* * *
Да самага воблака ўзьняўся
грудок,
а траве ахвота
яшчэ вышэй.
* * *
Варона закаркала,
дрозд засьвісьцеў:
с в а е
у горадзе незнаёмым.
* * *
Ці высакосны, ці просты —
што мае
люты на ўме?
Зазірае
у шчыліну месяца сакавік.
* * *
Нататнік змакрэў
набраўся
уражаньняў ад дажджу.
* * *
Давай пакатаемся!..
Грак
атабарыўся на таксоўцы.
* * *
Зазелянела вярба:
з азяра
цягнецца качка —
на пацалунак.
* * *
Нікога,
а ў кірсе
іграе арган:
я н е х т а?!.
* * *
У столькі прыгод —
уваходзіць
у горад дождж.
* * *
Вясна на дварэ:
абмінаю
адтуліны ў падзямлю.
* * *
Між сказаным і нявыказаным
працяжнік:
з вакзала
вырушваецца цягнік.
* * *
Што абяцаецца — будзе!..
У грудзі
б’е сябе гром,
жагнаецца бліскавіца.
* * *
Гай зелянее:
у словы
просіцца верш.
* * *
У лужынах
дождж
выроўнівае дарогу.
* * *
Можа, спаткаемся недзе?!.
Кладу
кашулю і швэдру ў кантэйнер:
можа...
* * *
Мяняемся сонцамі!..
Маладую
ўгаворвае леташняя трава.
* * *
Пацэліла ў самую кропку!..
З вярбы
сарвалася кропля:
кругі на лужы.
* * *
Цепліцца сьвечка:
сьпяць
з усьмешкай цюльпаны.
* * *
Спыняецца і ад’язджае
цягнік:
тойсамы
усюды дождж.
* * *
Ад незнаёмкі:
абходжу Брэмен
з ружаю на грудзях.
* * *
Зьбіраюцца хмары:
будуе гром
нанава горад.
* * *
Без сёньня:
бяссоньне
глядзіць у ноч.
* * *
Тут плавала,
там шкандыбала —
качка
ляціць па-над берагам
і па-над ракой.
* * *
Шматкроп’е і клічнік:
паклікаў
маланку дождж.
* * *
Рака адступаецца:
сквар
дол латае і цыруе.
* * *
“Любіш мяне?!.” —
Дзядоўнік
скубе каза
і ківае.
* * *
Люляецца —
выхваляецца
лодка прад берагам,
што плыве.
* * *
Ну хто што паклаў тут?
Сабака
абнюхвае шапку
у жабрака.
* * *
Туды і сюды:
над затокай
гушкаюць ластаўкі вышыню.
* * *
Убачыў на ходніку грош,
дакінуў другі:
ў набытак.
* * *
Штось выпільноўвае?!.
Заплыла
пляміна ў лужу.
* * *
Рэха-басяк:
сабака
латае брэхам плот.
* * *
Заварушыліся дрэвы:
далечыню
вядзе навальніца.
* * *
Паклалася вулачка
ручніком,
а камяні пірагамі:
хадзе дарунак.
* * *
І тут пабудзе,
і там —
дзяўчына:
позіркі — матылькі.
* * *
П’янее:
вада
падае вадаспадам.
* * *
Лета
З кашулі
зьдзьмухваю мураша —
у лета.
* * *
І я з ёю быў!..
Іду
сьлядамі ўчорашняе навальніцы.
***
Голас — ружанец:
па пацерках раздае
качка-крыжанка
сажалку качанятам.
* * *
“Што думаю — тое кажу!..”
Зіхаціць
хмара маланкай.
* * *
З сумкай у левай,
з пакетам у правай —
вядзе
з рынку спадарыня раўнавагу.
* * *
Смутак адсоўваецца:
з акна
ссоўваю занавеску.
* * *
Па самае горла:
ўвайшлі ў раку
гарлачыкі і чалавекі.
* * *
Удзень авадні,
увечары камары,
а конь
пасьвіцца: лета.
* * *
Круціцца кола:
вяслуе
ў пачатак млын.
* * *
Гуляюць у карты
ў карчме дзецюкі:
на плячах
тузамі татуіроўкі.
* * *
Нешта яшчэ недазьдзейсьніў?!.
На неба
вяртаецца маладзік.
* * *
Вогнішча:
цемра
частуецца лустамі
сьветлыні.
* * *
Падаю —
падаю
руку то сасьне,
то дубу.
* * *
Абрынулася яліна:
галінам
у смутак,
карэньню ў жах.
* * *
Здаюцца бутэлькі.
Дождж
пытаецца ў кожнага:
“Хто апошні?..”
* * *
Вартуе вароты трава:
у бязьлюддзя
знаёмы твар.
* * *
Вулачка блытаецца
у даўніне:
шурпаты
у дрэва дотык.
* * *
у яблыках:
гром
прад яблыняй падае
на калені.
* * *
Укінуў кашулю ў раку:
цяпер
адступішся, сьпёка?!.
* * *
Смага — магніт:
вярбіны
хіляцца да ракі.
* * *
Юрта на ўсіх
і на кожнага:
сонца
атабарылася на зямлі.
* * *
Услалася сьцежка
саломаю:
сьмела
кладзіся, дождж!..
* * *
У полі імжа:
разгарнуўся
кветкай на быльніку
матылёк.
* * *
Цягнік аддаляецца:
ростань
займела голас,
аблічча — далечыня.
* * *
З саломінаю:
нясу
ў руцэ падарунак ветру.
* * *
Вагаецца вецьце
за вокнамі і адтуль
тлумачыць,
што т у т утульна.
* * *
Воплескі даланёю
адною:
лунае
кляновы ліст над зямлёй.
* * *
Сонца згарае —
пара:
вымаўляе
гара малітву.
* * *
Восень:
глыбее
позірк у азяра.
* * *
Парадкуюцца:
бяруць
вечар вароны
нанач.
* * *
Складае карціну?
Скідае
у возера клён лісты.
* * *
Вечар журлівіцца:
жураўлі
ляцяць у чырвоныя далячыні.
* * *
Цёмная плынь:
спыніўся
з кілімамі залатымі
на двух берагах
лістапад.
* * *
Эліта:
лістота
ляціць — застаецца
налета лес.
* * *
У шэрані:
увабраўся
у княскія строі хмыз.
* * *
Падае сьнег.
Даганяе
дзяўчына хлапца:
дагнала!..
* * *
Трэцца
рука аб руку:
так трэба, —
запэўнівае мароз.
* * *
Ім абы ўпарціцца!.. —
Абураецца вецер,
вароты рыпяць.
* * *
Цьвіці!..
Абняла
яблыню завіруха.
* * *
Усюды наведаўся:
ветах
вандруе ўнаадварот.
* * *
Мае сябе — сьпявае
ручай,
а сумёт нямы.
* * *
Словы аціхлі:
у немату
стукае сэрца.
* * *
З нагі на нагу:
дамоў
вяртаецца вечар.