12/24/2013 

Архіў нумароў:















































































































Васiль Быкаў. 1924 - 22.VI.2003
Каталог TUT.BY





Уладзімір Сьцяпан

_____________________
Агонь і вада.
Вершы

Жонцы сваёй прысьвячаю...


Камнем кіньце ў мяне...
Галінку квітнеючай сьлівы
зламаў.
японскай паэзіі)

А каму яшчэ –
мог у далонях несьці
кветку, як птушку?

І неба сваё
табе аддаю. Бяры
назаўсёды.

Бачыш, нават ён –
ружовы гладыёлус,
табе зайздросьціць.
Ты – водар віна.
Я – водар кавы. Разам –
смак пацалунку.

Вяргіні прынёс...
З думкай, што вартых цябе –
кветак ня бачыў.

Пад парасонам
схавацца ад усіх... І
цалаваць цябе.

І ў сорак шэсьць
з радасьцю згадваю ноч –
першую з тысяч.

Замружым вочы...
Кінемся у абдымкі...
Пра ўсё забудзем...

Як птушка з небам
зьвязаны нашы душы
нябачнай ніткай.

Піў цябе ўсю ноч,
а раніцай ізноў –
ненатоленасьць.

Дзе нашы душы
вандруюць ноччу, скажы?
Рука ў руцэ.

Чуйныя пальцы
твае – шукаю, лаўлю...
моўчкі цалую.

Пра што б ні думаў
да цябе вяртаюся –
зачараваны.

Заместа кветкі
ліст вільготна-залаты
прынёс дамоў.

Сіняе мора...
Жоўты пясок...Твой сьмех...
О, мары, мары!
Перад сьвітаньнем
ты ўсьміхнулася ў сьне –
амаль шчасьліва.

Голас твой, водар...
Засталіся ў пакоі...
Дакранаюся.

Гляджу на цябе
не нагляджуся: ні ў дзень,
ні ноччу ў снах.

Агонь і вада,
слова, літара, неба...
Ты – кніга мая!

Кароткая ноч...
Твая рука мае сны
аберагае.

За цыгарэту
доўгую споведзь маю
выслухаў бомж.

Веру – ёсьць словы
каханьня мацнейшыя...
Табе прашапчу.

Каму, як ня ім –
гарадскім птахам, ведаць
смак адзіноты.

Горка, мне горка...
Ты сьпяваць перастала,
пад ногі глядзіш.

Як тое пёрка
дзіўнай птушкі – нясу
цябе ў далонях.

Ведай, ты мая –
сьляза апошняя, сон...
Зьнікну ў табе.
травень-кастрычнік 2004