Разьвіднеемся
Бог – ёсьць ісьціна.
А праўда ж ёсьць прамень.
Глянем, калі думкай несьляпыя?
Мабыць не пакора, ад калень,
А выразнасьць, ад сьвятла, заные.
Думкай разьвіднеемся ў маленьні,
І яна адпусьціць боль каленяў,
Каб зрабілі мы да Бога крок...
Каб адчулі болем свой урок.
* * *
...І дакранаюся да пяра:
Іду з атлуму.
Каму багацьце зьбіраць,
А мне – думаць...
Тут ні прадаць, ні купіць –
Тут адмыслова.
Камусьці сродкі капіць,
А мне – словы.
Сумленьнем іх шанаваць
Ці ў снах, ці ў крозах,
Каб сэнс сьвяты вызнаваць
Праз сьлёзы.
* * *
Ты ўмеў мяне бачыць сьвятой
На сьцежцы нашай крутой,
На сьцежцы нашай нявіннай.
Малітвай Табе павінна.
* * *
Час Твой вобраз аддаляе,
А Душа – у думным сьне.
І ўсё лёс жалобу грае
На змаркочанай струне.
Вочы смуткам прамываю --
Мой дзянёк ідзе ад сьлёз.
Восень ціха астывае.
На журбе іграе лёс.
* * *
О, як балюча. Як безвыходна:
Ніколі не прачытаеш
Тугу па Табе, мой родны,
Ня вымавіш: “Ты – сьвятая”.
А я сьвяцею ад болю
За нашу горкую долю.
* * *
Сьляза сумленьня – ад жалю мленьне.
Хвілін судум’е, душы маленьне.
Такой шчыпучай сьлязой, гарачай
Так непадробна сумленьне плача.
* * *
Як я, мой Божа, не здагадалася,
Што ўвесь жа сьвет ёсьць у чалавеку
Для веры і для любові –
Так сум прамовіў.
* * *
Што ж мне не прысьняцца сны лясныя,
Толькі сон, як дыхаць ты ня мог?
О як сьвет мой у душы заные –
За дваіх у ёй сумуе Бог.
І выводзіць Ён цябе на сьцежку
Незгасальнай памяці маёй,
Дзе цяпер не расьцьвітае ўсьмешка,
Вымытая думнаю сьлязой.
15 кастрычніка 2008 г.
* * *
Не замахніцеся на Роднае.
Яго ратуйце, пакуль жывое.
Яно такое безабароннае,
Як немаўлятка, парою.
* * *
Трымціць у пальцах целагрэйка.
Яна ж так слаба грэла цела.
І ад мяне ці адляцела
Душа бяздольная Сяргейкі?
Бо там, дзе мы былі, як дзеці,
Асобна памяць забалела.
Ня зьліцца больш на гэтым сьвеце
У думцы бел-чырвона-белай.
* * *
Душы Тваёй мо адна дарога –
Не ў аддаленьне,
Бо адчуваю: яна – у Бога
Майго сумленьня.
28 лістапада 2007 г.
* * *
Так і таплюся ў сьлязах успамінаў
Сёньня і ў чэрвень-пару.
Да Баравога – дзясятак хвілінак –
Вёз нас цягнік у зару.
Шчасьце лясное прысьніцца сьвітальна:
З рук я сунічкі бяру.
Там усё родна, непараўнальна
І беззваротна. Даруй!
* * *
На скарбах людзі растуць.
А хто й на вершах.
Мо хоча быць чалавек
Дзе-небудзь першым?
А хто й на лесьвіцы ўверх
Ў крутнечы дымнай.
І б’ецца жылка яго
На ўсеабдымнасьць.
А як да Неба штурхнуў
Дух невярутны,
Хацеў жа быць чалавек
Усемагутным?
Сабой высока ўзьляцеў,
Сябе ж і сьпешыў.
Як хоча быць чалавек
Заўсёды лепшым!
Восень
У душы наплыўна.
Пакідаюць сілы.
Горка, незабыўна
Згадка падступіла.
Бачыць мая восень –
Я адна ля гаю.
Цісьне сум на просінь,
Болем набягае.
Разьвялі маўкліва
Дрэўцы рукавамі.
Мой ты бор санлівы
З рыжымі брывамі!
Ой, у мары пуста!
Ой, у лесе глуха!
Ой, як думак густа,
Ціха каля вуха!
30-31 кастрычніка 2007 г.
Засталіся
...І, сьляпой у разумнасьці, мне
У тым сьне, што ўжо больш не прысьніцца
У сунічныя дні навальніцай,
Засталася журбота ў акне
І агонь малітоўны ў радках,
Разьвітальны ў мальбе вобраз твой:
Як хрысьціўся аслаблай рукой,
І, як больш не ўзьляцела рука.
* * *
Я апрытомнела ў бядзе.
А роднага Цябе – нідзе.
З такой аголенай душой
Ва ўсёй бяздушнасьці чужой,
Ва ўсёй бязьдзейнасьці сьляпой,
У гэтай хворасьці зямной.
І толькі словы: “Божа мой!”.
Ёсьць
Яго няма? А ты з ім ціха будзь
У найсьвятлейшай думнасьці сваёй,
У самай боскай боскасьці жывой.
Там, дзе ёсьць Бог, усе мы разам ёсьць.
Ніякіх ценяў!
Мае гаротнікі: матуля, тата, муж,
Няма вас для вачэй, вушэй і рук.
Пра вас цяпер – мой найпяшчотны гук.
Пра іх, зямное, памяці ня руш!
Ніякіх ценяў! Вобразы ідуць
У позірк памяці. Я іх далей вяду...
Па чысьціні раскайлівасьці іх.
Яны ня сходзяць са сьцяжын маіх.