Я застаюся…
Хачу ізноў нязвыклае адчуць,
Хачу, каб сьнег запах, як глог у траўні,
Хачу ўсе зоры ў прыгаршчы згарнуць
І падарыць табе, ўспамін мой даўні.
Ператрываю я фізічны боль
І буду піць сьвінец замест гарбаты.
Ты толькі зразумець сябе дазволь,
Здымі з сябе кальчугу, шлем і латы.
Я—пах сандалу, моцны едкі пах,
Я нават з даху скокнуць не баюся.
Твой водар дзіўны на маіх руках...
Пакуль ня зьвяне глог... Я застаюся...
* * *
Ты, напэўна, забыў мае вочы,
І забыў, як трымаў за руку,
Ты забыў, як зьліваліся ўночы
Ліхтары ў залатую раку.
Ты забыў, як мы йшлі па прасьпекце
У імклівым патоку людзей.
Ты тады быў адзіны на сьвеце,
Незалежны ад сноў і падзей.
І я болей ня сьню твае вусны,
Сьню рамонкаў бялявых палі,
Я шкадую, што ў розныя руслы
Нашы жыцьці з табой пацяклі.
2004
Крылы
Ты хочаш, каб крылы былі за плячыма,
Біў дождж уначы па страсе.
А ведаеш, і такое магчыма,
Як срэбра знайсьці ў расе.
Ты хочаш, каб сонца кідала праменьне
У прышласьць, дзе нам варта жыць,
А вечнасьць ёсьць пацеркі
сьветлых імгненьняў,
Што хочацца паўтарыць.
* * *
Я апранула беларускі строй,
Льняной кашуляй сэрца затуліла.
О, час змаганьня, час вірлівы мой,
Адкуль бярэцца вытрымка і сіла?
Я чую тупат конскіх капытоў.
Звон збруі заглушыў людскія крыкі.
А праз тканіну праступіла кроў,
Боль пранізаў душу, жывы і дзікі.
Я, сьцяўшы зубы, села на зямлю,
А нада мной ляцелі грозна коні…
О, Беларусь, я так цябе люблю,
Люблю я гнеў і жарсьць тваёй Пагоні!
Дзе мой народ, дзе вера і дзе воля!?
Ды наша зброя – праўда, іх – каса.
Па белым небе і зімовым полі
Чырвоная пралегла паласа.
2001
Верасьнёвая раніца
Верасьнёвая раніца.
Сонца зноў нездаровае.
Як жа мне падабаецца,
Што жыцьцё каляровае!
Беларусь
Ты — разьбітае сэрца Еўропы,
Ты — краіна прачыстае веры,
Ты – надзеі нашы і спробы.
Незалежнасьць твая — хімера.
Ты глядзіш у нябёсы маўкліва,
І маўчыць твой народ і чакае.
Незвычайнага нейкага дзіва,
Пакуль сонца тваё дагарае.
І апошняю птушкай збаўленьня
Можа праўда забытая стацца…
Паратунак майго пакаленьня—
Даляцець, дапаўзьці, не зламацца!
2005
