Вандроўны настрой
Ну да якой пары ж
Не бачыць нам Парыжа?
Паехалі ў Парыж:
Ад нас цяпер ён бліжай.
Празрыстая мяжа.
Ноч у дарозе пройдзе –
І расцвіце душа:
Спажыву духу знойдзе.
Лічы, падаць рукой
Ад даўніх мрой да мэты:
Адкрыем мы з табой
Куточак
новы
свету.
Марыў не марна
Сабе самому я цвярдзіў:
Хто пра Парыж хоць бы не марыў,
Пра дзіва з самых пекных дзіў,
Жыццё пражыў, напэўна, марна;
А хто душой не адпачыў
Каля сабораў, Богу ўгодных,
Сябе у творцы залічыць
Не можа праведна і годна.
І вось ён, бацюхна Парыж, –
Са мной, сустрэў мяне як родны.
І нібыта сказаў Парыж: “Твары ж,
З табой я абсалютна згодны!”
Геаграфія Парыжа
У нас дзень, ноч і дзень
У горадзе над Сенай.
Экскурсія ідзе
Ў цудоўны час вясенні.
Духоўнае “меню”
У гіда Аляксея;
Манмартра глыбіню,
Прастору Елісейскіх,
Чароўны Манпарнас –
Паціху адкрываем.
Сучаснасць кліча нас
І даўніна сівая.
Радэнаўскі герой
Бальзак, натхнёна што тварыў,
Паўстаў у ціхім скверыку.
Ён добра Францыю адкрыў –
Не адкрываў Амерыку…
Нам блізкі велічны Бальзак,
Радэн адліў халат яму:
Яскрава свету паказаў
Вялікага
па-хатняму.
Бальзак загадкава глядзіць
На ўсіх, усмешку тоячы,
У бронзе стойка так стаіць:
Ён і ствараў жа, стоячы.
З гісторыі Парыжа
О, Парыж! У стагоддзях ты зведаў
Безліч розных трывог і бедаў.
Быў арэнай баёў шматлікіх,
Рэвалюцый і войнаў вялікіх.
Выступалі у сварках галоўных
І гармата, і штык, і меч.
І не раз бачыў ты, як галовы
Качанамі падалі з плеч…
Слота, сцюжы прайшлі ды віхуры.
Іншы час, іншы свет цяпер.
Вабіш музыкай архітэктуры,
Шмат паломнікаў у цябе.
Места памяці гістарычнай,
Столькі помнікаў бачыць нязвычна.
Ты сыноў сваіх, духам вялікіх,
Як святых, ушаноўваеш лікі.
Чаму?..
“Дзяржава – гэта я”, –
Казаў Людовік Чатырнаццаты.
Пасля яго прайшлі стагоддзі.
Свет быццам падабрэў і памудрэў.
Чаму ж сучасныя дыктатары,
Бяздарныя ды хітрыя,
Жывуць па прынцыпе Людовіка?..
Жыццё прывольнае
На Сену сонную глядзіш
Дамоў вачыма-вокнамі
І вежамі высокімі;
Святлом расквечаным гарыш,
Вячэрні і начны Парыж.
Заўсёды людна: шмат гасцей
Тут поруч з парыжанамі.
Кавярнямі жаданымі
Вясёлых радуеш людзей –
Гамонка шчырая ідзе.
Гаворыш выглядам усім:
Жыццё тваё прывольнае,
Здаецца, запаволена
І разняволена зусім,
І задаволены ты ім.
Вярсаль
Нас дужа захапляюць у Вярсалі
Не спальні каралевы й караля.
Палаца залы нам на міг заззялі
Красой, каб вечна сэрцы наталяць.
Стагоддзі працвітаўшае барока
Стагоддзі люд працягвае ўзрушаць…
Надзеленая чуйным слыхам, зрокам,
Удумлівей становіцца душа.
Думкі ля помніка Напалеону I
Раннія поспехі
Клічуць на подзвігі…
Ранняя слава?
Брава!
…Дзе хіжы сокал?
Дужа высока.
Бачыць далёка
Сокала вока…
Заклік да дзеяння…
Скуль жа падзенне?
Ах, і ў вялікіх
Часам – пралікі,
Геній, здараецца,
Богам караецца.
У Луўры
Каля “Джаконды” й “Афрадыты”
Ідуць натоўпы чарадой…
Спаткання дзень мой не забыты
З тваёй красою маладой,
Той дзень, калі я быў гатовы
Стаць мастаком, каб вобраз твой
Намаляваць: не мог я слову
Тваё даверыць хараство.
Месячнаю ночкаю
Мы бачылі парыжскую вясну,
Мы дыхалі парыжскаю вясною.
І месячнаю ночкай не да сну
Было – мы цалаваліся з табою.
Дарэчы быў гатэль утульны нам;
Зноў мы кахаліся, як маладыя.
Ты вінаватая а ці вясна,
Што забываў на важкія гады я.
Каштаны і магноліі цвілі,
На золку птушкі звонкія спявалі.
З табой мы бесклапотныя былі,
Бы на аблоках, ранак сустракалі.
Поруч ты
Твой голас, твой позірк, усмешка
Ў працяглай вандроўцы –
са мной.
У стоме Парыжам суцешна
Адорваемся гаманой.
Так добра не знаць адзіноты
Ў далёкай старонцы чужой
І адпачываць без турботы
І целам, і ўсёю душой!
Як два імгненні…
Два дні ў Парыжы, залатыя дні,
Пранесліся, нібыта два імгненні.
Жалеза, мармур там і камяні
Мінуўшчыну шануюць пакаленням.
Што набыла душа, таго не збыць,
Не сыдзе тое ў Лету лёгкай пенай.
Нам весняга замежжа не забыць,
Бо з намі водар горада над Сенай.
Вясна 2010