Архіў нумароў:

Міхась Скобла

_____________________ Хрысьціянства. Вершы	Хрысьціянства Сьвет гэткі галавакружны! У чалавецтва кружыцца галава ад эверэстаў, парнасаў, п’едэсталаў, малакроўя, полькі беларускай, каханьня, ніцшэ, дыму айчыны, СО2… І чалавецтва зьбіваецца з тропу, губляе арыенціры, роспачна азіраецца навокал, ловіць у ветразі ружу вятроў, хапаецца за звыклыя восі х і у, тузаецца ў трохмернай прасторы, — дарэмна: сьвет стае лабірынтам. І толькі сістэма каардынат Крыжа вяртае людзей на сваё месца. ХОР СЬЛЯПЫХ У СТРОЧЫЦКАЙ ЦАРКВЕ Драўляная царква. Рыпіць падлога. Капеж заплесьці косы не пасьпеў, а ўжо схіліўся купал вухам Бога, каб слухаць сьпеў. І сум анёлаў на высокім нефе, і сьвечак плач, і ваяўнічы шал сьвятога Юр’я, што ў заўсёдным гневе пранізваў цмока дзідай напавал, і шашаль, што пашаткаваў паўшула, і вецер, што за вокнамі пашумваў, і павукі, што ткалі ад Каляд сістэму ўласную каардынат, — усё ўвасобілася ў слых, і шар да лузы не дакаціўся ў блізкае карчме, вушастае нашэсьце кукурузы стаяла за царквой сабе наўме. Нябачная айчына, прытаіся, нябачных слухачоў прымі, парог, нячутна з высяў горніх апусьціся паслухаць хор сьляпых, нябачны Бог. Вы ценямі, Забэйда і Каруза, прыйдзіце ў цішыні нязвыклай схоў, дзе залатыя зубы кукурузы блішчаць з-пад асяледцаў кіяхоў… А потым, стаўшы за пагоркам рыжым на подыюм травы, і раз, і два ім памахае на расстаньне крыжам, на дыбачкі прыўзьняўшыся, царква. * * * Нябёсаў выпераны шэры ток у лістападнай стыне пазалоце. Сабака рыжы, як электраток, ахвочы сноўдаць па напятым дроце. Час разьвітаньня і спакою час. Глядзіш навокал і вачэй ня зводзіш. Плот. Агарод. На падваконьні прас. І як тунэль у ЗША – калодзеж. Вісяць начоўкі чоўнам без вясла, паточаныя на сьцяне іржою, і дзічка, што ў падмурак урасла, усё – як патойбочнае, чужое. І ўсё ж вяртацца хочацца сюды і доўга слухаць на падворку хаты далёкі ўсьплёск калодзежнай вады і рэха, што не эмігруе ў Штаты. БІЛЬЯРД Штовечар шар сонца пасьля ўдару нябачнага кія коціцца па небе й цікуе: ці пасьпее наставіць зямля лузу вулкана. NOTA BENE Не забыцца падаіць парэчкі; калодзежным вочапам пагрукаць у падлогу дзесьці ў Кліўлендзе ці ля Атавы: sorry, спадары антыподы, давайце знаёміцца; папрасіць гладыёлусы: не падпальвайце хату; з выспы нявыспанай птаха узьняць напаўголасу; завастрыць касьцёл, як аловак, нашча прымружаным позіркам; вярнуцца і ў кошык бульбіны-яйкі сабраць з-пад клубняў-квактухаў, каб не заседзелі; а пад вечар выстругаць такое стырно для Харонавага чоўна, каб ён плыў бумерангам! Не забыцца… ДОЖДЖ, АДАЖЫО. ДРУЗГЕНІКІ. І Мне гэты дождж нябачны даспадобы і мокры плюшч, і павуціньне дрэў, фантанаў мармуровыя аздобы і храм, што самаўспыхнуў ад жалобы і Янам Гусам на кастры гарэў. Легкавікі, залапленыя лісьцем, схаваліся у прыцемак двароў ад шаравых маланак ліхтароў, і дождж ім бачыўся адзіным выйсьцем. Нячутна падымалася трава над старадаўнім заімшэлым тынам. Старая распанелая Літва дзяўчатаў закальцоўвала бурштынам. ІІ Ноч наплывала, як сьляза. Усё было з прыстаўкай аква – дамы, каштаны, дзераза, што восеньскім дажджом набракла. Аквачаўны. Аквалісты. Аквасьцяжына. Акваклумбы. Аквапаветра. Акваты. Чурлёніс, нам абодвум любы. А там, дзе растварыўся сьвет між берагамі левым-правым, аквапаэзію паэт чытае над сьцішэлым ставам. Паэт чытае, рэй вядзе, за чоўнам – аркушы паперы. Карціць прайсьціся па вадзе, ды не хапае трошкі веры.