У маёй краіне вайна
Вершы з новай кнігі “Калыханка для Бога”
ЦІ ПРЫЙДУЦЬ ЯНЫ ЗА ТАБОЙ…
Быў шанец сысці
з крывёю
меншай…
Не выпала.
Вайна забірае найлепшых.
Б’е ў дыхала іх.
Ці прыйдуць яны за табой,
хлопчык мой…
мілы мой.
Як іх трымае зямля,
дзяўчынка мая…
мілая.
І гэта ўжо ненармальна,
калі ты мне снішся штоночы.
Было б ідэальна
сустрэцца
жывымі
аднойчы.
Бог і любоў з табою.
Шанец утоплены ў Леце.
Сумна, трывожна да болю
у беларускім свеце.
Ці прыйдуць яны за табой,
хлопчык мой…
мілы мой.
Як іх трымае зямля,
дзяўчынка мая…
мілая.
* * *
Гарачыя вочы начы.
І снег папялее за вокнамі.
Ты снамі прыходзіш. Маўчыш.
Рыпіш расхістанымі кроквамі.
Я чую, як шчэць расце
на шчоках тваіх запалых.
І сэрца маё, як твой цень,
блукае пралётам Купалы.
Размеле ў далонях жарству
Бог, Беларусі народжаны.
Будзе Раством улагоджаны
той, хто паверыць Раству.
6-7 студзеня 2011, ноч
ГЕНЕРАЛЫ МАЁЙ КРАІНЫ
Генералы маёй краіны,
героі мае, камандзіры
палявыя
мне дораць кветкі,
як падлеткі.
Доўгія маналогі дадому,
як праводзяць, яны прамаўляюць.
І рукамі махаюць.
І каюцца.
І клянуць тых,
хто ім прастаўляе.
А калі настае час рушыць,
то чаму – у снягах і крыках –
разбягаюцца ў розных кірунках?
Генералы маёй краіны,
мне абрыдла.
Абдыміце мяне сцягамі,
заматайце
марлямі ў крові.
За мае зялёныя вочы,
за мае прыгожыя бровы,
за густыя мае валасы…
Будзьце мужнымі, мае псы.
Ну, падайце свае галасы!
Генералы маёй краіны,
героі мае, камандзіры –
па магілах,
па турмах,
па… хатах.
І апошняе ўсё часцей.
Забыцця вас чакае расплата.
Каб пасля на аглухлых адрынах
разам піць-сумаваць
па стратах.
Вінаваціць пры браце брата.
Генералы маёй краіны,
героі мае, камандзіры…
Дзе вы, дзе вы,
дзе вашы мундзіры,
генералы маёй краіны?..
У МАЁЙ КРАІНЕ ВАЙНА
У маёй краіне вайна.
Кроў на душах,
кроў на снягах.
І балюча нават у снах.
Ад таго і сноў больш няма.
У маёй краіне вайна.
З ночы і
ажно давідна.
І ніяк несыйдзе зіма,
і ніяк не пачнецца вясна,
бо ў маёй краіне вайна.
Гэткіх зімаў не помніць ніхто.
Не было шчэ жалезнай зімы.
Каб сняжынкі лавілі ў сіло.
Каб, як турмы, стаялі дамы.
І на голы лес гром упаў.
Быць бядзе, браце, быць бядзе.
Той хто шчасця свайго не знаў,
той чужое сабе ўкрадзе.
Пасярод краіны сцяна,
за сцяною з табою мы –
пілігрымы тае вайны –
прычакаем канец зімы.
САТ’ЯГРАХА
(канцэпцыя негвалтоўнага супраціву)
Дар’ і Каткоўскай
Дружа,
калі ты вырасцеш,
цябе ляснуць аб ходнік,
будзь ты дзяўчынка ці хлопчык
цябе абавязкова
ляснуць.
аб ходнік.
Магчыма,
з разбегу,
з усёй дурноты,
якую
яны
назавуць законам,
цябе ляснуць аб ходнік,
помні.
Калі ты адчуеш – што кроў на вуснах,
калі пабачыш – у вачох пацямнела,
калі цябе страх агорне,
помні,
цябе папярэджвалі:
не паводле права –
паводле закону,
цябе абавязкова
ляснуць аб ходнік.
І калі ты будзеш
ляжаць у крыві і брудзе,
і цябе
будуць мінаць
незнаёмыя чужыя
і знаёмыя чужыя
людзі,
на цябе падзьме
the wind of change
(вецер пераменаў? –
не паверыш ты
і напоўніш ім грудзі).
Ён уздыме тваю чупрыну,
ён уздыме сцягі
і харугвы,
ён уздыме моўчкі
на прэнгу –
яго
уздыме.
А пакуль –
свята трывае,
мы будзем расхістваць цвердзь,
мы будзем расхістваць свет,
як круты Чэ, як святы Z.
Свабода альбо смерць –
мы будзем расхістваць.
We will we will rock you
we will we will сlap
Будзем, будзем хлопаць,
мы пакінем след.
Дружа,
мярзоты большае,
але большае,
большае й згоды.
Вачыма маўчыць праўда,
авацыі ладзіць свабода.
І будзе заслона.
І воплескі ў залі.
А мы папярэджвалі,
а мы – ха! – казалі.
А мы ведалі,
што толькі тыя,
каго будуць
біць у сэрцы
і біць па твары,
здолеюць узняцца
і здзейсніць свае
мары.
* * *
гэтым чорным часам,
калі сэрца
ў чаканні марудзіць,
але яшчэ баліць,
карціць маўчаць,
ды мушу гаварыць,
пішу да цябе…
прашу цябе:
калі ласка, вярніся…
вярніся – і будзь жывы!
застанься
альбо зрабіся
іншым –
больш жорсткім
ці больш балючым.
толькі вярніся, чуеш?
толькі вярніся…
малюся.
САДА ЭНД МАЗА-ЛЭНД
(на шляху да Стакгольмскага сіндрому)
У мяне з Краінай кантакт.
Мы рухаемся у такт.
Я люблю яе,
а яна мяне – мае.
Дыхаю толькі я.
А яна – нямая.
Неяк так.
Хто такое стрымае?
Бо краіна мая падсела
на чужое брыдкае цела –
да таго, хто гідуе ўлонне,
з якога калісьці героі
выходзілі.
Цяперака роем
з крывёю
выходзяць вырадкі.
Мае радкі
не вартыя імшы.
Толькі шашы.
Прабач мяне, прабач,
мая дарагая,
радзіма мая
крывая,
каравая мая,
любая,
касавурая.
Любая
на тваім месцы
магла быць.
Але з табою жыць.
Што тут варажыць.
Забраць цябе,
забраць да сябе ў сэрца.
І звесці, як неба,
з сабой.
У іншы лад,
у іншы крой.
Не дай за цябе памерці.
Не дай, каб гэтыя чэрці
распачалі забой.
Да якога прасіць Аладзіна,
Джына, Джа альбо іншага Гуру?..
Ды прасіць я ўсё ж такі буду.
І прашу я адно-адзіна:
вярні мне жывой Радзіму,
калі згвалтуеш яе ты
да нематы.
дазволены дзень волі
дазволены дзень волі
нешта у ім не тое
ідзеш у калоне
як з перапою
паветра замнога
але не хапае
ты знаеш
дарогу
ўдыхаеш
выходны і нават нядзеля
паветра ў дажджы і снезе
а ты на вуліцы недзе
і верыш што гэта дзеля…
*
хтосьці ідзе да лора
хтосьці да дзеўкі волі
а хтосьці бярэ малога
ці жонку на дзень волі
а потым кавярня з сябрамі
ты цэдзіш размову і каву
і цешышся: не забралі
нястрашнае нейкае свята
дазволены дзень волі –
нiбыта надзея ў законе
25 сакавіка 2012
САМЫ КАРОТКI БЕЛАРУСКI РАМАН
Кахала яна двух мужчынаў:
адзiн быў неўязны ў Беларусь,
другi – з Беларусi.
Але аднойчы
дзяржава вырашыла,
якога грамадзянства
будуць яе дзецi –
i не падоўжыла вiзу.