Заплюшчыш вочы –
і пабачыш больш…
* * *
мінуламу
Поўніла
прорву пад лёдам
поўня…
Чаму, чаму не сышлі мы
ў срэбранае бяздонне?..
…Дна не было, і ламаўся дол пад рукамі.
Нявінныя, як анёлы, анёламі сталі б самі…
Ужо не станем –
так накасячылі, хоць адбаўляй:
сплыло
срэбранае святло,
і наш – цяпер непатрэбны – рай…
Ведаць бы толькі, якую
праходзім з місій,
хто
і нашто
выцягнуў нас тады
з той ледзяной бяды,
цягне й цяпер,
пульсуючы ў думках адным:
“Не спыніся!
Не марна нішто. Вер!!!”
Зрабіўшы такую ласку,
ізноў Ён схаваўся ў казку –
гляне раз-пораз адтуль, лагодны,
на свет, што хвілінку – цёплы,
ды век – халодны…
…Ты існуеш ад стрэчы да стрэчы –
як справаздача – празрыстыя вершы…
Быццам у Бога вымольваеш тое,
чаго не было і не будзе ніколі…
Я – ад жыцця спрабую схавацца,
са сценкаю зліцца, зашыцца ў працу…
Вавёркай па пеклавым коле –
рэальнасці дотык вянчаны з болем…
…Слухай, а раптам праўда:
раз Ён ратуе,
значыць, бязмежна добры
і ўсё даруе…
Поўня глядзела ў палонку срэбрам.
Гэтак і Ён –
у бяздонне душы –
любоўю, пяшчотай, даверам…
* * *
Заплюшчыш вочы – і пабачыш больш.
Сусвет у сэрцы птушанём заціх.
Святло пульсуе, і пульсуе боль.
Няма мяжы між імі і для іх…
* * *
Мне дастаткова Do –
То і няхай гучыць!
Там, дзе Аідам уласны дом,
Dominus, не маўчы!
Хай цішыню разрэжа
Dominus, Do ўразлёт.
Смерць – як мяжа, а жыццё – бязмежжа, –
Так ці наадварот?
Той, хто ўяўляе доўга
Бездань як шчэрыць рот, –
Робіцца невымоўным
Для ўсіх жыцця даброт.
Dominus, Do, гучы!
Кліч у сапраўдны дом!
Толькі ў Цябе ключы…
Шлях, які ёсць жыццём.
* * *
Паразмаўляй са мной,
Анёле мой,
калі народ
у ноч на Новы год
на вулку высыпаў у пошуках прыгод,
а мне – нясцерпная самота.
Сябры – за кратамі ці за мяжой,
і толькі ты заўжды
за спінаю маёй
ад ліха выратоўваеш употай.
А лепш пакінь мяне, Анёле мой,
адна пабуду рэшту ночы.
Ляці і перадай “люблю” таму,
каму
пра гэта не скажу сама.
Хай стане хоць на міг цяплей яму.
Згадае хай: палярная зіма
сканчаецца аднойчы…
…Салюты. Весялосць. Гірлянд агні.
Як вернешся, Анёле, адпачні.
Я абяцаю берагчы сябе
ад рознага вар’яцтва,
Таго, каго люблю,
чакаць і дачакацца…
* * *
Пакіне лета на рачным пяску
той сум, што ператвораны ў муку.
Ён быў – і больш няма: ураз вада
змывае, паглынае без сляда.
Навошта сум рацэ, цікава мне.
Я плыні ў думках выкажу сумнеў:
– Цяпер замест мяне журыцца ёй?
– Узорам сыдзе з пенаю рачной.
З нябёсамі зліецца ў люстры дзён,
а ўночы зор малюнкам стане ён.
– А мне – пустэча – лепей ад яго?
Кранае вецер пер’е трыснягоў:
– Ляці, душа, ты ведаеш сама:
Манетка мае рэшку і арла…
* * *
Сум па нябёсах пераплавіўшы ў святло,
Анёл, якога кінулі ў жыццё без крылаў,
мяне пашкадаваў і атуліў цяплом.
Каб тое, як было ля Бога, не забыла…
* * *
Аблокі з-пад акоў туману выступаюць –
ты ўжо нібы не тут – абрысы гор
для позіркаў сустрэчных адкрываюць
свой спаконвечны снежны ўбор.
І непрыступныя ўзвышаюцца абліччы,
як вартавыя часу ў прывідным жыцці.
Пакінуць звыклы свет маўкліва клічуць
і да нябёсаў узысці.
Зацкаванасць
Апатыя
з’ядае рэшткі эмоцый,
жывіцца ценямі страхаў…
Выходзіць за межы цела,
запаўняе ландшафт,
шырыцца да далягляду…
Людзі – як бутафорыі.
Дэкарацыі
ў пустыні са штучным святлом.
І ты сярод іх –
мішэнню…
* * *
Цыкады думак, лабірынт бяссоння.
Размоў мінулых анфілады…
Хімеры, страхі, як з бяздоння,
вылазяць з памяці шуфлядаў…
* * *
Нябачны ля пляча майго – анёл.
Святлом нябесным моўчкі атуліў,
сагрэў, нібы ў далонях птушанё.
Пяшчоты Боскай з’ява на зямлі…
Бязвер’я, недаверу краты, што
былі мацнейшымі за лёс і кон,
у невараць знікаюць без слядоў.
Яснее позірк Бога. Побач Ён…
* * *
Уладзіміру Караткевічу
Згасае свечка…
Дзень датлее.
І жыццё.
Ды цьмянае святло паміж магіл
вандроўніку адкрыецца наноў:
глядзі: у кроку – небыццё.
Утульна, цёпла ў ім –
хадзі, хадзі дамоў!..
Душа бадзяжная рванецца
вышэй крыжоў
і стомленага сэрца:
я ўдома ўжо!
Мой дом – паўсюль –
любоў…
* * *
Трывог ланцуг і невымерны суму цяжар –
увесь набытак дзённы надвячоркам ляжа
ў нататнік вершамі ў недасканалай форме.
…Анёл пабачыць з-за пляча. Крылом агорне…
* * *
Яне Цэгле
ты перасоўвала дні
ў календары маім –
без тваіх рук
час разарваўся –
стаў калатушай
на бездарожжы
між “тут” і “цяпер”
словы твае
вярталі жыццё
кветкам засохлым –
цяпер
сочацца ў шчыліны казематаў
і ажыўляюць камні
ў турэмным двары
ды што да таго
вясне
якая
не мае ў каго вучыцца
і памірае
ў пятлі разлукі
тут…
Спякота
Дзень вахту здаў: расслаблены, прылёг
на коўдры траў паміж вяргінь ля дома.
…Акно ахоўваў мёртвы матылёк,
не мог спыніць – насоўвалася ўтома.
Запаланіла ўсё: пакой, спакой,
і мроі, і ўспаміны, вечар зыбкі…
І далячынь з няўцямнаю тугой
злівалася ў адно: гучала скрыпка…