* * *
Хай не ведаю – хто ты,
і не варажу.
Як далонь –
падаю на знаёмства душу…
ЖЫВЕ БЕЛАРУСЬ!
Паз’ехалі з вёсак
народныя дзеці.
Сталіца, заробкі,
дзе лепей на свеце…
Забітыя вокны
фанерай, кардонам…
– Жыве Беларусь!
…Усё больш за кардонам.
Пазычылі мову
ў другога народа.
Па-польску, наогул,
красуня – урода.
На пальцах гаворыць
нямко без’языкі.
– Жыве Беларусь!
…Усё больш на пазыкі.
Мы ў роднай матулі
няродныя дзеці.
З гадамі ўсё меней
нас робіцца ў свеце.
Няма ў нас вайны
і няма халакосту…
– Жыве Беларусь!
…Усё больш на пагостах.
* * *
Радзіны, храмы, суполкі, працы…
Гушчарнік зайздрасці, пыхі межы.
Усім павінны і ўсім належым –
а да сябе – дык і не дабрацца.
А час блыхасты мігціць бязважка,
і кожны ў часе – адно прахожы,
і верна служыць нам геній божы –
жыццё тутэйшае, як цяльняшка.
Хто ж мы такія на гэтым свеце,
дзе ўсё даецца крывёй ды потам,
дзе ўсё трапляе ў было ці ў потым…
…У свет наш з плачам прыходзяць дзеці…
* * *
Мы – Слова плоць.
І нам адплата:
за слова праўды ці ілжы
у кожным з нас
Хрыстос распяты
на бессмяротнасці крыжы.
* * *
Паўстануць горы і рухнуць сцены,
і сонца свету праб’ецца з хмар –
і будзе жудасна рушыць з цемры,
як навічку на падмосткі сцэны,
па горнім шляху – у светлы Храм.
Прастора – іншых прастораў дзверы,
замкі ўва мне і ўва мне ключы.
Не азірнуцца б на покліч цемры,
не спатыкнуцца б на вокліч цемры
па промню Ісціны ідучы…
У ГАРАХ
Дождж нахрапісты
вочы дзяўбе.
Годзе ўжо,
наталіў неспатолю!
Кожны крок
адгукаецца болем.
Крок наверх.
Колькі іх да сябе?
СПЕЎ ЗДАРОЖАНАЙ ДУШЫ
Зямля мая, зямля надзеі,
я зноў з табой, люблю цябе я,
нібы ў юнацтве халадзею
ад гэтых слоў –
люблю цябе.
Калі навучалі чужому кланяцца,
мяне ашчаджала ты цішай ураніцы,
забытыя сцежкі пад ногі клаліся,
забытыя словы ўсплывалі ў памяці.
Зямля мая, калыска долі,
мая душа шчыміць ад болю,
як птушка, просіцца на волю
ад гэтых слоў –
люблю цябе.
Калі па табе ўжо складалі рэквіем,
мяне падымала ты зёлкамі-лекамі,
жыццё спавядала – атрутнымі рэкамі,
мурамі ўтравелымі і калекамі.
Зямля мая, зямля надзеі,
я зноў з табой, люблю цябе я,
нібы ў юнацтве халадзею
ад гэтых слоў –
люблю цябе.
* * *
Выходжу ў поле. Вечнасць і дарога
нязбытным вабяць, клічуць – здаганяй!
Як птушка, адлятае з асцярогай,
дыстанцыю трымае небакрай…
* * *
Над дахамі Менску – ноч.
Вецер-свавольнік свішча.
І калыхае Свіслач
долі маёй вянок…
* * *
Акно расчынена. У раме я і ты,
як дзве безабаронныя мішэні…
…Здзімаў пад ногі белыя лісты
скразняк сутулы з зоркамі ў кішэні…
РАСФОКУС РЭАЛЬНАСЦІ
На вуліцы Прытыцкага
пажар.
Ад хаты, што гарыць,
разносіць вецер
праз крону дрэва
дым па белым свеце,
і патыхае ў твары гар і жар.
Машыны зазяваліся,
але
ніхто не пасігналіць разявакам,
відовішча засмоктвае,
што вакуум,
што ўшчэнт галодным
страва на стале.
Вось і Тарасава. Ды што ў ім? Божа мой!
Дарогі перакрытыя. Абвесткі
наўкол пра небяспеку. Ну і весткі!
Як быццам кажуць: не хадзі дамой…
А што дамой? Не надта і ахвота,
як быццам запаўзла туды змяя.
Сям’я? Так, ёсць яна, заможная сям’я:
сабака, два каты ды адзінота.
Але ж куды? І дзе яны, дарогі?
Зірнула на руку… Ну й каляя!
Пярсцёнак з жэмчугам згубіла недзе я…
Хай сыдуць разам з ім мае трывогі!
* * *
Люблю дарогу думкі – напрасткі.
Навошта далікатнічаць з сабою?
На кроснах долі тку свае радкі
з любові, палыну і лістабою…
* * *
Былое! Твой учэпісты палон,
што пастка! Неадчэпны, як праклён,
дзе мы з табой жывем яшчэ дагэтуль,
там нашае няўрымслівае лета,
тры поўні і адзін смаркаты ветах,
што зазірнуў пад раніцу ў акно…
…Былое… Не мінаецца яно!
А тут дажджы…
ПАХАВАННЕ ПЧАЛЫ
Прыгублены мой.
Прыгублены мной.
Так і быць.
Ты хочаш мяне забыць.
Хочаш мёду любоўных мар.
Богам – на лёсу майго алтар.
Голаў далоў!
Джаліць любоў –
Гіне пчалой.
Узнімае з далоняў хмар
Сонца высокае сваё чало…
* * *
Ноч у душы варочаецца –
зорны калматы звер.
Доля мая, прарочыца,
што мне чакаць цяпер?
БЕЛАРУСКАЯ МОВА
Ахвярую Алесю Бяляцкаму
над брукам вякоў
пышная астра цвіце
на квёлай назе
12.09.19 г.
* * *
На халодным ветры
квітуць яснакветы.
Не заплюшчаць вочы
нават паначы.
Адцвітае ў садзе бабінае лета.
Не вярнуць пялёсткі,
не дапамагчы.
…Адцвітае ў садзе бабінае лета…
На халодным ветры
цвітуць мае кветы.
Не пытаю, дзе ты,
дзе тваё цяпло…
Адцвітае ў сэрцы бабінае лета.
Што магло саспела,
што было, сышло.
…Адцвітае ў сэрцы бабінае лета…
ЗА ВОЛЬНУЮ БЕЛАРУСЬ!
Святы. Пачатак года.
Радзіму трымаць за б…дзь!
Судзяць сумленне народа –
тых, хто не ўмее маўчаць.
Анёлы! Ці з вашай згоды
дасюль Курапаты ў крыві?
Судзяць душу народа –
тых, хто яшчэ жывы.
Годнасць! Якой аблудзе
служыш? З якой маны?
Не прадаюцца людзі,
калі не рабы яны!
8.01.20 г.