* * *
Верыцца ня ветру — цішыні,
Сівізьне па летах і па зімах.
Але ж ноч!.. І ў ноч плывуць агні —
І цякуць па дрэвах, па ўспамінах.
Чуеш?.. Слухай: дрэваў абалонь
Жывіць гул з прадоньняў незапёртых,
І няўлоўна, як да скроні скронь,
Жылка ў жылку — галасы ўсіх мёртвых.
Шапацяць, стаяць дарог наўзбоч,
Шэпты іх — да болю, да крыві нам…
І няўлоўна: Украіна… ноч…
Хай няўлоўна.
Але ж
Украіна!
* * *
Ну і што, што недзе там Амерыка,
У якой валтузяцца народы.
Вунь дзяўчо, і праз хвіліну — Жмерынка,
І табе ў той Жмерынцы на сходы.
А дзяўчо мільгне за агарожаю,
У суцемках сініх прападзе.
Прыйдзе да кагось, як ноч, прыгожая…
Жмерынка.
Амерыка.
Што дзе…
* * *
Жыцьцё бяжыць па вуліцы дзяўчынкаю,
А ўсьлед за ёй — са мною пад руку —
І жаль, і хмель, і музыка, што чыркае
Аб неба птахам, чоўнам аб раку.
І, як вясёлка, вертыкальна выгнуты
Шлях ад радзільні аж да цьвінтару…
У гэтым сьвеце і абраў, і выбраў я
Дарэшты ўсё. І рэшту дабяру.
* * *
За рог, праз арку — і наўкол
Пад месяцам над мінарэтамі,
Як з неба скінуты, Падол
З непрачытанымі прыкметамі
Часоў і новых, і былых,
Што між вякамі сталі стыкамі.
…І памінальныя сталы
Пад зоркамі над базілікамі…
Няхай хаўтурным сьвятарам
Зазвычай адчуваць агонію —
Ён Храм. Ён Замкавы. А там —
Пытаць шляхі на Македонію.
* * *
Паўсюль вятры, як злодзеі залётныя.
Крыві лятучай
невядомы спын.
Яшчэ — жанчыны залатымі плоткамі
У срэбнае вадзе, дзе ты адзін.
Яшчэ вунь там, над кручаю быліннаю,
Паўстаў Шаўчэнка — ветры корміць з рук.
А што яшчэ?.. А плынь нябёс няспынная
На Стэп,
на Ніз,
на Луг,
на Базаўлук…
* * *
Жніва чакаеш па сяйве,
На бруку між каменьняў сьцёртых
Шукаеш кветкамі ў траве
Жывых між нежывых і мёртвых.
“Пустое!..” — між крыжоў і пліт
Сьпяшаеш і ўціскаеш плечы,
Блукаеш — сам сабе Егіпт —
Сам цемрадзь у сваёй пустэчы.
* * *
Што ў навінах? Зіма як зіма.
Сьнег… І дым над гарбамі гарбее.
Вінграноўскі пайшоў — і няма.
Як шарэў, мост Маскоўскі шарэе.
Плюс, такое, пра што й не сказаць,
Што чуваць з-пад зямлі — незямное:
Хутка — цалкам нам уваскрасаць,
А на чвэрць — ужо гэтай вясною.
* * *
Няма ні зьмен, ні вінграну* замены.
Веніамініч… Вершы з вены ў вену…
Пах валер’янкі, плямы на стале.
Чырвоны ліст на парапеце стыне,
З натоўпу позірк раптам страляне,
І зноўку тло асеньняй ломкай плыні…
То ж я — на тле.
Тысячавокай запарожскай змовай
Здаля ці зблізку раптам блісьне слова,
Якое не забыць і не пазбыць,
На лаву ў парку і ў дзясятку “марку”
Са мной сядае, падае цыгарку,
Пытаецца: а тут табе кім быць?
(А паўз усё мігціць, бяжыць, ляціць…)
Я прамінаю браму ў голы скверык,
Ад ветру падымаючы каўнерык,
П’ю на Падоле цьмянае віно,
Па вуліцы, што на вачах радзее,
Іду сабе, прыдумваю надзеі
І долю, што прыдумана даўно.
* * *
У акладзе лістападу
Толькі золата адно.
(А цікава: з Цараграду
Зьзяньне Кіева відно?
З гэтым, быццам на карціне,
Бегам круч — бы ветру ўсьлед?)
…Тонкім рвуцца павуціньнем
Сны-трызьненьні пра сусьвет,
Пра бліскучы, пра лятучы,
Пра няўлоўны сьвет хімер
З гэтай, скінутай на кручы,
Музыкай нябесных сфер…
Б’юць па сферах бліскавіцы!
Па зямлі ідуць жанкі…
Вось жа йдуць… І залаціцца
Завіток каля шчакі…
* * *
Так склалася: сярод усіх адна
Жанчына. Восень. Сінь. Распуснымі губамі
Цалуе, шэпча штось, зьнікаючы, яна.
Хістаюцца дымы. І Кіеў — за гарбамі.
Зьдзіўляйся сам сабе. І ўсё, як ёсьць, прымі,
Пранізаны, як пыл, сурмою залатою.
Сьвет неба і зямлі стаў крыламі тваймі —
І ў пыле залатым ты ўскрыліш над сабою.