Белае шматкроп’е

Вяртанне

Дробязі знікаюць

у татальным белым:

завіруха

спакушае

забыць

пра чорныя вежы

самотных літар,

пуцявіны-радкі

паміж быць і не быць.

Стомлены снег

шукае прытулку

у цёмных завулках –

старонках душы.

Дробязь?

Здаецца,

няма паратунку

у тэкстах зімовых,

прабач!

…Нябачныя літары

забытых імёнаў

чакаюць вясны…

 

 

*  *  *

Сваёй чароўнасцю

скрадае роспач холаду

студзеньскі снег.

Сёння ён – як пялёсткі язміну –

мае водар збаўлення і дабрыні.

Замест чорнага шматкроп’я –

Белы снег.

Абнаўленне надзеі

і абнуленне тугі.

 

 

*  *  *

Амаль вясна. Памежжа прадчуванняў.

Архітэктоніка імклівага святла.

Ля берага няспыннага вяртання –

зноў сілуэты нашага жыцця.

 

 

Іншы колер

Чорна-белая графіка

нашай размовы

пакрыху

губляе

выразнасць малюнку

і насычанасць тону.

Кампазіцыя словаў

вось-вось ператворыцца

у суцэльную пляму

нічыйнай свабоды,

без межаў і без адценняў, –

паглынуўшы цябе і мяне.

Шкада:

не прыйшло ў галаву

пашукаць іншы колер

для нашай размовы.

 

 

Авантурная гарбата

Сумяшчаюць

лекавае і атрутнае

кветкі постмадэрну:

гарбата з іх двухсэнсоўная,

як грэчаскі фармакон.

Класічны дуалізм

хаваецца

у (не)звычайных кветках?

Рызыка набліжэння да сучаснасці –

зранку?

Мо лепш не каштаваць

такую авантурную гарбату?

 

 

Нацюрморт

Твая вытанчаная рацыянальнасць

нагадвае

стары галандскі нацюрморт:

узаемасувязь рэчаў

і неабходныя акцэнты.

Мёртвая прырода або ціхае жыццё?

Ты з лёгкасцю прачытваеш

усе алегорыі,

падлічваеш,

узважваеш,

параўноўваеш.

Але раптам…

апантана кідаеш

лупіну лімона

на падлогу

мне пад ногі.

І я бачу:

твой рацыянальны досвед –

хлусня – trompe–l’œil*.

 

 

*  *  *

Апраўдваю пялёсткамі вясны

няспраўджанасць як заканамернасць.

Прыступкі мармуровыя ў цішы

я блытаю з пяшчотай ў тваім сэрцы.

Праз крокі дзьмухаўцоў

жыццё ляціць,

нястомнае паветра аблачынак,

пялёсткі зноў як завушніцы кніг,

прачытаных паміж зімой і летам…

 

 

*  *  *

Меланхолія звольнена з пачэснай пасады

па збіранні ўраджаю каменняў

у скляпеннях займенніка “я”.

Меланхолія ў дождж і з вялікім пасагам

па знаёмай мясцовасці

вольна крочыць

да княжацкіх замкаў –

старажытным руінам нясе камяні…

 

 

Сэрцабіццё

У кровазвароце маіх летуценняў

ружы гатычных сабораў

аздоблены промнямі сонца.

Праз цені сумневу –

світанні спатканняў,

надзея.

Ружы гатычных сабораў

святлом атуляюць

задымлены ранак

заблытанага ўяўлення.

Над стральчатым парталам –

падарунак інакшасці,

сустрэча ў паветры

дзівоснага ўвасаблення.

Спадчына думкі

ўплецена ў разнастайнасць

свабоды.

У кровазвароце маіх летуценняў

ружы гатычных сабораў

рупліва ахоўваюць

сэрцабіццё…

 

 

Лёс

Стары калодзеж

чыстай вады

абдымае

крыніцу пяшчоты.

Журботу маўчання майго –

паглыні!

Перамяні на мову!

Ночы праходзяць

і дні настаюць.

Новыя людзі і словы.

…Лёс мой крынічны,

бы плёскат вады

зорнага мора.

 

 

“Старыя яблыні” Фердынанда Рушчыца

Сцяжынка – паміж небам і зямлёй –

Мінулае злучае і сучаснасць,

У родным садзе: блізкі шлях дамоў,

У родным садзе: восеньская памяць.

“Старыя яблыні” – ўвесь радавод сям’і,

Граматыка і сінтаксіс пачуццяў,

Задумкі для карцін сярод галін,

Узнёсласць колеру ў смарагдавым ландшафце.

Танцуюць дрэвы ці пакутуюць ад болю,

Спяваюць ці стаміліся ў маўчанні?

Журботная паэзія прызнання…

“Старыя яблыні” – мастацтва і жыццё.