Metamorphoses
* * *
Даруйце ўсе,
хто крыж на мне паставіў,
хто бачыў, як я клалася ў труну,
хто клятву ўзяў, што больш … не буду.
Даруйце,
я чамусьці не памерла,
а вы не прадугледзелі яго…
Цяпер на целе
кветкі
кветкі
кветкі
(замест гніення)
неабарачальна
цвітуць.
Даруйце!
Гэта немагчыма
спыніць –
дажджу не забароніш ліцца,
намочваць глебу прагную…
Па-за
Здавалася,
тая вясна – пік жыцця,
дабраславенне,
мой страчаны рай –
толькі новае лісце на дрэвах
ярчэй, чым калісьці…
Здавалася,
тыя пачуцці – мяжа
ўсіх магчымасцяў,
толькі яны
мелі назвы,
калі дзеля новых
няма азначэнняў,
няма адпаведнікаў-словаў,
няма…
Гэта невычарпальна
чым больш галубоў,
тым больш зерня,
тым больш галубоў…
колькі будзе яшчэ
паранармальных імгненняў
this flow
не спыніць
ты праз цела й свядомасць цячэш
як мільёны азораных кропель –
рака ліхтароў…
* * *
…ці мы былі, ці не былі?
прыліў, адліў, прыліў, адліў –
за хваляй хваля набяжыць,
каб распусціцца на мяжы…
ці рыбы, ці спляценні рук (?)
раскручвалі бясконцы круг…
расплыўся ў дажджавой вадзе,
знік хранатоп
дзе мы?
нідзе
* * *
…праз вецер і снег
і нават у сне,
ў якім жыццяказцы бязглуздай канец,
прыйдзі да мяне,
прыйдзі да мяне!
Хай шлях замяло,
ў свабодны палон
(не вытрымаць ночы сам-насам са Злом)
прыйдзі да мяне
ў Вавілон…
Metamorphoses
(вадаспад)
Я думала:
як перайсці з аднаго стану ў іншы?
Аказваецца, паміж імі
няма супярэчнасцяў
(праўда?)
Спачатку вада цячэ ў цішы,
бруіцца
(крыніцай – Жыццё),
потым бруі
збіраюцца ў плыні,
якія гучаць, дрыжучы,
іх зліццё
спараджае трапяткі паток,
што няможна спыніць –
усе гукі, штуршкі ўсе
з’яднаныя перад парогам
у выбух…
Мяжа –
й больш ні бруяў няма,
ні струменяў,
ні плыняў,
ні твараў,
ні целаў –
ёсць толькі мільёны аскепкаў вады –
асляпляльных малекул –
ёсць толькі Пачуцці…
* * *
…нам падабаецца знікаць
у сны
дзе заўсягды
ў руцэ рука
дзе ў пустцы чыстая рака
выходзіць з нетраў
дзе паветра
нам падабаецца знікаць…
* * *
Толькі ноччу
магчыма пабачыць
такія дзівосныя
колеры
кроплі
пульсацыі
дрыжыкі
сцежкі
пункціры
фігуры
на скуры…
* * *
абдымаць цябе
ніцымі вербамі
лашчыць галінамі
“я” тое ж дрэва
развітвацца глупства
як можна з сабой развітацца?
як можна дыханне разбіць?
убіраю паветра
якое ты выдыхнуў
каб падарыць табе ўдых…
* * *
…я бачыла чорныя рэкі
штось пругкае й цёплае рвалася
дом да краёў напаўняючы вадкасцю
дыхаць няможна
шчэ некалькі ймгненняў
прапала б…
расплюшчыла вочы
не рэкі – налітыя вішні
ў праменнях Святла
свежы водар
дыханне
чырвоныя сцежкі
салодкага соку
на вуснах
ты блізка…
* * *
ратуй мяне ад
адэкватнасці
цвярозасці
добрапрыстойнасці
ўсёведнасці
матэматычнасці
беспамылковасці
перакананасці
пасады хлебнай
паслухмянасці
пазбаў мяне ад
Смерці
* * *
сысці па вадзе
каб згубіцца
знайсціся ў Прасторы
ў якой існуюць нашы творы
ў якой мы святкуем адно аднаго
й бачым існасць
сысці пры жыцці
й не вярнуцца
сысці назаўсёды
бязбольна
з асеннім дажджом
* * *
знікненне
ў старой-старой хаце
ў высокай-высокай траве
ў несабраных агромністых яблыках
у некранутых
разбухлых
святлом перапоўненых слівах
у ссохлых ад часу
зусім бязважкіх
ціхіх кошыках
у хаатычных
буйных
жоўтых красках
у печы гарачай
у чыстым паветры
ў маўчанні
(каханні)
ў нябыце
за плотам…
ніхто не патрапіць да нас
не заб’е нас
не ўбачыць…
* * *
я не разбіраюся ў музыцы
але падаецца
яна ўзнікае
калі супадаюць частоты
ды ўзмацняюць вібрацыі паветра
гаворка йдзе
не толькі пра гукавыя частоты
але й частоты ўспрымання
асабліва
гэта тычыцца
камернай музыкі
якой не пачуць
без настрою
й пэўнай прасторы
я не разбіраюся ў музыцы
але падаецца
камерную
навучылася адчуваць
з табой
* * *
з табою
я не разбіваю Сусвет на кавалкі
не аналізую Сусвет
зоркі не паасобку
не геліевыя касмічныя сферы –
суцэльнае покрыва
лес – не супольнасць
адзінкавых дрэў
а стасункі
што робяць іх колер
з табою
свабода ад ratio
ад раздрабнення
мы – Міф
* * *
зліццё ў цішыні
найглыбейшая радасць
якую няможна стрымаць…
ад удараў
калоцяцца дзверы
каб нам не было надта добра
каб нам знерухомець ад страху…
зліццё ў цішыні
найглыбейшая радасць
якую няможна стрымаць…
ад удараў
калоцяцца дзверы
каб нам не было надта добра
каб нам знерухомець ад страху…
зліццё ў цішыні
найглыбейшая радасць
якую няможна стрымаць…
* * *
не страшна
я ўсё яшчэ дома
з табою
(ў вар’ятні?
няхай)
мы свабодныя людзі
і ўсё яшчэ здольныя чуць
больш нічога
не трэба