Дзень Гор
пахне яна кожны раз новым
я ці то босх ці то пітэр брэйгель
пахне яна кожны раз новым
я не заняты нумар гатэлю
пахне яна кожны раз новым
вочы ейныя колеру глебы
гэта не песня а толькі прадмова
аднекуль з гарадскога дна
даплывае гук да вушных ракавін
памагі-і-іце памагі-і-іце памагі-і-іце
што жыве на паверх глыбей
зблыталі дом спачатку – быў надпіс трохі змыты
дабраліся нарэшце, стаім пад дзвярыма
я, мянты, суседзі мятыя
кажуць: не будзем ламаць
ты што, не знаеш? гэта старая русалка
яна калісьці лямантам у вір хлапцоў вабіла
накаціла, відаць, настальгія
бялявы сабака нявыспаны, праходжу міма
адным вокам лыпае, па спіне ляпаю
а ён лісце аблізвае, усё пільнуе гаспадара
што паехаў у тагасветнае плаванне
выбраліся на шпацыр, ад іх пахне прынятым душам
рабізна і плёскат аўтамабіляў
і любяць на арэлях гойдацца
баяцца падводных камянёў
тэлефонная сетка то ловіць, а то не ловіць
тут у думкі занураюцца
а калі што якое, то лепей часова залегчы на дно
а дзеці – дзеці гуляюцца ў пяску і лужынах
занадта хутка занадта хутка
у насельнікаў – кесонная хвароба
недалёка ад соннай артэрыі менска
асобныя бегам
памятаеш мы чулі гукі лютні
ды песню сумнага чорнага hleba
у нашым значэнні нячэшскім
нечапаны бо адсюль нават галубы – у выраі
не ведаю якім ейнае заканчэнне але цельца
на паркеце шпалерах аконных рамах
паклаў ёю птушку ў пакет з супермаркета
выйшаў аддаў дзецям – пахавайце пад клёнам
на працэсію пачалі злятацца галубы з суседняга парку
і дзіцячых пляцовак лапаталі – у гармідары я перастаў бачыць
ўпярэмешку з пер’ем – галубы калі хавалі сваю цароўну
выплёўвалі сэрцы пеючы вітальныя гімны хорам
сёння ноччу я сплю: нехта поруч буркоча
нешта нутро топча і я гатовы табе сваё выплюнуць
градзінай дзічкай шарыкам для пінг-понга пакоцаным
у нас з галубамі па два – так што яшчэ адно ў запасе
і нават не народжаны ў краіне
дзе ёсць іншыя горы, акрамя лысых і святых
таму, трапіўшы ў месца, дзе ёсць зялёныя
парослыя дрэвамі, проста з каменю горы
горы, на якія налазіць туман, сагнаны ў кучы –
магчыма, насамрэч, гэта аблокі
але ж звычайна яны там, наверсе, а калі
на ўзроўні вачэй –
значыць туман
тут ён спуджаны пагрозлівым выразам твару вяршынь, збіраецца групамі
адным словам, трапіўшы туды, дзе ўсё гэта існуе
я не магу прыдумаць належнай метафары
бо хутчэй за ўсё мясцовыя пісачы даўно панапрыдумвалі
я проста магу падабраць колькі слоў, на якія яны падобны
яны ўсе на адзін твар
і ты можаш адрозніць іх толькі памерам
ды наяўнасцю / адсутнасцю расліннасці:
вось гэта маленькая і аброслая
а гэтая з плешкай і істотна большая
да галавы прыходзіць уся гэтая класічная фішка
пра гераічнасць іхніх паставаў
непакору і ўсе гэтыя вобразы паэтаў
якім вецер раздзімае валасы
трасца, небеспадстаўна, бо калі ты па-над аблокамі, то ёсць толькі адзінае вытлумачэнне сітуацыі: ты на небе,
а калі ты на небе
о эпоха белліту
егіпцян і г.д.
вось што нам трэба: трэба насыпаць горы
а не з кірпатымі й пляскатымі
прадаць маёмасць купіць машыны абавязкова з кузавам рыдлёўкі
лапаты шуфлі мяхі усё для таго каб
каб у нас атрымліваліся не толькі паэты каб смерць у літаратуры
напаткала не толькі калі кінуўся ў раку і не толькі таму што балота
засмокча або мароз а яшчэ і таму што сарваўся з гары
адну за адной – няхай гэта будзе народны рух і ніхто не кіруе ім і не звярае з планам
каб сыпалі няроўна а потым можна будзе сачыць за тым
як кожная з іх атрымае імя
як паціху некаторыя пакрыюцца дрэвамі і людзі будуць назіраць за сваімі гадаванцамі
а тады трохі пазней з’явіцца нацыянальнае свята – Дзень Гор
а быць можа цэлы тыднёвы фэст
на які будуць ездзіць пазырыць замежнікі
а на гарах будзе расці бульба і нацыянальная годнасць
да таго ж у праекта ёсць прыемны бонус: тое месца адкуль мы будзем выграбаць зямлю і каменне для нашых гор стане цалкам гатовым морам
[назва для яго даўно валяецца без справы]
забяспечыць нашчадкаў на стагоддзі прыбыткам з турызму
возьмем сябе ў рукі – падправім здабытае Стаўры і Гаўры