Шота Іяташвілі
* * *
Зноў мой твар не паголены.
Памятаю, як апошні раз
стаяў каля люстэрка
з брытвай у руцэ.
Згадваў, як наліваліся цяжарам твае
дзесяць кончыкаў пальцаў.
Не памятаю, ці пакончыў тады з сабой,
ці ўсё-такі пагаліўся.
Лётчык
Ён паляцеў першы раз і –
Удала –
Ухвалілі, уславілі, дабраславілі.
Паляцеў ён другі раз і –
Зноўку ўдала –
Прынялі, частавалі вадой і хлебам,
Далі грабянец для крылаў.
Трэці раз паляцеў ён –
Таксама някепска –
Сцярпелі, прывыклі.
Ён чацверты раз паляцеў і –
Дарэмна –
Назвалі благім эпігонам анёла.
Але ён – усё роўна – і пяты раз паляцеў, і –
Стрэлілі,
Збілі.
Элегія
Вельмі сумны аўтамабіль
спыніўся на вуліцы.
Цяжка трымаўся колькі хвілін
на стомленых колах,
потым пабляклымі фарамі
асвяціў начны бязлюдны асфальт,
колькі секундаў думаў,
вагаўся,
урэшце ледзь адарваў ад зямлі свой багажнік
і пацягнуўся
ў нявызначаным напрамку.
Я стаяў там,
прыціснуты спінай да дрэва,
і хацеў
крыкнуць яму:
“Гэй, дружа, чакай!”
Ды толькі “NIN 101”
прамармытаў пра сябе
і чамусь да канца жыцця
запомніў яго імя,
аблічча
й няўклюдныя жэсты.
Футбол
1.
Хутчэй нацягвай футболку,
Хутчэй размінайся,
Хутчэй выходзь на поле,
Хутчэй завалодай мячом,
Хутчэй бі, хутчэй забі гол.
Хутчэй крычы ад шчасця,
Бо хутка, хутка выйдуць на край поля
З электронным табло
Тыя, што цябе заменяць –
Лаўка запасных доўгая.
2.
Згадай Пеле
На рэкламе нясмачнае кавы,
Згадай Марадону,
Камічнага тоўстага Буду,
Згадай Эскабара,
Прыстрэленага сваім жа фанатам –
Здымі футболку
І, апусціўшы голаў,
Пакінь стадыён.
3.
А лепей так: пераадзенься ў чорнае,
Узбройся свістком,
Набі кішэні жоўтымі й чырвонымі карткамі,
Выйдзі на поле,
Свішчы і размахвай рукамі,
Забі на крыкі “суддзю на мыла!”
І больш не спяшайся –
Калі цябе і заменяць, то толькі ў прызначаны час.
4.
Або так: набудзь квіток,
Прыходзь на стадыён,
Адшукай сваё месца й сядай.
Бачыш, гульцы мітусяцца, змагаюцца з лёсам –
І ўсё каб пацешыць цябе ці разбіць табе сэрца.
Лузгай семкі
І не парся!
Ад беганіны гульцоў
Жыццё не змяняецца.
5.
Або яшчэ так: заляж на канапу
І дацягніся да пульта.
Увамкні тэлевізар.
Усё, што адбываецца, – адбываецца не тут.
Далёка рвуцца бомбы.
Далёка спяваюць і танчаць.
Далёка спрабуюць забіваць галы.
Калі і пакутуюць – недзе далёка-далёка.
6.
Хутчэй нацягвай футболку,
Хутчэй.
7.
Раней ці пазней
Усіх нас заменяць іншыя…
Пацалунак
Калі ў тваёй мове востра не хапае цукру
я дадаю табе ў кроў
тры чайныя лыжачкі словаў і
добра перамешваю
потым дзьму
каб хутчэй астудзіць
і дакрануцца да краёчку філіжанкі
вуснамі
сам жа моцна
трымаю філіжанку
дзвюма рукамі
калі яе спустошаную
стаўлю на зямлю
з-пад ейнага донца разносяцца
цудоўныя гукі
у іх адчуваецца
лінгвістычная слодыч
цукру
што я дадаў
* * *
Я згубіўся ў тваіх нерасчасаных валасах,
а ты проста пагаліла галаву і сышла, і
я ледзьве ўратаваўся
ад вялізнай мятлы прыбіральніцы ў цырульні.
Праз колькі гадоў
я павесіўся на тваёй касе,
якая паспела адрасці,
а ты проста ўстала і
пабіла мяне другой касой.
Пазней я спрабаваў
зрабіцца кропляй шампуню,
і мне нават удалося,
але ты змыла мяне
са сваіх залацістых валасоў
гарачым душам.
І калі насычаная
чыстым брудам твайго цела
вада зносіла мяне
у жахлівы вір на дне ванны,
я ўбачыў, што да мяне цягнецца
адзін-адзіны твой волас – і я,
як за старую прыпавесць,
ухапіўся за яго.
Памятаеш, як кітаец прысніў,
што ён матылёк, і прачнуўся
Я ўбачыў цябе ў сне
Матыльком.
Убачыў наяве –
Ты стала двума.
Паназіраў за табой,
І здагадаўся – вас трое.
Ты адкінула крохкі сачок,
Даверылася мне –
І ператварылася ў чатырох.
Пасля прызнання ў каханні
Вас зрабілася пяць.
І ў сэрцы кожнага
Прачнулася пачуццё,
І раптам пяць матылькоў
Паляцелі ўверх дзесяццю.
І я прысніў кожнага з дзесяці.
А зранку над маім ложкам лётала сотня,
Кружляла, мітусілася, вілася.
І мне не засталося нічога, акрамя
Як зрабіцца сто разоў па сотні,
І кожнага апярэзаць сабой так,
Як яны кружылі вакол мяне
Імгненне таму назад.
Майя Сарышвілі
* * *
Пах старога паркету. Аскепак
Аранжавага шкла ля самых вачэй.
Хапаюся за думку аб прасторы,
Дзе паважна пагойдваюцца цяжкія карэты
І слімакам сніцца шум дажджу.
А тут няма чым дыхаць,
Быццам малекулы кіслароду
Паштучна загарнулі ў паперу.
* * *
Гарбун, гарбун
Я растаўкла сухія крылцы матылёў
Нацерла імі падпахі
Там цесна
Б’ецца ў цемры дзюба тэрмометра
Няма на што глядзець і няма чаго бачыць
Але разам з крылцамі ўцерлася
Вестка пра шлях
Дзюба сціскае таблічку
На ёй накрэслены
Жоўтыя літары малітваў
Срэбра
Імчыцца ўверх па дзюбе, выліваецца
Са шкла, з пасцелі, з дому, з берагоў…
Цсс… не бойся, квазімода, не дрыжы
Яшчэ не многа снегу на тваім пагорку
Яшчэ чарада не ўцякае ад сцюжы
* * *
Нічога не атрымаецца –
Нават калі ты вывернеш лес,
Нідзе ніводнага кораня.
Падобны да страшнага сну
Неўкарэнены свет.
Гарады, пакладзеныя на асфальт.
Скамянелыя моры.
Куды хіснецца зямля,
Туды і саслізгваюць –
Быццам вялізныя брытвы,
Слізгаюць без перашкодаў…
А мы так упарта,
Адну за адной,
Выцягваем з целаў
Старыя жылы жыцця,
Што хутка ўжо нават
Пчолы не змогуць джаліць
Расстаўленых на раялях
Парцалянавых нашых дзяцей.
* * *
Чуеш задышлівы подых?
Гэта служанка ў маім пакоі, старая
Ноч, што не можа болей сачыць
За рэчамі. Нават прывіды,
Якіх яна з цяжкасцю гадавала,
У твар ёй смяюцца й няма на іх рады.
Фіранкі не могуць стрымаць
Святла, што падае з вокнаў –
На вострых неонавых промнях
Нанізаны сон, зіхатлівыя шыльды
Высмоктваюць кроў са словаў, і мне шкада
Літар – нямых палонніц, пашыхтаваных,
Выстаўленых у вітрыне крычаць да раніцы.
Шклянка з малаком у чорнай ваце.
Усё, што не б’ецца, нават мой тэлефонны
Нататнік, бы крохкая рэч, загорнуты ў чорную вату,
З якой, у дурным альфабэтным парадку,
Выдуманыя сябры прывітальна махаюць рукой.
* * *
Што па-вар’яцку змяшалася ў гэтай віхуры,
Я шыхтавала па-новаму. Па краях
Дзяцей расставіла рыфмамі,
І рушыла дэманстрацыя,
Як вершы вар’ятаў. Толькі мая
Усмешка, быццам пашкоджанае крыло,
Валочыцца ўнізе няёмка –
Ні прыбярэш, ні схаваеш,
І ўсе яе топчуць нагамі
Ў шматлюдным натоўпе,
А з неба валіцца зліва.
Зірнула ўгору, а кроплі –
Маленькія мегафоны,
І я за кожнай бягу,
І ў кожную вершы чытаю.
Ніводнай не прапусціла,
Вар’ятка! Помню, як лезла
На хісткую сцэну, у поўнай зале.
Як у дзяцінстве, калі памірала мама,
У страху залезла на стол,
Каб Бог
Чуў лепей маю малітву.
Жорсткі адказ
Вы мне казалі, што з чатырох
Я павінна была пакінуць не больш за дваіх,
А я не магла абраць – каго менавіта…
Тым часам яны падрасталі,
Рабіліся моцнымі,
Так што забіць іх стала не проста.
Быў бы ў мяне адзін –
Усе чатыры разы цалавала б яго,
І ніхто б яму не сказаў, што астатніх
Я прыкончыла дзеля гэтых трох пацалункаў.
Але я, дурніца, не выскрабла іх,
Не прапалола стэрыльнай матыкай,
Не вырвала, быццам гланды,
Так што прабачце.
Думала, нават калі я паслухаю вас,
Мой жывот усё роўна надзьмецца грудочкам –
Так і хадзіла б усё жыццё, носячы столькі,
Колькі дзяцей я забіла, – вечных,
Жахлівых магільных капцоў
На сваім жываце.
Вы мне казалі, што з чатырох
Я павінна была пакінуць не больш за дваіх,
А я не магла абраць – каго менавіта,
Тым часам яны падрасталі, краналі
Пальчыкамі мой твар, вымаўлялі
Першыя словы…
Звіяд Ратыяні
Ex voto
Ты пішы, хай ніхто не паверыць,
а табе ані ў знак, апішы
прывід, у існаванне якога
ты і сам бы не верыў, але…
Ты пішы, хай ніхто не даруе.
К чорту ўсю іх праўду, пішы,
што ты сам сабе родны кут
і не маеш у сэрцы злосці.
Ты пішы, і няхай асмяюць.
Не чакай натхнення, пішы
пра штодзённыя боль і крыўды
і пра Бога, які маўчыць.
Што яшчэ? Пішы пра каханне.
Што адкрыў яго таямніцу:
усе вершы складаюць да,
а чытаюць пасля кахання.
Яны сышлі
…А потым і вершы пакінулі людзей.
Выбралі непагодную ноч, калі ніхто не высунецца на двор,
таемна згарнулі свой лагер
і рушылі, абрастаючы па дарозе ўсё новымі й новымі супляменнікамі.
Маркотныя – бо ўсё так дрэнна скончылася.
Разгубленыя – бо іх выявілася менш, чым яны думалі.
Быццам апошнія, цудам ацалелыя салдаты разбітага войска,
цёмнымі ветранымі далінамі, яны панура пацягнуліся дадому,
у далёкую краіну, надзейна схаваную ад вачэй часу,
з якой – каго раней, каго пазней – іх выцягнулі падманам.
Іх сыходу не заўважылі, бо стаяла ноч.
Іх адсутнасці не заўважылі, бо настаў дзень.
Жыццё сярод камянёў
Ды разумею я ўсё.
Сам такімі ж вымудрамі дурыў
сабе галаву і сэрца, але ж ён зацягнуўся –
гэты час збіраць камяні – я слушна сказаў? – гэты час
неяк занадта, ганебна так зацягнуўся:
усе камяні і каменьчыкі, вялікія і маленькія,
сабраныя, ажно выраслі велізарныя
муры наўкола мяне,
такія высокія –
калі і надыдзе час іх раскідваць,
нават наймешы каменьчык не перакінуць
за агароджу.
Паварушыцца баюся, бо могуць упасці
мае дарагія, гадамі збіраныя, непаўторныя
камяні – і мяне расціснуць. Сяджу нерухома
і разглядаю кожны камень паасобку.
У нейкі, бывае, закохваюся, але
не магу прызнацца.
Чалавек ля вакна, за вакном – восень
1.
Дзесяць пакаленняў продкаў
і амаль столькі сама нашчадкаў,
мне здаецца, жывуць у мяне ў крыві.
І не ведаю, як мне жыць,
як пісаць і як мне адчуць
нерэальна прыўкрасную восень,
што аскепкі сумневаў сабрала ў адно,
абяцаючы: росквіт пачнецца з пачатку.
Як заўжды, заняпадам.
2.
Добрай восені.
Усё, што я магу, – сядзець гадзінамі
ля вакна, разумеючы, што пісаць немагчыма.
Добрай восені, жыццё, –
маё няўлоўнае,
неслухмянае, амаль што не маё!
Усё, што я магу, – сядзець гадзінамі
ля вакна, каб за ім была восень
і цеплыня,
каб ішлі пад акном тры дзяўчыны,
каб хутчэй забілася сэрца,
бо адна з іх – мая каханая,
а другая – мая каханая. Трэцяя ж – гэта
мая каханая. Вось і ўсё, што магу, –
так зрабіць, каб ужо не пісаць мне іначай.
Вось і ўсё, што я магу, –
добрай восені, жыццё! –
не пісаць ніколі іначай.
* * *
Калі здарэнне
згадваецца толькі тады,
калі ты прамінаеш месца, дзе ўсё здарылася, –
яшчэ невядома, каму згадваецца,
табе або месцу?
А калі месцу –
яшчэ невядома, ці заўжды яно памятае,
або згадвае толькі тады,
калі ты яго прамінаеш.
* * *
Ідэя была не найлепшая –
падымацца на могілкі ў дождж.
Нібыта не такі й п’яны,
і ўжо не першы раз тут,
але тваёй магілы не відаць.
Помню сцежку між магіламі – наўпрост
ад галоўнага ўваходу і налева,
але тваёй магілы не відаць.
Нібыта пазнаю суседнія,
вось і месца, дзе ссеклі кіпарыс,
але тваёй магілы не відаць.
Якая таксоўка? Ідэя была не найлепшая,
усё ўзмацняецца дождж. І няблізка
да таннай піўнухі каля ракі,
дзе я заўсёды знаходзіў цябе,
калі не знаходзіў дома.
Снег, снег. Жыццё прыўкраснае
Жыццё прыўкраснае. Прачынаешся на пачатку
сёмае і запальваеш ялінку. Як файна міргаюць
яе рознакаляровыя агеньчыкі. Жыццё
прыўкраснае. Дзеці спяць. Дарослыя спяць таксама. Снег
ідзе, здаецца, сёлета першы.
Снег ідзе – і віднее. Трыццаць чатыры –
шапчу я сабе. Не, не тое. ТРЫЦЦАЦЬ ЧАТЫРЫ –
паўтараю гучней. Зноў не тое. Нешта не так
з гэтай лічбай, але менавіта
столькі мне стукнула сёння. Маю прынамсі
паўгадзінкі. Можна сядзець і пісаць. Ды не,
не магу. За акном забрахаў сабака, і так зацята,
я нават падумаў, што гэта надоўга,
але ён адразу прыціх. Жыццё
прыўкраснае. Хутка віднее,
і мне ўжо наперад агідны гэты
дзень. Я не пра жыццё наогул, жыццё
прыўкраснае. Жыць я люблю. Мне агідны
вось гэты канкрэтны дзень:
брысці па слаце (снег у нас не трымаецца доўга),
прымаць віншаванні (калі павіншуюць), і дзякаваць
(помні пра міміку). Хутка віднее,
агеньчыкі ў дзённым святле
міргаюць ужо не так файна. Жыццё
прыўкраснае. Вось і дачка бяжыць да акна,
крычыць на ўвесь дом: “Снеег! Снееег!”
Малодшы, хоць і не ведае, што гэта – снег, таксама
цешыцца, скача ў ложку. Можна было здагадацца,
што дзень пачнецца вось так,
прачнуўшыся на пачатку
сёмае й першым убачыўшы снег за вакном. Дачушка,
гэты снег – несапраўдны:
гадзінка-другая – і ён растане,
ператворыцца ў гразь,
гэты снег такі ж недарэчны,
як лічба трыццаць чатыры,
бяздушны, нібы агеньчыкі
на ялінцы ў дзённым святле,
смешны, быццам твой татка за пісьмовым сталом.
Але ўсё гэта словы, дачушка,
дрэнныя словы, а снег цудоўны,
і твой татка яшчэ нішто сабе.
І пакуль ён не выйшаў з дому,
у горад, дзе гэты снег яшчэ не змяшалі з гразёй,
шапні яму штосьці, няважна што,
проста любое слова,
хай нават бязглуздае трыццаць чатыры, і ён
зробіцца прыгажэйшым, чым быў, і лёгка пакрочыць
па мокрым снезе, і будзе прымаць віншаванні
і дзякаваць,
і, можа, хоць нейкі час не думаць пра тое, якім
складаным стала жыццё і якімі
простымі сталі жаданні. Жыццё
прыўкраснае.
Аміран Свіманішвілі
Ісфагань
спёка страляе ў паветра тваёй відзежаю
і нараджае нанава ўсё, што ёсць
белых ягнятак вядзі каралавай сцежкаю
сёння твой госць – душэўная весялосць
поўнае ймя адкрый мне ў дыханні ружы
ўразь жахлівай маланкай да глыбіні
проста ў святло, што бясплотным садам акружыць
пасам дарог азораных загарні
хай мінарэт за каменным схіліцца мурам
хай бірузой згушчаюцца міражы
выплыве поўня, быццам міндаль са скуры
новае неба, і ў небе – раптам – стрыжы
* * *
пір на траве ты спыніць да відна павінны
хутка світанак захутае ў шаты смерці
страчаны месяц, укус хаваючы львіны
у дамавіну, дык руш за вясною ў сэрцы
вецер у полі кудлаціць Адаму кудзеры
дыхае ў спіну зямля табе – чуеш крокі?
добрую сцежку пастух паказвае мудры
ў горныя высі, дык пухам табе аблокі
Прыпавесць пра віно
вінаградную гронку лязо адразала ад лоз
і давільня заплюшчыла тысячы чорных вачэй
і рыдала драўніна, і песню тварыла са слёз:
вершнік дзявятага неба, што ззяе за сонца ярчэй!
мужа, што меч утапіў да дзяржальна у карку быка
ружа й начная фіялка вянчаюць з дачкою лазы
спеляць нявесце даніну чарніцы, аздоба вянка
шлюбнае ложа збіраюць, не ведаючы драбязы
ледзь адчувальным павевам начны набліжаецца госць
полымя ціхіх лампад скалыхнулася, блізка жаніх
на вінагарадзінкі дзён гэты свет падзяліў прыгажосць
неба ж – халодным кіпеннем – збярэ ў найвышэйшую з кніг
* * *
першым болем сваім аддзяліся ад іншага болю
і калядная ноч разгавеецца срэбным звонам
у пашыраных зрэнках народзіцца свет – і даволі
будзе мёду, гваздзікі й карыцы ў віне чырвоным
хай салодкія пахі абудзяць эдэмскіх пчолаў
распусці нявіннаю фарбаю смерць у жыцці
і сябе прынясі ў ахвяру, схіліўшы голаў
на падлогу халодную чысты блакіт упусці
шасцікрылае неба прымае нас падарункам
паскараецца час і святло ў вірах яго тоне
і сукенка твая спаўзае з ценю карункаў
беласнежнаю кветкай – на самым краі бяздоння
* * *
Сена
на цёмным грунце
з гарачай рукі зрываецца Амедэа
Мадыльяні
кавярня
тонкая лінія
шэпча на поўныя грудзі
Афрыка
сцёгны зямлі ахвярныя
невычарпальны рытм
дым халодны канабісу
з ранішнім лазурытам
згрызот нецярплівы жэст
твар сябра
і
Пэр-Ляшэз
Давід Рабакідзэ
Безлімітнае каханне
Да сустрэчы са мною
яна ўжо мела дзіця
ад першага, параною –
ад другога жыцця;
шнар (хтось бачыў малюнак,
татуяваны мак)
і ядавіты трунак,
рамантычны на смак;
смутак начэй без дому,
што і ўдзень не знікаў
(бар, гатэль… па-любому) –
ад палюбоўнікаў.
Я натаваў і адразу
запісы рваў свае,
быццам яе расказы –
супакаяльнае…
Сын падрос з таго часу –
стаў мужчынам, глядзі.
Дома трымае масу
непатрэбных CD.
Ведае стопудова,
як дыхаюць кроў і косць,
і кожны дзень – шматгадова –
дарыць яму весялосць.
Бывае і ў іншай хаце,
у бацькі, і ў трэці дом –
ягоных бацькі і маці –
возіць яго часцяком.
З імі не дзеліць даху,
але фота іх мае:
іх завуць спадар Каха
і спадарыня Ная.
Любіць жонку, як маму,
да шпілек яе прывык,
з ёю ходзіць у краму,
церпячы востры язык,
які фільтруе не дужа,
што казаць і аб чым:
раз як ляпне, што ў мужа
сімпатычны айчым.
А ў айчыма ўжо ўнукі.
Перад сном пагуляць
водзяць мяне за рукі,
вучаць, як аддзяляць
кроў і флегму ад лішняй
чорнай жоўці сваёй,
як ад костачак вішні
ёй для сочыва. Ёй.
Часам працую ў садзе.
Часам яна сама.
Болю няма ў паглядзе.
Яду ў слязах няма.
Часам выйдзем на ганак,
каб не прайшлі наўзбоч
госці – спадар Світанак
і спадарыня Ноч.
* * *
Толькі дрэвам, напраўду патрэбным
для жыцця, электрычнасць даюць круглы год,
а звычайныя дрэвы чакаюць, калі настане
вясна і вада падымецца ў рэках. Тады
іх пупышкі запальваюцца і гараць,
покуль нехта не прыйдзе
і не сарве спелы плод.
Кавун
У Паўночным Ледавітым акіяне,
між безлічы рыбалавецкіх лодак,
між паляўнічых на марскіх ільвоў,
між цюленяў з белымі мядзведзямі
плавае кавун з Цэнтральнай Азіі,
абрэзанай пупавінай уніз, неабрэзанай – дагары.
Часам яму назаляюць жыхары акіяну,
лезучы ў ягоны прасветлены пуп.
А ён чакае дзвюх рук, імкнецца да іх кожнай костачкай –
каб мог, недарэчную б скуру ЛАМАЎ САМ АБ ХВАЛІ, –
чакае, калі яны прыйдуць з прыўкрасных аблокаў,
падстрыжаных, нібы ягнятка. Чакае,
як складзеныя, быццам яйкі ў кардонную скрынку, дні
чакаюць Вялікадня.
Сон аўтобуса
Давіду Картвелішвілі
І сталася так, што пусты аўтобус прысніў на прыпынку сон.
Ён сніў невыносна лёгкія думкі, якія ўвесь дзень развозіў.
Ён сніў, нібыта памёр, а потым сустрэў акуліста.
Ён сніў пасажыраў, якія чакалі аўтобусаў іншых маршрутаў.
Ён сніў, быццам дзеці махаюць рукамі (здаецца, яму!),
і ён праклінаў свой адзіны паверх.
Ён сніў білет з аўтамата – і рэха звінела ўнутры.
Ён сніў, што на шкле лабавым знікае перагародка,
а з ёй абразкі і вымпелы, і асвяжальнік паветра.
Ён сніў старога экскурсавода, які чытаў сваю казань.
Ён сніў безбілетніка, што ўсю дарогу глядзеў у адчынены люк.
Ён сніў, што, паводзячы бровамі, змахвае з лоба
кітайскія літары кропляў.
Ён сніў, што прыходзіць кіроўца і будзіць яго старым
пацертым ключом.
Чалавек – гэта…
Чалавек –
гэта калі ты робіш з гліны скарбонку ў форме чалавека,
пакідаючы месца для шчыліны там, дзе мусіла быць рабро.
Чалавек –
гэта калі ты робіш з гліны скарбонку ў форме чалавека
і нясеш яе на рынак, каб прадаць.
Чалавек –
гэта калі ты робіш з гліны скарбонку ў форме чалавека,
і дзеці на руках у бацькоў паварочваюць галовы і глядзяць на яе.
Чалавек –
гэта калі ты робіш з гліны скарбонку ў форме чалавека,
а потым нясеш яе дадому без абгорткі, так і не здолеўшы прадаць.
Чалавек –
гэта калі ты робіш з гліны скарбонку ў форме чалавека
і пакідаеш яе сваім дзецям, каб разламалі па лініі таліі,
покуль манеты не дасягнулі горла.
Чалавек –
гэта калі ты зробіш з гліны скарбонку ў форме чалавека
і ніколі не зможаш растлумачыць, як ты гэта зрабіў.
Шота Іяташвілі – паэт, празаік, літаратурны крытык, перакладчык. Аўтар васьмі паэтычных зборнікаў і трох зборнікаў апавяданняў. Удзельнік міжнародных паэтычных фестываляў: у Румыніі, Францыі, Галандыі, Расіі, Эстоніі, Латвіі, Украіне і інш. Лаўрэат прэміі «Саба» за лепшы паэтычны зборнік года (2007) і міжнароднай прэміі «Кіеўскія лаўры» (2009). Яго творы перакладзеныя на англійскую, нямецкую, французскую, рускую, партугальскую, румынскую, азербайджанскую, албанскую, украінскую, эстонскую і латышскую мовы. Нарадзіўся ў 1966 годзе.
Давід Рабакідзэ – паэт. У 2000 годзе закончыў Тбіліскі Інстытут Культуры. Аўтар зборніка паэзіі “Чалавек – гэта…”. Нарадзіўся ў1975 годзе.
Звіяд Ратыяні – паэт, перакладчык. Аўтар трох паэтычных зборнікаў: “Выдумай мяне”, “Урок шаптаньня”, “Кішэннае паветра”. Перакладаў на грузінскую мову вершы Т. С. Эліёта, Р. М. Рыльке, Э. Паунда, К. Сэндберга, У. Х. Одэна, П. Цэлана, Т. Х'юза, М. Стрэнда, Д. Уолката, Ш. Хіні. Лаўрэат моладзевай прэміі Саюза пісьменнікаў Грузіі (1995, 1998), прэміі выдавецтва “Ломісі” (1998), прэміі “Бестселер” (1999), прэміі Гёте-Інстытута (1999) і прэміі часопіса “Арылі” (2000). Творы перакладаліся на рускую, французскую і немецкую мовы. Нарадзіўся ў1971 годзе.
Майя Сарышвілі – паэт, драматург. Аўтар паэтычных зборнікаў: “Перакрыццё явы” і “Мікраскоп”. Чатыры радыёп'есы ставіліся на дзяржаўным радыёканале. Творы перакладаліся на англійскую, партугальскую, рускую, французскую, шведскую, арабскую, кітайскую, эстонскую і азербайджанскую мовы. Удзельнік Poetry International Festival у Галандыі. Нарадзілася ў 1968 годзе.
