Паміж намі былымі
* * *
У жніўні было
дзве поўні
я пра цябе
успомню
згадаю
адным радком
ты быў
як месяц за шклом
далёкі
чужы
халодны
няведамы
і свабодны
то маладзік
то ветах
а я гадавала
дзетак
* * *
а ты ўставай
і зноў жыві,
пі ранішняе сонца,
усміхайся.
любі дарогу,
на вадзе кругі,
плыві,
не бойся,
дыхай, не здавайся.
а я пайду
па небе
за табой,
мы пражылі вясну
так, як хацелі,
мы бачылі,
як зоркі
мігацелі,
на вейках
вечара
запальвалі
расу.
* * *
мне сёння пячэ між рэбраў,
быццам хтось усадзіў туды нож,
ён напэўна трапіў бы ў сэрца,
толькі гэта мой правы бок.
Але я стараюся дыхаць праз раз –
беражонага Бог беражэ.
раптам сэрца ў мяне паўсюль,
хоць і адно?
* * *
невясёлыя вясёлкі
пад вачыма
у вачах
зоркі
зыркія вавёркі
скачуць поначы
на дах
зубкі рэжуцца
ў дачушкі
засынае на руках
невясёлыя вясёлкі
пад вачыма
у вачах
* * *
сёлета лета
мяне заганяе ў тупік
навігатары слепнуць і глухнуць
губляюць дарогу
а на мапах старых
не нанесены тыя шляхі
па якіх я навобмацак еду
у дождж і ў пагоду
і гару праразае
асветлены новы тунэль
і мяжа падымае шлагбаўмы
сваіх пераходаў
на крыжы раздарожжаў
з усіх невядомых дарог
выбіраю кірунак сэрцам
дадому
да дому
* * *
Для гэтай ночы шкода сну.
Так хочацца віна, размоваў, песень.
І чэрпаць зоркі прыгаршчамі з неба.
Для гэтай ночы шкода сну.
Так хочацца далоні, плечы, скроні –
гарачых шэптаў блытаныя словы.
Для гэтай ночы шкода сну.
Бо жнівень, бо далёка дзесьці мора,
бо спелых вінных гронак смак на вуснах.
* * *
нясу сябе
праз лістапад
нібы віна
паўнюткі келіх
і сонца
дастае да дна
густой
гранатавай
купелі
і грэе
* * *
ёсць гарады
халодныя шэрыя камяні
ёсць гарады
жоўтыя цёплыя прамяні
ёсць гарады
крыжы й галубы ў вышыні
ёсць гарады
вятры шалёныя і дажджы
а ёсць дарогі
паміж гарадамі тымі
паміж табою і мной
паміж намі былымі
* * *
вось яно
задажджыла
хмарамі
аблажыла
цягне павольна
як з жылаў
з неба
шэры сувой
мне засталося
выжыць
самотнай
ваўчыцай
хіжай
што з лужыны
поўню зліжа
і лісце
запаліць слязой
* * *
тонкімі рыскамі
па шэрым паветры
малюю мары свае
жаданні
хачу іх пазнаць
не магу праверыць
яны збываюцца
ці забываюцца
іду наскрозь
прашываю ніткамі
сваіх пачуццяў
думак уражанняў
шэрыя дні
азірнуся –
вышыты
новы ўзор
на сукенцы каляднай
* * *
…бесскрыдлаты паэт…
М.Б.
паэт выпадае нібыта зусім выпадкова
з жыцця ў калодзеж двара, пад’езда, хваробы.
за спінай не раскрываецца ветразь крылаў
і не ратуе паэта ў апошнім і першым палёце…
* * *
лета застанецца
ў далонях тваіх суніцамі
над азяром
вербалозамі ніцымі
поўняю
над пустымі вагонамі
словамі
непрагаворанымі
смагаю
неспатоленай
вадою крынічнаю
з-за далягляду
летні мой край
кліча мяне
* * *
Снег
Дзіцячы смех
Залаты гарэх
Падарункаў мех
Пад убранай ялінкай
Цень
Кароткі дзень
Зорак мільгацень
У каміне жарынкі
* * *
Па голым лёдзе,
як па тонкім шкле,
па белым снезе,
як па парцаляне,
ідзе зіма
праз студзень:
дзень у дзень
па вызначаным
плане і раскладзе.
І я іду за ёю
след у след,
год скончыцца
і распачнецца новы,
і незаўважна
для саміх сябе
сёння па снезе
заўтра па вадзе
пяройдзем мы
ў рэжым хады
вясновы.
І хтосьці азірнецца,
хтосьці – не.
Камусьці лёс
кагосьці наварожыць.
А мне так хочацца,
пакуль зіма ідзе,
табе сказаць
на вушка:
ты прыгожы.
* * *
я зразумела
чаму я зіма –
наравісты характар:
магу затрымацца
ў дарозе
ты будзеш чакаць чакаць
што я сыпану смехам
як снегам
а я прыцісну
маўчання
моцным марозам
і нечакана
адліга і завіруха
маіх абдымкаў
зноўку марозна
словы стынуць
звіняць ледзяшамі
вецер
сінія колкія зоркі вачэй
хмары
хмары
і – раз!
снегапад пяшчоты
не разабраць дзе неба
а дзе зямля
роўным белым
пухам
цябе абсыпаю
усяго схавала
ад свету
зацерушыла
– Як табе, цёпла,
цёпла?
* * *
упалі цені
на зямлю
нібы пажухлая
лістота
прысела поруч
адзінота
паклала на плячо
руку
мы гаварылі
з ёй пра ўсё
перабіралі
дні і ночы
чарговы год
наўзбоч пакрочыў
нават не ўспомню –
цот не цот
хтосьці
у жмені
зерне згроб
перамалоў
і ані дбае
зіма ці доўгая
чакае
іншым прыдбаць бы
акалот