ВЯСНА ПРЫЙШЛА
 Вясна прыйшла, нібыта пад прымусам,
 У гэту бледна-шэрую тугу.
 Пан Красавік! Хоць ты парадуй “плюсам”!
 Вясна прыйшла – паверыць не магу!

НАЧНОЕ ДЗЯЖУРСТВА
 Увечары
 вецер-пастух
 пагнаў статак хмараў
 на поўдзень.

Ох і дояць жа там
 бліскавіцы!

ПРАДВЕСНЕ
 Гэты сонечны захад, дзе хмараў разлёт,
 Абяцае сезон неспакою!
 У вачах, адчуваю, ламаецца лёд.
 І зіма адыходзіць. Слязою...

ТРАВЕНЬ
 Травень.
 Гудзе, шамаціць,
 варушыцца
 кляновая цытадэль.

ПАПЯРЭДЖАННЕ
 Не падстрэліць сумленне, калі прапаўзу ля яго...
 Не спрацуе, як міна, дасведчанай мамы парада...
 Падману я цябе. Проста, травень пайшоў з берагоў...
 Падману я цябе. І табе спадабаецца. Праўда!..

ПРЫНЦЫПОВАЯ ВОСЕНЬ
 Дрэвы
 толькі разводзяць рукамі:
 “Мы памерлі –
 прабачце!”

Дождж,
 змыўшы фарбы,
 змывае
 і веру ў жыццё…

У брудным акне
 электрычкі –
 прынцыповая восень...

ШЭРЫ ДОЖДЖ
 За акном бадзяецца
 шэры дождж.
 Відавочна, шукае мяне...

СКАЧОК ДА СОНЦА
 Шэпт захаплення
 імкліва бяжыць па сметніку:
 падскочыў да сонца
 вясёлы,
 адважны пакет!

РАЗВІТАННЕ З ПРАФЕСІЯЙ
 Даўно маглі з праблемай разабрацца.
 А сёння можна проста ставіць крыж.
 Настаўніка загналі у жабрацтва –
 Зарэзалі прафесіі прэстыж.

 Квітнеючай не зробіцца краіна,
 Пакуль чыноўнік – майстар балбатні,
 Пакуль настаўнік – бедная скаціна,
 Якую кормяць пугай дзень пры дні.

 І вырашыў нарэшце: пакідаю,
 Іначай горкі лёс не абміне...
 Прафесія – галоўная, святая –
 Ідзе на дно. На шчасце, без мяне...

ПАДГАНЯЮ НАСТУПНЫ ДЗЕНЬ
 Падганяю наступны дзень –
 Так наіўна, па-чалавечы...
 Там – прытулак маіх надзей.
 Там – гаючай зары сустрэча.

 Па нягодах пракладваў гаць.
 Не аднойчы ламаў дарогу.
 І, здавалася, пакахаць
 Я не здолею больш нікога...

 Бо ўзрываў і паліў масты,
 Праклінаючы прывід шчасця,
 Каб раз’юшаным і пустым
 На заснежаны дол упасці...

 Хай на дно асядае дрэнь.
 Хай пакажа “арла” манета.
 Падганяю наступны дзень,
 Дзе – чаканыя сэнс і мэта...

ПЛАЦІНА
 Старэйшы пляменнік
 выпытвае,
 адкуль у мяне шчарбіны.

 Крык неаднойчы
 шалёна імкнуўся на волю,
 ды, наляцеўшы на сцятыя створкі шлюза,
 сыходзіў назад…

 А малому адказваю:
 “Еў шмат салодкага,
 Стасік!”

ЗНАК ЯКАСЦІ
 Знайшоў у мікрасхемах брак,
 Хоць вечар меў не тую мэту...
 Што ж, ёсць “хай тэк”, а ёсць “хай так!” –
 Цяпер я разумею гэта.

ФОЛЬК І МЕТАЛ
 Захмялелыя Фольк і Метал
 шалеюць у пакоі заўзята:
 распілі маё сэрца да дна!

АЛЕ
 Прысвячаецца сп-ні Вользе Спірыдонавай
 Натхнёнасць забітая пазачарговым надрывам.
 Як хворы, аловак бяздзейна ляжыць на стале.
 Маё адраджэнне чакае ў каханні. Шчаслівым.
 А тое каханне – за кручамі жорсткіх “але”...

 Але песімізм не займее трывалай прапіскі
 У сэрцы маім. Хоць яно выгарала не раз.
 Бруіцца сцяжына – у свет ледзь вядомы, няблізкі.
 Ёсць права на шчасце. Ёсць вера, надзея і час.

ПАЎНОЧНЫ СХІЛ
 Кайлом чараўніцы Самоты
 драблю
 паўночны схіл Цішыні...
 Настрой,
 пераліўшыся ў намаганні,
 знікае ўвесь.

 І толькі тады
 гарэзліва ўспыхвае
 першымі залацінкамі
 верш...

ПРАПАНОВА КЛАСІКА
 Ты жадаеш намацаць аснову?
 Прагнеш сонца на сённяшнім дне?
 Заслужы беларускую мову.
 І пачуеш яе ад мяне...

МУЗЫЧНЫЯ КАМПРЭСЫ
 Раблю музычныя кампрэсы:
 Курортны – лёгкі, цёплы – джаз.
 Наўзбоч ганебна-звыклай п’есы
 Зусім няблага баўлю час.

 Па-за прыгнётам актуалій
 Плыве лянотны летні дзень.
 Нарэшце на патрэбнай хвалі.
 І нават для сяброў – нідзе...

ТРЫ СЯСТРЫ. НАДЗЕЯ
 Падманулі Вера і Любоў.
 Іншыя цяпер жыццё і цацкі.
 Страціўшы прыхільнасць берагоў,
 Сцяг ператвараецца ў пірацкі...

 Вера і Любоў. Былыя дні.
 І калі адтуль цяплом павее –
 Курчыцца і вые ў глыбіні
 Лютая, бязмэтная Надзея...

НІКОЛІ
 Так, прыгадаю пэўных момантаў красу –
 І зноў пакліча ненажэрнае балота...
 Я часам гад, але, павер, не прыпаўзу:
 Мінула садамазахічная ахвота.
 Я ў вернай музыцы тапіў самоты дні
 І ўсё-ткі выйшаў з гэтай жорсткай, смешнай ролі.
 Любоў, Каханне – гэта служба Чысціні.
 А паміж намі не было яе ніколі...

АФЕКТ
 ...Нешта ў сэрцы кальне – так, што цемра патушыць аблокі.
 Так, што радасны ліпень арктычнай пустыняй дыхне.
 Зварухнуліся, значыць, надзеі і веры абломкі.
 Бач, вайна за каханне яшчэ ўспамінае мяне!..

* * *
 Няма навін сярод навін.
 І справа – Бог, а злева – сплін.
 І я ў сябе ізноў краду.
 Пайду.

ЦІШЫНЯ
 Кожнаму – свой пакой,
 і толькі
 цішыня –
 адна на дваіх...

БЕЛАРУСКАЯ  АЎТАЭПІТАФІЯ
 Спадзяюся, па смерці не будзе бязмежна суровы
 Найвышэйшы Прысуд, хоць  ахвотна і часта грашыў.
 Бо ў краіне трасянкі і дрэннай расейскай мовы
 Я спяліў Беларусь у пякучай, зацятай душы...