Эдуард Акулін

_____________________ Мной прыдуманы вершасьвет. Вершы	Сьпяшайма жыць! Міхасю Скоблу Па дарозе з Гомеля на Менск у лісьцёвым залатым тунэлі хуткасьць набывае новы сэнс, нібы штрых на сьвежай акварэлі. Восень, што скалела ад вятроў, восень, што азябла ад туманаў, просіцца ў нагрэтае аўто, нібы прыдарожная путана... Восень пашкадуем — так і быць, бо і самі сёньня — пілігрымы. Між аблок стралой анёл ляціць, — ледзьве пасьпявае за машынай... Мова Выплачу вочы ў снах. Высушу крыўдай сьлёзы. Мова мая — сасна паміж Нямкамі й Гомлем. Прыйдзе паэт-юнак і без якой прычыны з сэрца яе няўзнак стане шчапаць лучыну. Потым сівы скрыпач скрыпку з душы дастане, ды заіграе так — вусьцішна ў сьвеце стане. Ну, а сьляпы сьвятар сьвечку з крыві-жывіцы ставіцьме на алтар, каб на сьвятло маліцца. Як пералётны птах, шлях на Радзіму помню, — покуль шуміць сасна паміж Нямкамі й Гомлем. Прарок Ці быў прарок у тых, каго няма... Калі і быў — даўно пасьпеў зьнябыцца. Бажок тутэйшы з зорнага сяйва, нібы з латка, гандлюе Мілавіцай. Няма Народу і мяне няма... Над пляцам Волі ў свастыку з сярпа спрабуе маладзік перарадзіцца. Прыцягненьне Я — серабро. Ты — золата. Павек не паяднаць нам нашыя стыхіі. Як срэбра Беларусі — сьлёзы рэк з крывёй чачэнскай — золатам Расіі. Я — серабро. Ты — золата. Наноў не пераплавіць лёсаў нам ніколі. Мой срэбны боль — з імперскіх кайданоў, твой — залаты, ён выкаваны з Волі. Я — серабро. Ты — золата. Чаму ж між намі незямное прыцягненьне... Такое — як кахае жонку муж, бы месяц сонца — да жыцьцязацьменьня. Азаімія Прылягуць вятры між азяблых аблок, а за імі й я прылягу... Азаімія — заінелы радок, што з завейнага вынік ранку. Азаімія — сноў зазіміны. Азаімія — сьнегаспеў. Азаімія — даль задымлена і зазімлена неўспадзеў. Прачнуцца вятры і зьдзівяцца, а за імі й я — усьлед. Азаімія — песьня зімняя, мной прыдуманы вершасьвет. шэптам Прыкшчуся нанач да шэптам вымаўленага слова Радзіма, што ў Бога вымалена... Што ў злачасіну было затулена — крылом Страціма, душой матулінай. Жыцьцё і Сьмерць Сьмерць за Жыцьцём штодзень блукае неадступна, — як надакучны цень, як неадольны смутак. Жыцьцё на Сьмерць глядзець стамілася ў маркоце... Жыцьцё — мацней за Сьмерць, і Сьмерць за гэта помсьціць. Здрада Вясновы настрой — яснасловы. Знаёмку ў кавярні сустрэў... І нейкі матыў выпадковы у сэрца няўзнак заляцеў. Ліліся, як музыка, словы, ды вось жа знаёмку сустрэў, і стала падобным на ловы жыцьцё з пачуцьцём напавер. На ноце узьнёсла-фальшывай загнаная ў пастку душа спаймала сябе і зламіла у сэрцы стралу ледзяша... Нічога Паміж намі нічога няма. Ні каханьня, ні здрады — нічога. І завея — як цень ад крыла херувіма — пасланьніка Бога. Ён у нашыя сны заляцеў і прымусіў паверыць дазваньня, што як хваля на ціхай вадзе, узьнікае з нічога Каханьне. Жанчына Жанчына — сасуд бяз дна... Дакладней — Сусьвет сусьветаў. Сам Бог у яго віна наліў, каб натхняць паэтаў. Заблудзяцца ночы ў днях у пошуках апахмелкі... Жанчына — сасуд бяз дна для тых, хто душой нямелкі. Камусьці — фрагмент рабра, узноўлены клон Адама... А мне — акіян сьвятла — Каханая, Муза, Мама. Жарсьць Мой грэх сьмяротны — гэта ты. Я так кахаў цябе аддана — да першароднай яснаты на дне сьвітальнага тумана. Мой грэх сьмяротны — гэта ты. Я так хацеў цябе бязбожна, — як хоча грэшніцу сьвяты схіліць на праведнае ложа... Рай Райскае дрэва вецер гайдаў... Ты — мая Ева. Я — твой Адам. Хто нас спакусіў — цяжка сказаць. Зьмей нам ня схлусіў — шчасьце кахаць. Каханьне Сем тысяч начэй – Я спаў ля тваіх вачэй. Сем тысяч начэй – Я дыхаў тваім дыханьнем. Сем тысяч начэй – Нам месяц сьвяціў ярчэй... Сем тысяч начэй – Каханьня. бессань Нібы прарвала высі — ноч барабаніць дождж. Бессань душу капрызіць. Гострыць самота нож... Ды беспрытульны вецер форткі зьвініць крылом — згадкаю, што ў Сусьвеце ёсьць твой сапраўдны дом. верш Калі адчую, што высьпеў вецер у весьнім небе для першагрома, — зноў заначую з Каханай-песьняй і прытулюся душой да Слова. І сон з пакою зьбяжыць упрочкі, і будуць зябка аб шыбу біцца радкі-падлёткі насупраць ночы, каб ранкам вершам у высі ўзьвіцца! Натхненьне Як цеціва, страла і лук, як з ноты вызвалены гук, як палімпсеста тайнадрук, як варажба цыганскіх рук, як аральля і гостры плуг, як жырандоля і жаўрук — Натхненьне. класіка — Мой родны ліфт, як ты мне мілы... — шапчу, вярнуўшыся з дарог. Паэтам дадзеныя крылы, іх выбірае з лепшых Бог. У неба месячных падстрэшках, як вераб’і, анёлы сьпяць... Пакуль паэты пішуць вершы — паэтам дадзена лятаць! настрой Колькі велічы ў слове Радзіма! Колькі гонару ў слове Род! Як жабрак, што асьлеп вачыма, прыблукаю у свой народ. Пілігрымам, прыблудным сынам узыду на сьвяты парог, і нарэшце вярыгі скіну і з душы, і з бадзяжных ног. Сон Хлопчык, што бяжыць па вадзе, часта ў снах зьяўляецца мне. Не ўсьвядомлю ў сьне я ніяк — як ён гэта робіць, дзівак. Пырскамі вясёлкавы дым вырастае сьледам за ім. І куды ён столькі гадоў па рацэ бяжыць маіх сноў?.. Покуль ляцім.. І. І. Думанскай Хтосьці вып’е з нас келіх поўны, хтось — палову, як дасьць Гасподзь... Пад нябёсаўзьнёслым Словам не жагнаюцца мімаходзь. Тое Слова было ў Максіма — як заклён, як сьвяты зарок, каб мы ў сэрцах сваіх насілі, бы ружанец — яго “Вянок”. Каб забылі пра звадкі-спрэчкі, а пагляды зьліліся ў сінь, дзе Страцім вартавацьме вечнасьць,— покуль мы да яго ляцім...