Містэрыя
Гарыць паветра.
Стогне, марыць, прагне.
Сьвятла ня стала.
Поруч бездань. Багна
Крычыць і кліча,
Адганяе мары.
Вачэй ня бачна,
Толькі рысы твару.
Вятры сьпяваюць,
Запрашаюць дрэвы
На танец. Золак
У абдымках цемры.
Кавярня. Вечар.
Забівае смутак.
Сьвятла ўрачыстасьць
Прынясе пакуты.
Хлусьня: прыемна,
Бо заўжды салодка.
Вар’яцтва межаў.
Самагубства ноткі.
Сьвятло
Сьвятло зьняволілі,
Патухлі ліхтары.
І нехта зноў
ратуе крывадушнасьць.
Ды цемра злая –
толькі да пары.
Галоўнае, —
каб сьветла
было
ў душах!
* * *
Я адправіла ліст
На вясновых аблоках.
Ты пісаў мне адказ
На расплаўленым небе.
Я прыдумала ноч
І яе цень няўлоўны,
Што зьяўляецца ўдзень,
Калі выгляне сонца.
Я прыдумала ноч
А пасьля раўнавала...
Што цябе ад мяне
Злая цемра забрала.
Я глядзела ў агонь,
Падбіраючы словы,
Але толькі спаліла
Апошнюю думку.
Я адправіла ліст
на вясновых аблоках.
Ты пісаў мне адказ
На раз’ясьненых зорках.
П’еса
Першая дзея:
Надзея.
Дзея другая:
Падзея.
Дзея апошняя:
Дзе я?!