* * *

я хацела б пераўтварыцца ў журавіну

або у кроплю вады

зліцца з ландшафтам

згубіцца ў лесе

застацца тут назаўжды

я хацела б зрабіцца разгубленай і бездапаможнай

згубіць квіток

пашпарт

забыцца на асцярожнасць

я хацела б развучыцца плакаць

наогул забыць што такое слёзы

зразумець як правільна і не балюча

але не заўжды выходзіць

бо проста інакш не можна

я хацела б зрабіцца ружовай або фіялетавай кветкай

такой якія растуць каля твайго дома

слухаць дзіцячы смех

вымяраць глыбіню дзён будаўнічай рулеткай

я хацела б сыходзіць

але заўжды да цябе вяртацца

размаўляць

бачыць

дакранацца

* * *

пахнуць валасы тваім домам

гэта як пропуск

pass

афіцыйны дазвол застацца

мы жывем вось так паміж маiм

i тваім айфонамі

і кожны раз як у апошні раз

часам здаецца што так і лепей

больш вастрыні ў пачуццях

больш змагання з сабой

ніхто з нас з табой для другога не лекар

ніхто не хоча як у Карнэліу Парумбою

колькі яшчэ засталося такой свабоды

дзе яе межы і што там пасля яе

я не магу змагацца супраць сваёй прыроды

я не магу больш глядзець у вочы твае

* * *

я не буду нічога аспрэчваць

вы зялёнае тонкае шкло

вы зялёная тонкая вечнасць

у нас з вамі ўсё прайшло

ўсё мінула, сышлі нават згадкі

бездакорныя, як караблі

у стракатых няўмелых латках

яны ціха так праплылі

пазнікалі за небасхілам

і не ўзышлі над зямлёй

мой харошы, мой слабы, мой мілы

не сыходзь і не будзь са мной

* * *

Бываюць такія дні ачышчальныя,

Калі ўсё становіцца крыху больш зразумелым.

Але не надоўга.

Галоўныя прыкметы такога стану:

Уседараванне,

Слёзы,

Любоў.

Часта яму папярэднічае катарсіс,

Развязка,

Кульмінацыя,

Зачын.

Я хачу ведаць прычыну.

Я хачу ведаць прычыну.

Яны хочуць быць ні пры чым.

* * *

Толькі што

сонца ў прорву нябёсаў садзілася.

Я садзілася табе на калені.

Сонца ўбачыла,

Пазайздросіла.

і таксама да цябе папрасілася.

* * *

                                               В.

Кроплі вады падаюць з крана

Ў салатніцу з тоўстага чорнага шкла.

На кухні расце напруга паміж

Мной і маімі адзінотамі.

Я сёння зноў дахаты позна прыйшла

Адкладаць усё што можна й льга

На потым,

На потым.

Графік мой нявызначаны,

Расхрыстаны, раскіданы па кватэры

Без парадку,

Як вопратка ў халасцяка.

Ганюся за тэмпарытмам,

Паспяваю больш чым патрэбна.

І ўсё роўна

Вяртаюся да сябе,

Да свайго пачуцця

Сораму

І віна.

Белага сухога.

Колькі можна гэтага самападману?

Гэтая глухая мана

Не дае засынаць без турботаў.

Наш сусвет абмежаваны тваёй дадзенасцю.

Гэта як дыстанцыйнае навучанне плаванню,

Але спрацоўвае.

Я плыву да цябе,

Прытанцоўваючы.

Я вучуся трымацца нязмушана

На безыменнай глыбіні

Нашаакіянскай упадзіны.

* * *

                                               В.

Крыкма крычу тваё імя, кароль мой.

Птушкай з’яўляюся ў тваіх відзежах.

Рукі трымаю напагатове, каб

Перад табой зняць усю адзежу.

Прывід, фантом, ураган надзеі,

Радасць мая і загадка стагоддзя.

Як апісаць – хто ты ёсць, дзе ты,

Феномен, якога няма ў прыродзе.

Грукаю ў шыбы, прыкусваю вусны,

Ведаю – з гэтага нешта будзе.

Шэптам раскажаш мне ўсё сакрэты,

Схіліш свой голаў мне ціха на грудзі.

* * *

                                               В.

Я кахаю пакуль толькі тых,

Хто аддае мне ўсё,

Але ніколі не знаходзіцца побач.

Хто памятае мой кожны дотык,

мой кожны ўздых.

І пакідае пасля сябе радасць і горыч.

У гэтых драўляных сказах –

Уся сутнасць усіх маіх

Былых

Дасягненняў,

Позіркаў,

Вершаў,

Аргазмаў.

Гэта не дні, гэта арыгамі,

Макет,

Схема прыблізнай вайны

Паміж мной

І фантомамі

З гэтай гіпертрафіраванай чайханы

У абстаноўцы

Інтэрактыўных стразаў.

Гэта не я,

Не я.

Я – ляжу на беразе мора

І дачытваю Джойса

Нарэшце

З дваццатай спробы.

Промні сонца лашчаць

Выгін маёй мускулістай спіны,

І юрлівы позірк мужчыны,

Не дазваляе маны,

І прабірае мяне да нутробаў.