_____________________
Пункціры.
|
*
Звон зазваніў:
прастора
займела цэнтр.
*
«Цяпер і падужацца можам!..»
На вецер скінуў
аздобу сваю
дзьмухавец.
*
Сьпякота.
Хаваецца цень
у дрэва.
*
Пачакай, не зьнікай,
белая аблачынка:
мы зноў
сустрэцца ня зможам.
*
Круціць на рынку
катрынку васпан:
разглядаюць
наўкольле гукі.
*
Галоўнае — не выстаўляцца!..
Між шпал
разлапушыўся трыпутнік.
*
Апоўдні.
Высокімі галасамі
выкрываюцца на рынку
кошты спаржы.
*
Пад каланадай нязграбна
дзяцюк прымярае шапку
з блішчастай кукардай.
«Пасуе», —
ківае крамнік.
*
Павеяла прахалодаю:
шле
рака прывітаньне.
*
Коціцца і бразгоча
па бруку бляшанка:
вясткуе буру?!.
*
Парожнія сумкі:
шпарка
едзе на ровары
паштавік.
*
Нават старая сасна
падала свой голас:
музыка-дзяцел.
*
Узьняў ганарліва
свае шышакі:
глядзіце —
і ён з ураджаем!..
Лопух.
*
Глянула —
і са мною
схавалася ад мяне
яшчарка ў схову.
Бязлюдны хутар.
*
Наставілі вушкі
за шклом вітрыны
файныя кубачкі:
мо хто возьме?!.
*
Удвух абдымаем
вячысты дуб,
трэцяга не хапае:
каго паклікаць?!.
*
Сонца зірнула —
і ў скрынцы
вулічнага прадаўца
зазалацелі пярсьцёнкі.
*
Дождж:
возера
ў акупунктуры.
*
Бліскае.
Едзе гром
па вогненых рэйках.
*
Перамаўляюцца цераз дарогу
дзьве маладзіцы:
машыны
з размовы выхопліваюць кавалкі.
*
Дажджыцца.
У каласах
зярняты — сьлязіны.
*
Давай паплывем!..
Рака
падмывае бераг.
*
Сонца заходзіць.
Куды-куды
над зжатым палеткам
сьпяшаешся, матылёк?!.
*
Куча пяску:
расьце
углыб і ўгару паверхня.
*
«А вось яшчэ што!..»
Нанова
ўсчынае размову
асеньні дождж.
*
Возера.
У адлюстраваньне
падае ліст.
*
«Дзе мае плёны?»
Точыцца скрозь
у шчыліны восень.
*
Ну хоць бы хто зачапіў!..
Ля сьцежкі
шыпшына ў шыпшынінах
перасьпелых.
*
Дол у жалезе,
у срэбры трава:
навіна
ўсялілася ў навакольле.
*
Дзе яны, ўсклікі?!.
Ляцяць
пад небам сьцямнелым
гусі.
*
Хапаецца за каменьне
бурлівы ручай:
няўжо
я ўжо дабег да мора?!.
*
Лісьцё ападае.
Лес
падаецца ў вырай.
*
Кідаю ў кантэйнеры
слоікі і бутэлькі:
то белы дасьць звон,
то зялёны...
*
Цямнее:
пара
запальваць ліхтары.
Цяжчэе:
пара ўсьміхацца.
*
Нехта павінен прыйсьці?!.
За ноч
аздобіла сьцежку шэрань.
*
Махае за плотам
лістотаю бэз:
адчапіся, сьцюжа!..
*
Ну хто яшчэ здолее так?!.
Па вадзе
бяжыць і сабой ганарыцца
качка.
*
Куды вы?!.
Плывуць аблачыны:
над голым гаем
бухматыя шаты.
*
Выпхнуліся на сушу
і ў сон
уклаліся ніцма:
лодкі.
*
У сьнежным бязьмежжы:
прагалы —
людзі.
*
Шчэміцца ўсьлед за мною
у кірху кляновы ліст:
на вуліцы нецікава.
*
Сьцежкі разсьлізгваюцца:
ідзе
зіма ў адпачынак.
*
Кропка і штрых:
іглічка
трымае кроплю.
*
I гэта ня тое,
і тое ня гэта:
з вядра
выкідвае сьмецьце варона.
*
З дахаў пазьвешваліся ледзяшы:
трохі яшчэ —
і дацягнецеся да долу.
*
I першы промень табе,
і апошні:
мясцовая кірха.
*
Ходзіць і працінае
сваёю дзідай
шматкі каляровыя
і бляшанкі:
сьмяцяр-ваяр.
*
I гэта работа!..
Цалюткі дзень
стаіць манекен каля крамы:
ў кішэнях рукі.
*
Спазьняешся?!.
Без дарогі
сьпяшаецца некуды
леташні ліст.
*
Зацьвіў —
і зрабіўся
усім знаёмы:
бэзавы куст.
*
Між высьветленых вітрын
дзьве негрыцянкі ўзьнёсла
нясуць сваю прыгажосьць.
*
Імклівыя уверцюры!..
Па мосьце
праносяцца цягнікі.
*
Дождж усчынаецца.
Гладзіць матуля
дзіцёнка па галаве.
*
Дорыцца гэтаму і таму
сонечны зайчык:
дзяўчаткі
на школьным ганку.
*
Людна.
Прымерваю на сабе
шматлікія постаці і абліччы.
*
Піша нястомна
ссохлая чараціна
ў паветры свае пісьмёны:
зялёным у павучаньне?!.
*
Які маляўнічы водгук!..
Сасна
на ўзбураным узьбярэжжы.
*
Лёткія ластаўкі:
з гукам гук
зьвязваецца ў ізаглосы.
*
Вясельле ў завулку.
У грыву каню
ўплятаюць дзяўчаты стужку.
*
«Так доўга цябе не было!..»
Сьцяблінка
выжальваецца лістку.
*
Парушаны мур.
Упарта
трымаюцца камяні
за даўнюю веліч.
*
Полымем,
дымам
і попелам,
як і раней,
яднаюцца дуб і бяроза.
Дома.
*
Бліскучае шво!..
Зіхаціць
у хмарах маланка.
|
