12/24/2013 

Архіў нумароў:















































































































Васiль Быкаў. 1924 - 22.VI.2003
Каталог TUT.BY





Віка Трэнас

_____________________
За крок да раю... Вершы


ПРЫРУЧАНЫ

па берлінах прагах і венах
на мяне забыўшыся быццам
ты вандруеш бы кроў па венах
я збалелага сэрца хачу пазбыцца

не ў берлінах прагах і венах
вакол пальца абводжу стужкі
сцяжын і вяртаецца верны
як прыручаныя вяртаюцца птушкі

ты дазволь маім новым імёнам
пераблытаць дні назвы і даты
калі ты некім быў прыснёны
ці ёсць розніца – стаць акрыленым ці крылатым

чым адным заставацца ў выраі
адчуваючы сверб за спінай
анёлы вандруюць шляхамі выверанымі
і толькі мы –
з крыламі вывернутымі –
аўтаспынам


* * *

я там дзе мары ператвараюцца ў прысак
рукамі вуголле гарачае разграбаю
прыгадваю твару твайго бездакорныя рысы
і думаю што нездарма за цябе паміраюць

усе мае вечныя жыцці – валошкі ў жыце
усе мае дзеці – адлюстраванні ў вадзе
адбіткамі ног на дарогах кроўнага краю
усё паспее памерці за крок да раю

цалую цябе і рана сівеюць скроні
ратую цябе каб не быў ты ў сумленне закуты
зацягнуцца рваныя раны вандроўнік мой родны
душа як будзе балець – прыкладзі трыпутнік


* * *

Я гукаю, бо ведаю – дагукаюся.
Толькі крык у горле захрас.
Я шапчу: дарагі, па дарозе тугі
Мы ідзем. Адказвае джаз.

Мойры мудрыя шлях нам выткалі,
Лёгка зыркія знічкі лаўлю.
Ды напятыя нервы – ніткамі.
Паркі ўпартыя. Плача блюз.


* * *

я адчуваю сябе нераскрытай кветкай
мой час яшчэ не настаў
я часта плачу разам з дажджом
ды ўсміхаюся рэдка
ты клетку з маёю душой-канарэйкай
да сонца пастаў

калі на мяне – анёла твайго –
апусціцца стома
наш свет напалову падзеліць
вялізным крылом
парэжа, параніць, парушыць,
пакрышыць прастору
вер – тое што будзе мы перажывем як было

* * *
між блізкіх па духу ці блізкіх па крыві
каго абіраеш? адбітак у люстры крывым

ў далоні пяшчотна душу маю вазьмі
як свечка, яна аплывае, сыходзіць слязьмі

калі паляцяць матылі на яе святло
туга наша запалымнее, стане тлом

* * *
б’ецца сэрца ў такт крокам ката
ты – выразная арытмія
са скамечанага плаката
на цябе пазіраюць тыя

што хацелі схапіць камету
і яе зыркі шлях парушыць
ды не зменшылі межы свету
апякліся на справе рукі

ты разменьваеш май на дробязь
дождж ствараеш з манетаў-кропляў
бо табе нічога не зробяць
хай цікуюць за кожным крокам

між залеваў са згадак ды чутак
нездарма праліліся ў хаос
прасачыліся ў мора гукаў
дзве слязінкі твае не ўсур’ёз

* * *
Неверагодна цябе не стае.
Не ўспамінай, што было.
Не дакранайся, бо можаш параніцца.

Лёд недаверу ў душы растае,
Досыць нам словаў вострых, як шкло.
Проста скажы: Добрай раніцы!

* * *
Мы не зламаемся – мы не марыянеткі.
Я, удыхаючы чэрвеньскі вечар празрысты,
З берага кідаю мараў нязбытных манеткі,
З дрогкай пяшчотай малюю твае абрысы.

З намі гаворыць ракі люстраная паверхня.
Верны мой, горды і годны, ты проста павер мне.
Варта прачнуцца,
Боль болей не зможа вярнуцца.

* * *

мы шукалі. нам прага свабоды
замяніла яе саму
бо яна не шкадуе ілбоў ды
пакланяецца суму свайму

вучыць нас не здзіўляцца паразе
замыкае паветра на ключ
дасць глытнуць з поўнай флягі па разе
а затым заціскае пятлю

* * *

абдымаю цябе,
каб ад горкай жуды захінуць
гэта гора калі пакідаеш мяне адну
гэта сонца скрозь хмары
або гэта слёзы скрозь смех
з болем бой і з самой сабой застаецца мне
пацалункамі выкажу тое, што хочаш пачуць
мы ўратуемся. я абдымаю цябе і маўчу

СПОВЕДЗЬ БЕРАЖНІЦЫ

сустракаю дваццаць пяць вёснаў
у вірах бурлівай ракі
колькі човен мой не далічыўся
зламаных вёслаў?

я тваіх краналася вуснаў
то маўклівых то гаваркіх
ты датклівы такі
трапяткі і ўзнёслы

ды нялёгка быць птахам
бо патрапіць проста ў сіло
цяжка ў вырай вярнуцца
будзе сэрца спалохана тахкаць

ў час калі богі прагнуць красы
беражніцаў чуваць галасы
я адрошчваю валасы

валасоў залатыя ніткі
валасоў залатыя лёскі
я сатку з іх нашыя лёсы