усмешкай дзіцячаю

даводзіў, што я – наступны.

 

 

АВЕЛЬ

Авель стаіць на прыпынку пустым,

чакаючы аўтобус, каб ехаць дадому.

Ён не стаў прарокам, не стаў святым,

а жыве сабе ціха невядомы нікому.

 

Мае аднапакаёвую кватэру,

ездзіць на працу, з працы вяртаецца.

Нядаўна паставіў сталёвыя дзверы

і новыя шпалеры паклеіць збіраецца.

 

Кінуў курыць месяц таму,

у інтэрнэце сочыць за навінамі.

Ён любіць снежную халодную зіму,

напоўненую агнямі і каляднымі ўспамінамі.

 

Біблію прачытаў разоў сто,

робячы ў ёй адмысловыя закладкі,

але так і не ўцяміў чаму і за што

ён быў забіты на самым пачатку.

 

Ды ён зусім не пакрыўджаны, не,

хіба што здзіўлены трохі і расчараваны,

малюе чорна-белую абстракцыю на сцяне

пад музыку “The Doors”, “Pink Floyd” і “Nirvana”.

 

Потым спрабуе сном забыцца,

гэта яму ўдаецца, бывае.

І тысячагоддзямі Авелю сніцца,

што Каін зноў і зноў яго забівае,

 

і рагоча, рагоча, нібы ашалелы,

потым плача, закрыўшы твар рукамі…

Авель прахопліваецца: яму зразумела,

што ён…

 

Гэта ён,

ён сам сабе –

Каін…

 

 

САМОТА

Самота ўвайшла ў пакой, завесіла фіранкі,

запаліла свечку, адклала запалкі ўбок,

села ў крэсла – і ў ім прасядзіць да ранку,

гледзячы сумнымі вачыма ў паўзмрок.

 

Самота заўсёды была самотнай –

была сярод іншых адзінай парванай струной,

ёй заўжды выпадала лічба няцотная

і сяброўская ўсмешка была незнаёмая ёй.

 

Свет самоты стаў даўно ўжо брудна-шэрым,

і якія б не адбываліся ў свеце падзеі –

наўкол шэрыя вокны, столь і шпалеры,

і толькі свечка дае агеньчык надзеі.

 

Самота зусім не плача і даўно не смяецца,

размаўляе з люстэркам, каб не забыцца на мову.

Самота дыханнем самотным спрабуе сагрэцца –

дзверы замкнула і свечку запальвае новую…

 

Самота прывыкла, змірылася – такі ўжо лёс.

Тэлефонны званок цішыню разарваў на шматкі.

Самота слухаўку зняла і сказала нясмела: “Алё…”

“Я, відаць, памыліўся… Прабачце…” – кароткія гудкі…

 

 

*  *  *

І.

Задуха.

Сонца спякотна смяецца.

Муха

знясілена б’ецца

ў вітраж каляровы

і выйсце знайсці спадзяецца.

То ў чырвонае стукнецца,

то ў сіняе,

то ў залатое –

не мае спакою.

Спрабуе мушыным цельцам

разбіць каляровае шкельца.

Дарэмна,

напэўна.

Такое не раз было.

Ды не паддаецца

і не паддасца

шкло…

 

ІІ.

Фаўст сядзіць за сталом,

жураўлікаў робячы з белай паперы,

каб выпусціць іх у неба

праз дзверы,

а самому

застацца

сярод

вітражоў

назаўсёды.

Зняволеным ці свабодным?

 

ІІІ.

Ляціць між аблокаў

белая чарада.

На дождж збіраецца,

пачынае грымець.

Ляціць чарада,

і не ведае, што вада –

для жураўлікаў

з белай

паперы –

смерць…

 

IV.

Дождж ідзе трэці дзень.

Фаўст сядзіць за сталом.

Даўно прачытаную кнігу

павольна гартае.

У шыбу не грукне ніхто

папяровым крылом,

бо ніколі ніхто не вяртаўся.

А Фаўст чакае…

 

 

*  *  *

Мы сядзім на халодных прыступках

і проста маўчым.

Па аскепках неба,

выпадкова разбітага намі,

цені чыесьці (мо, нашы?)

кульгаюць у далячынь,

і так ціха наўкол,

як бывае ў замкнёным храме.

 

Мы стараліся самі,

але не дарэшты памерлі

і маем магчымасць

дамаляваць, дапісаць, даспяваць,

быць пяшчотнымі, вясёлымі,

смелымі, вернымі,

а яшчэ – шчаслівымі і свабоднымі

стаць.

 

Гуляць пад дажджом,

вершы пісаць смешныя,

можа, не надта зграбныя,

але шчырыя,

у якіх ты ўсмешлівая

і смешны я,

а яшчэ – сіняе неба

з белымі аблачынамі.

 

Ліхтары сустракаюць

чарговую звыклую раніцу.

Мы сядзім на халодных прыступках

між шэрых сценаў.

Засталося сціпла ўсміхацца,

пакуль распаўзаюцца

метастазы радасці

па блакітных сцяжынках венаў.

 

 

*  *  *

Не выказаць словамі

нават напалову

душу.

Грахі, як жорны,

ад сажы чорны,

нашу.

Стаю са свечкай,

душа ж засмечана,

хоць і вечная,

але знявечаная,

моцна збітая,

даўно ссівелая,

слязьмі аблітая,

збалелая.

Убранне белае,

даўно не белае,

а чорна-шэрае

і абгарэлае.

 

Стаю са свечкай.

Наўкол нікога.

І я заплакаў,

і клічу Бога:

 

– А мой ты Божа,

а мой ты Божа,

я адзін

на раздарожжы…

 

А Ён стаіць каля мяне

і выцірае

слёзы

мне…

 

 

*  *  *

Светлыя сны – гэта не назаўжды,

знікнуць у небе, як восеньскі дым,

і я застануся адзін, я пачаў прывыкаць.

 

Час не спыніўся, наперад ідзе,

і я больш не ведаю, хто я і дзе,

а цябе навучылі ляцець і цябе не ўтрымаць.

 

Сёння сняжыць. Я за ноч пасівеў.

І не сказаў усяго, што хацеў.

А крылаў няма, каб ляцець за табой наўздагон.

 

Светлыя сны – гэта не назаўжды,

знікнуць у небе, як восеньскі дым,

але ўсяго й засталося, што леташні сон.

2019

 

 

comments powered by HyperComments