Паноптыкум

У імкненні да ідэалу,

Добраахвотна прызнаўшыся,

Вязнік-назіральнік

Ідэальнай турмы

Ва ўзнагароду

За ўсе правіны

П’ю асалоду

Канчатковай бязвольнасці

Кожнага руху.

У імкненні да ідэалу,

Добраахвотна з’явіўшыся,

Праз люстраныя дзверы

Камер

Сузіраю калекцыю

Дзіўных экспанатаў-братоў…

Мой ідэальны

Наглядчык

Без напружання,

З асалодай

Назірае

Кожнае дзеянне.

Чарговыя ўцёкі –

Не больш,

Чым частка пакарання.

У імкненні да ідэалу

Добраахвотны

Наведвальнік-вязень

Турмы-музея.

 

 

*  *  *

Няспынныя спрэчкі бясконцых праспектаў

Тут не затым, каб скончыцца.

Не дадуць мне ўмяшацца – сочыць нехта,

Калі раптам вельмі захочацца.

 

Паштурхаць, пахіснуцца, легчы пластам

І, як лёд, растаць пад падэшвамі.

Сочыць няштатных анёлаў птаства

З падваконняў, муроў, пад застрэшкамі.

 

З вежаў, байніцаў касцёлаў, цэркваў…

Добра ім – толькі ў Бога кормяцца.

Ды кідаюць на вернікаў смецце й перкі,

Пакуль тыя, сляпыя, моляцца.

 

Між сабою штурхаюцца ледзь прыкметна,

Пакуль нехта балюча выціне…

Аднаполыя спрэчкі няспынных праспектаў

Не народзяць ніколі ісціны.

 

 

*  *  *

Чарговы сон не можа вечна доўжыцца –

І вылятае ў комін гарадскі…

Я мару канчаткова ўжо здарожыцца,

Каб страціць сілы бегчы ні за кім.

 

Прэч ад сябе ды мулкімі завулкамі,

Расхлюпваючы пыл на хадакоў..

Прэч ад гасцінцу – мутнымі навукамі

Зацягнуты ўсе знакі навакол

 

Хапае спрыту біцца ды размножыцца,

З праклёнам падаць ніц перад нікім…

Чарговы сон не можа вечна доўжыцца –

І вылятае ў комін гарадскі…

 

 

*  *  *

Большасць прозы ў дождж замарозілі,

А прыватны сектар не ў модзе.

А паэзію – пад бульдозеры,

Археолаг хай бедны знойдзе.

 

Што палову жыцця ўжо ў пошуку

Запаветных сваіх сенсацый.

Вінаваціць начальства: грошыкаў

Не дадалі, каб дакапацца.

 

Ды калегаў інтрыгі шкодзілі,

Смак жанчын і смерць аднагодкаў…

Дам паэзію пад бульдозеры –

У найлепшы банк пад адсоткі.

 

 

*  *  *

Блукаю ў пошуку нудысцкіх пляжаў –

І бачу толькі знакі забарон.

Той, хто ўжо там – ніколі не падкажа,

Хто яшчэ тут – выконвае закон.

 

У прадчуванні выраю – па парках,

Знаходзіў шмат –ды так і не знайшоў,

Усё мінулае было не больш чым сварка

Чужога цела з нічыёй душой.

 

Дарэмна не затрыманы за кражу,

Кварталамі выходжваю страх,

Блукаю ў пошуку нудысцкіх пляжаў,

Па знаках забароны на слупах…

 

*  *  *

Холадна крылам у пастарунку –

Месца бракуе раскласці, сушыць.

Скруцяць і рукі, калі пагрукаць –

Забава хоць будзе нявіннай душы.

 

Гараць мазалі – дазволяць разуцца,

Але ненадоўга, каб мог сысці.

Рады мянты, што хутчэй а…буцца –

Не шыецца справа, час адпусціць

 

Трапіў пад дождж, згубіў накірункі,

Галодны, прыснуў на чужой мяжы.

Холадна крылам у пастарунку –

Не прадугледжана месца сушыць.

 

 

ДАРОГА НА ПОЎНАЧ

Дарога на поўнач, і неба – ратунак ад стомы.

Жыццё не спыняецца, толькі гусцеюць крыжы.

Мне варта заплакаць, бо хутка прыеду дадому.

Ды трэба смяяца, бо ўбачаць, што я тут чужы.

Дарога на поўнач. Якія шчаслівыя пысы!

На кожным прыпынку – паслужлівы віск гандляроў.

Дай Бог, каб хто-небудзь ад віску таго прахапіўся.

Бо спаць небяспечна, як хочаш даехаць дамоў.

Было мне лягчэй у сяброўскім распешчаным гурце,

Каб стала цяжэй, калі выйду сустрэць далячынь.

Наўмысныя жарты не збудзяць сапраўдных пачуццяў,

Як цэтлікі з коштам на целах васковых жанчын.

Дарога на поўнач – абдымкі туману і пылу.

На храмах спічастых крыжы не праколюць пластоў.

Не трэба на працу – дзьмухнем на агеньчык астылы.

„Хрыстос уваскрос!” „Сапраўды!” І яйко. І „па сто”.

Мне стане цяжэй пасля крыку драпежнае птушкі,

Каб стала лягчэй у паветры задымленых хат.

Заўсёды з іх дыму ўцякаць – і застацца відушчым

Ды несці цяжар, кожны крок з якім вучыць кахаць.