ЛЕТА
Які летуценьнік меў бы досыць
адвагі, каб прамацаць душу
чорную сонца?
Яго невымоўны, непастрымлівы пал –
адрынаньне ўсяго.
Неаглядная цёмнач у ягоным
сяродку пякельным.
* * *
Сьвятло заходзіць у лес,
быццам адтайнаваньне.
Яно сьлядкуе па сьцежках, якія
абмінае лістота.
Усё стаецца відомым і
невытлумачным.
Сьвядомасьць зьбіваецца з тропу ад думкі пра
нейкую зыркую непазьбежнасьць.
* * *
Позірк зьлёг у
пыл.
Ён брыдзе ўсьлед за фразаю
хісткай па паветры
прасьмяглым.
І ўтрапёна малюе сваё.
* * *
Гожае надвор’е — гэта метад,
які абнаўляе ілюзію
паводле ясьнейшых правілаў.
Формулы нараджаюцца ў
перапляценьні вяршалінаў.
Такая навука павыфармоўвала
ўсіх закаханых.
* * *
З першым пробліскам
дня зьяўляецца тое,
што амаль немагчыма
ўсьвядоміць.
Нейкі сімвал, які пазначае
пераправу сьпякоты.
І лета шукае
найдакладнейшую метафару.
* * *
Сьпёка — гэта другая
ноч.
Ашалелыя, кветкі шукаюць
рады ў расьселінках
мінералаў.
Думка баіцца зблукаць:
яна ўтульваецца ў дрымоту.
* * *
Там, дзе валадарыць півоня,
дастаткова таямніцы паланьня,
каб насыціўся дух.
Калі няма чаму сьведчыць,
выказьнікам можа быць
летаргія.
* * *
Ранак гэтакі чысты, што,
здаецца, патрэбна памерці, каб
яго апісаць.
Выказваньне сьветлых пачуцьцяў
на гэтую тэму – амаль
непрыстойнасьць.
Яшчэ наперадзе тыя пакуты, што
выбавяць ад жаданьня
быць трапным?
* * *
Неспадзявана пакутліва часам
бывае на самым сьвітанку.
Быццам маланка, працінае раптоўная
думка:
“Сёньня зноў
ня будзе асаблівай
падставы, каб жыць”.
Тады, дзеля ратунку, я адразу ж
пачынаю свой дзень.
* * *
Сама поўдзень. Цішыня
пакалыхвае ягоныя пчолы.
На макаўцы веву
празьмерная чыстасьць; яна
пагражае ўсяму, што хоць
нештачка значыць.
Стрэлка сьпёкі ня хоча
паказваць імгненнасьць,
найпрадаўнейшы час усяго.
* * *
Сьветлячок малюе
арабескі ночы.
Дрогкую дарогу,
якая вядзе да бясформнасьці.
Паблажлівы шлях,
па якім ціха ступаюць
пачвары.
* * *
Ішлося лесам, як па
прасечанай у ценю
галерэі.
Пахошчы прохаладзі
амывалі, бы вада, якая
яшчэ ня вырашыла быць
сунічкай.
Над галавою плюскацела
сонца, што пакатурхвала й выярчвала
бераг лістоты.
А вонкі, й троху воддаль, поўдзень
сьпякотны бомкаў звончыкам
паветра.
* * *
Сьвежасьць тчэ суцішнасьць
вечару.
Упадзе горкі плод, зробіць
шнар на цішы, і зноў усё навакол
сам спакой і ашчаднасьць.
Засяроджанасьць тая небясьпечна
глыбее.
Толькі зоркі ўратуюць ад
гэтай дыхтоўнасьці цёмнай.
* * *
На досьвітку паветра мае водар
глыбокага збанка.
Цяплынь шчэ сьвежая і
неба яшчэ чыстае.
Цуд гэты непрацяглы ўзяты ў
аклад расы.
* * *
Час высьпяваньня зорак.
Здатны расьцечыць нашыя перакананьні,
абшар прымерклы высявае нас у
баразну няіснасьці.
І маё “я” спрабуе аднавіцца
у самазабыцьці
бязьмежным.
* * *
Сыходзіць прохаладзь па сходах
ночы.
Яна этэрная сястра вады,
ўлётная субстанцыя, якая блукае на
пашах цемры.
Адзіна ціша чуе
яе крокі.
* * *
Лепш не вучыцца
у таго, хто ясны.
Сонца скажае лінію
дня.
Яно кліча хутчэй да сьлепаты,
а не да істапраўднасьці.
* * *
Трава скошаная.
Без яе луг зрабіўся
бязвыйсьцевай сьцежкай.
Не хачу разгадваць
загадку, хто ідзе пад покрывам
сена.
* * *
Ранічнае сонца
сьвеціць зажурана.
Палкасьць пераконваць
букеты зьмянілася
нязвыклаю стомай.
Цьмяная небясьпека пачынае
пазначваць сьвет.
* * *
Ніхто ня ведае, што хоча
сказаць лета.
Логіка сьпёкі тлуміць
найнеаспрэчнейшага мысьляра.
Толькі лету сена
складае процьму аб’ектыўных, але
неспазнатных зазнакаў.
Дастаткова пачытаць з галавой непакрытай
апоўдні, і розмысл стаецца
загадкавым і дзівачым.
Пераклад
з французскай –
Ніны Мацяш.
Друкуецца
ў скароце.
Рэдакцыя часопіса “Дзеяслоў” далучаецца
да ўсіх віншаваньняў, што прыйшлі ў гэтыя дні
на адрас Ніны МАЦЯШ з нагоды юбілею.
Зычым спадарыні Ніне здароўя і плёну, нястомнасьці
ў працы на добрую славу нашай Айчыны.
