Дыхаць
Непахісныя… сьцены і вокны
Падаецца, ня з гэтага сьвету,
Я – часткова гукі і водар,
Я – часткова сонца і вецер.
Дастаткова усё зразумела,
Што пасуе і што да твару,
І хоць часам права як лева,
Ўсё астатняе будзе марамі.
Даспадобы знаходзіць адрозьненьні
У аднолькавых зьявах існасьці,
Як жа хочацца ўсім быць рознымі,
Беззаганнымі, белымі, чыстымі.
Як усьмешка ў адказ нябёсаў,
Нібы цукар на вечныя раны,
Бо надзеі на зьвілістасьць лёсу
Пахаваны недзе старанна.
Бы залішняя фікцыя часу,
Мы заране, напэўна, сьціхлі,
Засталася адная фаза –
Жыць, пакуль дазваляюць дыхаць…
26 красавіка 2008
Бег ад сябе
Бяжым ад сябе… з усіх ног,
Куды пазіраюць вочы,
На Захад, Поўдзень, Усход і Поўнач,
З апошнім маршрутам метро
і першым маршрутам лёсу
Ў бясконцасьці рухаў ног,
дзе кожны наш новы крок
Ёсьць пошук новых сумленьняў,
Ёсьць пошук “tabula rasa”,
Вартага сэнсу жыцьця,
Ёсьць спроба спыненьня часу.
Кідаем свае абалонкі,
Паношана-чорныя-шэрыя,
Каб быць не такімі як звонку,
А чыстымі-сьветлымі-белымі,
І па-за і па-над істотнасьцю
Жадаем падацца лепшымі,
Нібы нездарма народжаны
Ласкавай цнатлівай вечнасьцю.
Бяжым па замкнутым коле,
Бяжым ад сябе у самасьць,
А нехта яшчэ здольны
Бачыць у гэтым радасьць.
Глядзець на сябе зьнянацку
Ў люстэрка душы зьнямелай,
Нібы прачынацца ранкам
Між сьценаў выключна белых
На ложку з надзей страчаных,
Дзе столь і падлога – тоеснасьць,
А сонца рукой гарачаю
Спыняе тваю дваістасьць.
Нас ахапіў сорам,
Хаваньнем натуру лечым,
Ды толькі доля у нас такая,
Што ніяк ад сябе ня зьбегчы…
19-20 траўня 2008 г
* * *
Вам заўсёды становіцца сьмешна???
Калі вы глядзіце ў люстэрка,
І дзе вашая сьветлая зьнешнасьць
Ужо й не такая і сьветлая,
І дзе вашае роўнае цела
Ужо й не такое і роўнае,
І дзе вас і мяне з вамі,
Мабыць, болей не існуе...
Вам калісьці бывае страшна???
Калі часам прыходзяць думкі,
Што прастора і нават час наш,
Нібы страцілі свой накірунак,
Што чакае нас невядомасьць,
Што гісторыі нашае руны,
Пахавалі пад пылавай коўдрай,
І нябыт вельмі прагне нас.
Вам калісьці бывае сумна???
Што жывем мы нібы й ня дома,
Што няспыннасьць нечага глуму
Замяняе нам годнасьць і гонар,
Што кудысьці зьнікаюць словы,
Што ня бачна сьвятла у цемры,
Што ўсё болей трымацца долу
Нам гаворыць нашая вернасьць.
Вам калісьці бывае цяжка???
Усьвядоміць сваё існаваньне,
Скінуць з твару прыкрую маску,
Не хацець прызнавацца ў каханьні…
Да жыцьця і да гэтага сьвету,
Што гуляе з намі у хованкі,
Што над полем разносіць нас ветрам
І гучыць над лясамі гоманам.
Ды ня трэба губляць радасьць!!!
Адчуваньня роднае глебы,
Той, што нехта лічыць за слабасьць,
Нам даслала на шчасьце неба…
Хай бывае і сумна, і страшна,
І хай будзе крыўдна і сьмешна,
Варта жыць на зямлі нашай
Са сваёю тутэйшай верай…
Люты 2008
Звыкласьць version
Да болю усё навокал знаёмае,
Аднолькавасьць твараў ды лёсу падобнасьць,
Нам кожнаму вызначаны тэрмін захоўваньня,
А мы спадзяемся на вечную годнасьць.
Хаваньне матываў ужо не займае,
Заране падвешаны цэтлік прынадны,
І нават ціскат спасылак да раю
Зараз ня тое, каб вельмі вабны.
Жыцьцё нараджае адзіны канвеер,
Чаканьні, як глумнасьць, а мары, як казкі,
Завеі, і студзень, і зноў завеі,
Па лбах і па душах бясконцы ляскат.
Як крыжаванка тваіх летуценьняў
Лунае ў паветры надзея-атрута,
І ў незвычайнасьці гэткіх падзеяў
Крыху адчуваеш сябе шызанутым.
Мы ўсе павязаны…аднымі стужкамі
Як парадоксы чыстага-сьветлага,
І толькі сэрца нас расьцярушвае
Такім прыгожым і дзіўным цэтлікам.
3 красавіка 2008
Незавершанасьць
Недапісана, незавершана, няскончана,
Існаваньне нашае неапраўдана,
Ні сэнсоўна, ні існасна не аплачана,
Не зьяўляецца ні плёткаю, ні праўдаю.
І ня тымі бакамі, ня тымі напрамкамі,
Ня з тымі чаканьнямі і ня з тым настроем,
З пастаяннымі страхамі выйсьці за рамкі
І з бястактным сядзеньнем у вечным спакоі.
Мы бадзяем-блукаем бясконцымі лабірынтамі
Безнадзейна ў надзеі знайсьці патрэбнае,
І пры гэтым патрэбы робячы мітамі,
У памылках сваіх зьвінаваціўшы неба.
Са зьдзіўленьнем у зрэнках, не паверыўшы існасьці,
Выпадкова зьмешваем усьмешкі з плачамі,
Ды жыцьцё наша, пэўна, такое сьціслае,
З-за таго, што яшчэ незавершана і пакуль неаплачана.
1-6 лістапада 2008
Чаканьні
Апошнія грошы патрачу на сьнікерс,
Здабуду энергію розуму, моц,
І буду чакаць падарункаў ад неба,
Мне хопіць і манкі на некалькі порцый.
Надзея заўжды памірае апошняй,
І часам здаецца збалеламу воку,
Што ў сьвеце жывуць адныя надзеі,
Трапляючы ў сеціва кожнага кроку.
У сьвеце надзей вельмі шмат лабірынтаў,
Дрыгва паступова зацягвае голас,
І хутка усё ператворыцца ў міты –
І бусел, і сонца, і вецер, і колас.
А потым напіша гісторыя ў кнігах
Пра нашу краіну, пра нашы хістаньні,
Пра нашае ліха, пра нашае шчасьце,
Пра вечныя нашыя патрабаваньні.
Чаканьні... ў душы і у сэрцы чаканьні,
Жаданьні у целе, надзеі навокал,
Ды толькі прычын і матываў ня бачна,
Няўжо ліхтары пазгасалі у вокнах?
Няўжо пазгасалі альбо пагасілі
І болей ня бачны агульны наш шлях?
Ды не! Ёсьць агеньчык апошняй надзеі,
А значыцца, лёс, непадобны на жах.
Ну што ж, пачакаем...
04.04.2007
* * *
Я буду сьмяяцца апошнім,
Калі дагарыць сонца,
І зацьмянеюць зоркі,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Калі белае стане чорным,
Салодкае стане горкім,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Цяжкім ахрыплым голасам
З юнацкім пякучым сарказмам,
Я буду сьмяяцца апошнім
Над нашым чысьцейшым розумам,
Над памяркоўнасьцю нашай,
Я буду сьмяяцца апошнім
Над тымі, хто зараз сьмяецца
Над драмаю нашай і слабасьцю,
Я буду сьмяяцца апошнім
Са мной застанецца надзея,
Я буду сьмяяцца з радасьцю,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Чакаючы новых вёснаў,
Шукаючы існы шлях,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Пакуль будзе стукаць сэрца,
І будзе трымацца дах.
Я буду сьмяяцца апошнім,
Калі пераможа вера,
І нехта ўспомніць нас,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Калі стане іншай прастора,
І пойдзе назад час,
Я буду сьмяяцца апошнім,
Я быў, застаюся, буду
Тутэйшым хлапцом беларускім,
Голасам краю любага,
Які не загіне ніколі…
Мы вернем сваю волю!
І я буду сьмяяцца апошнім…
21-22 лютага 2008