Леташні сон
* * * Горад душыць, сціскае шыю пальцамі-вежамі. Бетонная пушча з неакрэсленымі межамі. Абяцаюць нябесную манну рэкламныя шыльды і акцыі, але кожны замураваны ў метро паміж станцыямі або да горада прыкаваны і вымушаны глядзець, як капаюць катлаваны – і няма куды дзецца. Людзі ў шматлікіх мурашніках жывуць паводле сваіх законаў: раптоўна становіцца страшна – за смехам не пачуць стогнаў, за песнямі не пачуць плачу, за сценамі не адчуць болю. Чарговая ахвяра прызначана – і хай аб літасці моліць, трымаючы ў далонях сэрца, такое трапяткое і шчырае… Я на ютубе, здаецца, бачыў гэта ў жывым эфіры і плакаў слязьмі гарачымі, сапраўднымі, непадступнымі. А горад з усмешкай дзіцячаю даводзіў, што я – наступны.
АВЕЛЬ Авель стаіць на прыпынку пустым, чакаючы аўтобус, каб ехаць дадому. Ён не стаў прарокам, не стаў святым, а жыве сабе ціха невядомы нікому.
Мае аднапакаёвую кватэру, ездзіць на працу, з працы вяртаецца. Нядаўна паставіў сталёвыя дзверы і новыя шпалеры паклеіць збіраецца.
Кінуў курыць месяц таму, у інтэрнэце сочыць за навінамі. Ён любіць снежную халодную зіму, напоўненую агнямі і каляднымі ўспамінамі.
Біблію прачытаў разоў сто, робячы ў ёй адмысловыя закладкі, але так і не ўцяміў чаму і за што ён быў забіты на самым пачатку.
Ды ён зусім не пакрыўджаны, не, хіба што здзіўлены трохі і расчараваны, малюе чорна-белую абстракцыю на сцяне пад музыку “The Doors”, “Pink Floyd” і “Nirvana”.
Потым спрабуе сном забыцца, гэта яму ўдаецца, бывае. І тысячагоддзямі Авелю сніцца, што Каін зноў і зноў яго забівае,
і рагоча, рагоча, нібы ашалелы, потым плача, закрыўшы твар рукамі… Авель прахопліваецца: яму зразумела, што ён…
Гэта ён, ён сам сабе – Каін…
САМОТА Самота ўвайшла ў пакой, завесіла фіранкі, запаліла свечку, адклала запалкі ўбок, села ў крэсла – і ў ім прасядзіць да ранку, гледзячы сумнымі вачыма ў паўзмрок.
Самота заўсёды была самотнай – была сярод іншых адзінай парванай струной, ёй заўжды выпадала лічба няцотная і сяброўская ўсмешка была незнаёмая ёй.
Свет самоты стаў даўно ўжо брудна-шэрым, і якія б не адбываліся ў свеце падзеі – наўкол шэрыя вокны, столь і шпалеры, і толькі свечка дае агеньчык надзеі.
Самота зусім не плача і даўно не смяецца, размаўляе з люстэркам, каб не забыцца на мову. Самота дыханнем самотным спрабуе сагрэцца – дзверы замкнула і свечку запальвае новую…
Самота прывыкла, змірылася – такі ўжо лёс. Тэлефонны званок цішыню разарваў на шматкі. Самота слухаўку зняла і сказала нясмела: “Алё…” “Я, відаць, памыліўся… Прабачце…” – кароткія гудкі…
* * * І. Задуха. Сонца спякотна смяецца. Муха знясілена б’ецца ў вітраж каляровы і выйсце знайсці спадзяецца. То ў чырвонае стукнецца, то ў сіняе, то ў залатое – не мае спакою. Спрабуе мушыным цельцам разбіць каляровае шкельца. Дарэмна, напэўна. Такое не раз было. Ды не паддаецца і не паддасца шкло…
ІІ. Фаўст сядзіць за сталом, жураўлікаў робячы з белай паперы, каб выпусціць іх у неба праз дзверы, а самому застацца сярод вітражоў назаўсёды. Зняволеным ці свабодным?
ІІІ. Ляціць між аблокаў белая чарада. На дождж збіраецца, пачынае грымець. Ляціць чарада, і не ведае, што вада – для жураўлікаў з белай паперы – смерць…
IV. Дождж ідзе трэці дзень. Фаўст сядзіць за сталом. Даўно прачытаную кнігу павольна гартае. У шыбу не грукне ніхто папяровым крылом, бо ніколі ніхто не вяртаўся. А Фаўст чакае…
* * * Мы сядзім на халодных прыступках і проста маўчым. Па аскепках неба, выпадкова разбітага намі, цені чыесьці (мо, нашы?) кульгаюць у далячынь, і так ціха наўкол, як бывае ў замкнёным храме.
Мы стараліся самі, але не дарэшты памерлі і маем магчымасць дамаляваць, дапісаць, даспяваць, быць пяшчотнымі, вясёлымі, смелымі, вернымі, а яшчэ – шчаслівымі і свабоднымі стаць.
Гуляць пад дажджом, вершы пісаць смешныя, можа, не надта зграбныя, але шчырыя, у якіх ты ўсмешлівая і смешны я, а яшчэ – сіняе неба з белымі аблачынамі.
Ліхтары сустракаюць чарговую звыклую раніцу. Мы сядзім на халодных прыступках між шэрых сценаў. Засталося сціпла ўсміхацца, пакуль распаўзаюцца метастазы радасці па блакітных сцяжынках венаў.
* * * Не выказаць словамі нават напалову душу. Грахі, як жорны, ад сажы чорны, нашу. Стаю са свечкай, душа ж засмечана, хоць і вечная, але знявечаная, моцна збітая, даўно ссівелая, слязьмі аблітая, збалелая. Убранне белае, даўно не белае, а чорна-шэрае і абгарэлае.
Стаю са свечкай. Наўкол нікога. І я заплакаў, і клічу Бога:
– А мой ты Божа, а мой ты Божа, я адзін на раздарожжы…
А Ён стаіць каля мяне і выцірае слёзы мне…
* * * Светлыя сны – гэта не назаўжды, знікнуць у небе, як восеньскі дым, і я застануся адзін, я пачаў прывыкаць.
Час не спыніўся, наперад ідзе, і я больш не ведаю, хто я і дзе, а цябе навучылі ляцець і цябе не ўтрымаць.
Сёння сняжыць. Я за ноч пасівеў. І не сказаў усяго, што хацеў. А крылаў няма, каб ляцець за табой наўздагон.
Светлыя сны – гэта не назаўжды, знікнуць у небе, як восеньскі дым, але ўсяго й засталося, што леташні сон. 2019
comments powered by HyperComments |