Пераклад
Леаніда Дранько-Майсюка.
Пра пустэльніка Джао Шэна
Складаная вельмі кухарства навука,
Аднак жа навукай валодае гэтай
Старэйшая жонка – карэнне бамбука
На блясе высмажвае добра нагрэтай.
І жонка сярэдняя з працаю цяжкай
Таксама спраўляецца, не наракае –
Таўчэ яна рыс таўкачом, і, як яшма,
У ступе той рыс калярова іграе.
Зіма на парозе, і Джао Шэн рана
Яловае голле збірае, а сонца
І мох, і кару сагравае платана,
І меле праменне ў крынічных жаронцах.
У працы такой ці ў такой прагулянцы
Стаміцца не дзіва (пустэльнік калі вы!) –
Ён спіць, спачывае ва Ўсходняй альтанцы
Прыгожы, здаровы і вельмі шчаслівы.
Сяньжэнь
Ператварыўшы мур у сяміструнны цынь,
Сяньжэнь – жыхар нябёс і вечны, і высокі –
Пільнуе фенікса і ў ранішнюю стынь
З Паўднёвых гор здзімае ўніз аблокі.
Алень з крыніцы п’е – ідзі і паглядзі…
І паглядзі, як рыба ў моры грае скрыта…
Не вер паэтам – тым, што ў час цара Удзі
Цвіценне персікаў уславілі нібыта.
Уначы сяджу і спяваю
Куды каня начны віхор панёс?
Заходні вецер кінецца ў фіранку…
Дзе Млечны Шлях – там і Вялікі Воз,
І я адна маркочуся да ранку,
І “Думы доўгія”1 пяю, і лёс
Адзіны знае, што пяю для мужа…
Венера свеціцца на ўсходзе дужа;
Світанак набліжаецца, як сцюжа –
Конь шэры майго мілага панёс.
На другі год Джанхэ
Аблокі, вецер і пшаніца…
У Гуаньджуне світак шмат,
Якім ніколі не знасіцца,
А ў Гуаньдуне – акурат
Няма чыноўнікаў, якія
Здзіраюць плату за наймо.
І бык пастаўлены ў ярмо
Араць камлыжыны цяжкія…
Сяляне тут сям’ёй вялікай…
Я сто манет прашу ў казны,
Каб шчыра заплаціць музыкам
За кветкі белыя вясны.
Ці з лесу дзікага, ці з неба
Дух Божы з’явіцца за стол
Паснедаць – вынікла патрэба…
І апушчуся я на дол,
Вымольваючы даўгалецця…
І ў гэты час, як бык арэ,
Сем зорак перакруціць вецер,
Чан Э прыгожая памрэ.
Песня пра лютага тыгра
Убачыўшы тыгрыны ладны след –
Суціш хаду сваю і хваляванне,
На дзіду плюнь і выкінь арбалет,
І болей не хадзі на паляванне.
Бо ён – скала, бо камяніца ён,
Умацаваны спрытам год каторы…
У злосці тыгр, вядома ўсім здавён,
Хвост, нібы сцяг, ускідвае ў прасторы.
І з мора Ўсходняга славуты Хуангун,
Што мог звяроў уціхамірваць сэрцам,
Нясе ў душы спалох, нібы валун –
Баіцца ноччу з тыграм тым сустрэцца!
А нейкі просты чалавек Ню Ай,
За тыдзень не адолеўшы хваробу,
Стаў тыграм і хапіў тут цераз край –
З’еў брата роднага, нібыта антылопу.
І тыгру Беламу, які з травы
Жыве адной, Ню Ай прамовіў крыва:
“Ты меч драўляны, а не баявы…
Ты гром фальшывы, бо грыміш маўкліва…”
Пачуў Канфуцый ля Тайшань-гары
Жаночы плач аб горы-адзіноце:
“Сям’я мая прапала без пары
У пашчы лютай, у ікластым роце!”
Чыноўнікі (о, палахлівы люд!)
Загад улады: “Знішчыць людажэра!” –
Не выканаюць, хоць забіся тут…
Баяцца ж тыгра лютага, халера!
Ад перакладчыка: Лі Хэ (790 – 816) – кітайскі паэт; з трагічнасцю ягонага кароткага жыцця і з празрыстай шчырасцю ягонай творчасці, магчыма, сугучнае беларускае ўяўленне пра лёс. Падрадкоўнікі вершаў і неабходныя для перакладу тлумачэнні падрыхтавала Алена Раманоўская. Я шчыра ўдзячны спадарыні Алене за дапамогу.