* * *
Расставаньне – раздваеньне.
Адрываюся, зьнікаю,
Сыплю іскры поўнай жменяй:
Дагараю.
Пачарнелая каплічка
Бы зьнямелая нязгода…
Адсьпявала сваё Зьнічка
Назаўсёды.
Вадаспадам льюцца рэкі
Сьлёз маіх – дурная звычка!
Я ад сёньня і давеку –
Проста зьнічка…
Расставаньне – раздваеньне…
Адрываюся, зьнікаю
І – ужо па азначэньні –
Дагараю…
* * *
У бязьвер’і – як у труне!
Не ўздыхнуць, не падняцца, не
выйсьці ў сьвет.
Шлях адзін – сьвятло.
Сэрцу – Слова,
руцэ – крыло…
Хай пачуцьцяў ліецца вольніца,
Размываючы ўсе сьляды.
Ад каханьняў і ад бяссоньніцаў
Адрываюся
Назаўжды.
Спатканьне з вясной
1.
Восені! Толькі восені!
Госпадзе, досыць!
Досыць мне
Біцца самотным ветразем…
Божа, пашлі мне Верасень!
Сэрца замоўкне – буйнае.
Песьня сарвецца – чуйная.
Зьнікне чаканьне – сьмешнае.
Сьціхне жаданьне – грэшнае.
Быццам жыцьцё – халодная,
Быццам любоў – нямодная
Восень!
Сьвятая, родная,
Самая неаб-ХОДная…
Самая непазь-БЕЖная…
Дзе ж яна, Божа?
Дзе ж яна?..
2.
Вясна ружовая
Мяне ўкрыжоўвае!
Самотнай птушкаю
крывавай стужкаю
душа трапечацца
ў палоне Вечнага…
Вясна – бяссоньніца!
Вясна – прыгоньніца!
Вясна – манюка!
Рукі
выкручвае,
сэрца атручвае.
Вясна балючая…
Ідзі, насьмешніца!
Ідзі, я – грэшніца!
За мной – ні-чога:
ні Бога,
ні Лога-са.
Сама
магу.
(Магла б – магутная!
Калі б ня ты, Вясна атрутная!)
Ну, што спыняешся?
Ідзі!
Я каюся…
Кахала? Бясконца…
Чакала? Як сонца…
Час мар-навала – марыла.
Замарылася.
Замарылася.
Вясна, зьлітуйся!
* * *
Дотык вуснаў і… Зьнікні!
Толькі сьплю,
Толькі сьплю…
Разам з ранкам стазыкім
Я свой боль наталю.
Нахілюся лісьліва
Перад лёсам сваім.
Можа, стану шчасьлівай?
Толькі дым…
Толькі дым…
За ўсе скарбы і грошы
Я цябе не куплю…
Дотык вуснаў – навошта…
Толькі сьплю,
Толькі сьплю?..
* * *
Калі сэрца астыне ў апошняй мальбе,
Калі крыкне натоўп майму кату “Убей!”,
Калі чырвань затопіць бязьвінную бель, –
Я, схіліўшыся, небам прыйду да Цябе,
Вечнакрылым буслом прылячу да Цябе,
Залатымі дажджамі абмыю Цябе,
Назаўсёды мая
Беларусь.
