Архіў нумароў:

Ліна Кастэнка

_____________________ Мелодыя любові. Вершы Пераклад з украінскай – Ніны МАЦЯШ	* * * І не мінае, не мінае! І ўжо, напэўна, не міне. І ўжо трывога расьпінае: Што, як кахаеш не мяне? Я на лаціне: аmоre? Amo! Няўжо ратунку зусім ня маю? А мора, мама, А мора, мама, яно таксама не мінае. А мора, мама, amore? Amo? Amore? Amo! Ты не адзін. Я абламаю хвілінам пальцы, Каб не спляліся ў журбу гадзін. Былыя храмы – на міліграмы, І ўсох калодзеж твой, ягамосьць. Куды падзецца? Amore? Amo. Нават на месяцы моры ёсьць. Чмурэе сад ад квету ўласнага. Іду, зьбіваю расу хвашчоў. Мора Крызісаў. Мора Яснасьці. Мора Дажджоў. * * * Шчасьлівая, я маю трошкі неба і дзьве сасны ў стуманеным акне. А ўжо здавалася – жывога нерва, жывога нерва не было ў мяне! Ужо душа ня знала, дзе той бераг, ужо ярмом ёй падаў кожны міг. У громе дня, ў аркестрах дэцыбелаў былі мы ўжо, як хор глуханямых. І раптам – Божа! –пасьля тога чаду і калатні, што роўная нулю, — я чую дождж. Ён ціха плача праўду, што я кагось далёкага люблю. І чую цішу. І пяюць сініцы. І людзі гожы воблік набылі. У пахкай пары дажджавой ігліцы стаіць туман, як неба на зямлі. Пасуцца цені вымерлых тарпанаў, на дыбках ходзяць прыцемкі і сны. Вясна падніме келіхі цюльпанаў,— за неба вып’ю і за дзьве сасны! * * * Тых жураўлёў адлётавыя сурмы... Сюіты той блакітная журба... Дажджы нацягнуць восеньскія струны, кране іх сумна пальчыкам вярба. Мая арфістка, — ручанькі вярбовыя! – ты аж па плечы ўхутана ў туман. Зайграй жа мне мелодыю любові, каб абмінула мой радок зіма. Зайграй ты мне асеньні плач каліны. Зайграй усё, што я цябе прашу. Я не скрыпічны ключ, а жураўліны табе над полем сьціхлым напішу. * * * Перабірае струны бор сасновы. Ракоча ціша на глухіх басах. Зьвіняць бярозы. Ходзяць перазовы, з паўдня людзьмі забытыя ў лясах. Бор – сівы лірнік. Ён багата знае. Яго паслухаць сходзяцца вякі. Усё ідзе, але ня ўсё мінае над берагамі вечнае ракі. Сьвітае сьвет у калюковым гольлі. Кладуць вятры смычок на цеціву. Шукае дзесь маіх сяброў мой голас, і чую – хтось гукае мне: ау! І зноўку ціша. Толькі перазовы. Праз дзень, праз міг, праз сэрца, праз вякі. Перабірае струны бор сасновы над берагамі вечнае ракі... * * * Ты памятаеш, ты прыехаў з прыстані?.. О як сады былі тады расхрыстаны! Уся ў гірляндах, як на сьвята жрыца, вясна зіхцела ў бліскаўках расы, і не было як вербам зажурыцца – так падавала птаства галасы!.. Палаў гародчык наш у ружах раньніх, і сутак не хапала ўсё зрабіць. Па гулкім дашку нашае веранды хадзілі то дажджы, то галубы... * * * Штогоду бачу я: вясной, у маі, Прыносяць людзі фарбу, інструмент. Хтось агароджу дбайна папраўляе, або на шэры стаўшы пастамент,— фарбуе помнік воіну жанчына, ад фарбы срэбнай бліскаўкі ў вачах. І ўсё цьвіце, й ня плакаць не магчыма. Яна таму салдату да пляча. Яна яго, каменнага, фарбуе. Як шызая галубачка, шчыруе. Хінецца да яго, краёчкам ходзіць, і цягнецца , на дыбачкі ўстае. І так ужо той шчотачкаю водзіць – бы ў новы шынялёчак адзяе. * * * Дабранач, сонца! Дзякую за дзень. Дабранач, сонца! Дзякую за стому. І за лясоў прасьветлены Эдэм, і за валошку ў золаце саломы. За твой сьвітанак, і за поўдзень твой, і за мае абпечаныя поўдні. За ўсё, што ўчора квет здарыла свой, за ўсё, што заўтра ў рост зялёны пойдзе. За сьмех дзіцячы, за мой зорны міг. За ўсё, што я магу, за ўсё, што мушу. Дабранач, сонца! Дзякую за ўсіх, хто анічым сваю ня збрыдзіў душу. За ўсё, што прагне песьні ды надзей. Што дзесьці ў сьвеце кроў шчэ не праліта. Дабранач, сонца! Дзякую за дзень, за набалеласьць слова, як малітвы.