Знядужаны вечар
Знядужаны маўклівы вечар,
паклаўшы
ў свой вялізны заплечнік
усе самыя яркія фарбы
і пахі дня,
і зняўшы з неба
згасаючы сонечны каганец,
кладзецца спаць
на чыстую пасцель
сваёй каханкі
чорнабровай – ночы...
Ранак-валацуга
Ціхенька ранак
коткай паўзе
ў маю хату.
Разгортваецца,
бы папірус, на сцяне
дзівосны сонечны малюнак –
ад каго
такі мне
незвычайны падарунак?!.
...Злятае з вейкаў сонная напруга –
што ж,
прывітанне,
ранак-валацуга!
Зруйнаваная прастора духу
Зруйнаваная
прастора Духу...
Я цішыню яе бяздушша
не парушу.
Дай моцы, Божа,
вырвацца з яе!
Сваіх мне сілаў
болей
не стае…
Адсутнасць
Адсутнасць тваіх слоў,
дыхання.
Бяссонне – з ночы
і да рання.
І сэрца –
на крыжы расстання…
Баліць...
Душа мая
Птушкай ляціць
Над морам жыцця, ў вышыні.
А сэрца баліць і баліць
Ад здрады, падману, хлусні...
Санет пра палёт душы паэта ў дзівосны край
Туды, дзе мора сінім аметыстам
Ляжыць ля прыбярэжных шэрых скал,
І дзе апошні хваль марскіх прычал,
І вецер дзе гуляе ў небе чыстым,
І забаўляе хмаркі сваім свістам
Лагодным і ледзь чутным; дзе карал
Блішчыць ў вадзе, бы сонца, і дзе шквал
Шалёны гойсае зрэдчас па камяністым
Сцяжынам горным, – вось туды, туды
Ляціць душа паэта птушкай вольнай,
Шукаючы паўсюль твае сляды,
І ўжо у роспачы крычыць табе – свавольнай:
“Дзе ж ты, каханая, прашу-малю – скажы!”
Маўчанне. І ў душы боль ранай незагойнай...
Беларуская планіда
О, Беларусь – ты зорка шматпакутная,
Бо столькі зелля ты ўжо выпіла атрутнага,
Прыгатаванага з нянавісці, маны
(Яго далі табе вар’яты-ўладары!).
Так, табе цяжка, зорачка, і крыўдна,
І плачаш ад бяссілля ты ўначы.
Але ж ты вер,
што колісь замест зелля
Нап’ешся ўдосталь ты жывой вады,
Адужаеш, ўсміхнешся,
Ну а пакуль
Трымайся, зорачка,
Не падай і свяці!...
Спяшаецца...
Душа мая – горны ручай,
Што змейкай бяжыць ўніз,
Спяшаецца...
Бяжыць,
І урэшце ўліваецца
Ў рачулку пад назвай – Адчай...
Не спяць...
Самота мая не спіць – працуе! –
Атручвае крозы ў душы...
І радасць мая не спіць – святкуе! –
Дзень ўцёкаў тырана-нуды...
Самота і радасць не спяць, не спяць
Каторы ўжо дзень і год...
Стаміўся я,
Але
Калі б спалі яны, –
Не меў бы я
столькі ў жыцці
Вясёлых і сумных прыгод...
Чалавек
Душа – ледзь бачны след каметы.
А грэх твой цвёрды, бы гарэх.
У нетрах суму дрэмле смех.
Ты – радасць і праклён планеты!
