*  *  *

Жыццё тваё спрытна круціцца, як вініл –

адныя і тыя ж сюжэты,

як захады і ўсходы,

як вакол сонца планеты,

паўтараюцца.

Нішто так не мабілізуе, як пачуццё віны:

і нашым і вашым,

і тым і гэтым

усё, што ты робіш,

не падабаецца.

Аднак за ноччу прыходзіць раніца,

прыносіць новае і фартовае.

“Толькі каб

аб трывогу забытую не параніцца”, –

думаеш, ставячы новыя трэкі,

і ведаеш –

атрымаецца.

 

*  *  *

Калі ты ўпадзеш на самае дно тугі –

адтуль узлятаць вышэй.

Калі развітаўся з блізкім і дарагім –

напаткаеш хутчэй яшчэ

свой лёс выпадкова.

Каб твой імпэт не пагас,

Пегас

дасць на шчасце падкову.

Не спыніцца час.

І не паскорыцца час.

 

 

Як мама. Як тата

1.

І сніцца табе, што яна не спіць, трывожыцца,

штохвілю ў акно ўглядаецца, а там – золка, змрочна, туманна.

Шукае цябе, як у тумане вожыка,

а ты за гарамі-морамі, за акіянам.

І раптам заўважаеш, што хвалі паўночныя

б’юцца аб бераг у такт ейнага сэрца,

і што яна насамрэч – усе твае дзённыя і ўсяночныя,

і яно ў вас адно на дваіх агульнае б’ецца.

Холадна тут, настыла.

Апранаеш шапачку і пальчаткі,

як мама вучыла.

Гэта яна – усе завяршэнні твае і пачаткі.

Як мама?

 

2.

Вы разам з татам (табе 32, тата – ужо на пенсіі),

прыдумляеце імя багоўцы,

што заляцела ў кватэру

і засталася

зімаваць на фіялцы.

Кузьмінічна.

Вы разам з татам

глядзіце забаўныя ролікі

з совамі, якія смяюцца,

і з гаварушчымі папугайчыкамі.

А калі ты далёка,

вы строіце міны адно аднаму

праз відэа ў скайпе,

каб было весялей.

Яму не трэба казаць мне:

Гэта жыццё, дзетка, будзь асцярожнай.

Я і так усё памятаю.

І пытацца: “Почему не звонишь?”

Я і так

патэлефаную.

 

 

*  *  *

Мы прячем глаза за шторами век.

В. Цой

Калі ты замыкаеш душу

на вялізны замок

і закрываеш вочы

павекаў фіранкамі,

каб чорна было табе

і ўваччу і ўвушшу –

не цешся неспадзяванкамі!

Калі б нехта нават і змог

з цёмнага шляху збочыць,

хто ў стане пабачыць цябе і пачуць?

Толькі Бог.

 

 

*  *  *

У той рэдкі момант, калі чутно, як расце трава,

Калі ад будзённых думак свабодная галава,

Калі крыкі чаек на прывакзальных вежах

Нагадваюць пах Балтыйскага мора свежы,

Я трымаю рот на замку, Бог бярэ мяне за руку:

“Сачы, не паказвай шчасця свайго, маўчы!”

– А як забаліць нясцерпна, не варта трываць – крычы! –

дадасць ахоўнік-анёл на маім плячы.

 

 

*  *  *

Ты чытаеш гекзаметры ў рытме хваляў марскіх

гучна, голасна, ледзь не крычыш у сябе ўнутры,

і калі не адмовяць пачуцці, зрок і слых,

ты не здолееш захлынуцца ў сваім віры.

У замкнёнага кола ў нутры схаваны вуглы,

у засмяглай рэчкі ў нутры – бяздонная глыб.

 

 

*  *  *

зноў надзея мая

на найлепшае

на вырашэнне

на ўваскрашэнне

прарасла маладою травой

а ўсяго толькі –

колер юнай лістоты

нованароджанай

сёлета ў модзе

 

 

*  *  *

Ты больш не шукаеш, як перажыць адзіноту.

Ты носіш яе ўнутры, як сасуд,

напоўнены ўспамінамі і пяшчотамі.

І, каб не расплёскаць сваю

самакаштоўнасць,

нідзе

нікому

ніколі

яе не паказваеш.

Нечаканае шчасце

гэтак сама,

як і несуцешны боль,

любіць адно цішыню.

 

 

*  *  *

Калі адчуваеш: нябачная нітка,

што звязвае нас, ледзь-ледзь –

абрываецца,

успомні:

сонечны бераг, непераможная Ніка,

на плечы накінуты плед

і ясная раніца.

Успомні

салёныя хвалі марскія –

аб сілу і гонар іх можна параніцца,

і станеш такім,

бо перамагаюць такія.

Згадай, каб не паддавацца паніцы.

Наш час прарастае

скрозь брудны асфальт,

і напаўняюцца лёгкія цёплым паветрам.

Спеліцца верасень

і ўзмацняецца вера.

Час завяршае гештальт.