Архіў нумароў:

Рыгор Барадулін

_____________________ Бога і маму ў душы нашу. Вершы	Белы воўк “Ты — белы воўк”, — Сказала мне Да незабыту незабытая, Якую я Ні з кім ня зблытаю Ні пры сьвятле, Ні пацямне. Разгублена перапытаў, Які ён, белы воўк, Тлумачыла: “Я шэрага цябе ня бачыла, Ты белым не сягоньня стаў”. У прочкі рушыла сама Самота — Недаверу хрэсьніца. “Ты — белы воўк” — Мая зіма Чарнапраталінкаю весьніцца... Каб ня ўкрыўдзіў... Бога і маму ў душы нашу, Ступаю па грэшнай зямлі асьцярожна, Каб толькі не здрыгануць душу, Звышняга й маму не патрывожыць. Богам Адзіным душа жыве, Мама душу дабрыні навучае. Там па завоблачнай мураве, Ходзіць журба з мамінымі вачамі. Зычу хоць подых вясны ледзяшу, Ясачку яснага досьвітку скрусе. Бога і маму ў душы нашу, Каб аніхто іх ня ўкрыўдзіў, Малюся... Доля Маміна паданьне Здарожаны Бог ішоў палыном, З сабою ўзяўшы зямную стому. Бачыць, А баба белым бліном Выцірае срачку малому. А ў тыя часіны ад самай зямлі На кожнай цыбатай сьцябліне Багатыя каласы расьлі І па чарназёме й па гліне. І ў жменю сьцінуў сьцябліну Бог, І ўгору павёў рукою. І долу за коласам колас лёг, І неспакойна стала спакою. І голас прарэзаўся з нематы, І сілу ўзгадала бясьсільле. З наўкольля ўсяго сабакі й каты Завылі ды загаласілі. Абабегчы кожны ўзгорак і лог Рэху хапіла хвілінаў. І зьлітаваўся над жывацінамі Бог, І колас апошні пакінуў. Ня зважыць той колас бясконцасьць сама — Ня стане зорных бязьменаў. На сьцябліне, Дзе былі каласы нездарма, Засталося дванаццаць каленаў. Ці сьпіць цішыня, Ці прачнецца гром, Ня мусім забыцца ніколі, Што мы на гэтым сьвеце жывём На сабачай І на кацінай долі... Ёсьць! Ёсьць душа і ў вераб’я. А душа, яна такая, Што ў яе журба ўцякае З маладога ручая. Маладога ад вады, Перакшчонай Перунамі, Дзе, парваўшы невады, Вадзянік з зялёнай Паннай Глушыць гул млынам віроў, Змора змроку патакае. І журба з душы ўцякае Да зялёных вечароў. Нельга... Хрэсьнікі маланак утрапёных — Думаюць захмарна валуны. Згорбіліся сьпіны даўніны. Першасэнс заблытаўся ў імёнах. Зоры пазіраюць па-зямляцку, Як на доле зябкавата снам. Ані валунам, ні перунам Нельга ісьціну застаць зьнянацку. Узаемнасьць Вяршыні падвышаюць вышыню, А вышыня вяршыням ценіць чолы. Ноч хоча смутак свой пазычыць дню, А ўжо сьмяецца досьвітак вясёлы. Гарыцца нецярпліваму агню Сагрэць абражаныя сьцюжай долы. Вяршыні падвышаюць вышыню, А вышыня вяршыням ценіць чолы. Прапанова І я адчуваю: старасьць пілнуе мяне... Се Лін’юнь, ІІІ ст. Пакуль саманасьмешнасьці стае, Калісьці гожую і маладую Стараюся не заўважаць яе, Сябе абкрадзенага не шкадую. Ад крыку першага майго яна Мяне чакала і сама старэла. І без віны схмялелая віна Спаліць спакой мой Прагла вогнестрэла. І падпаліла — Дымам сівізны Замест рэцэнзіі Я й мамінай хаты падстрэшша Слухаем антычны дождж Валянціны Аксак. Рэха недзе з Элады І вушацкакрыўскае Зьліваюць свае пагляды У адзінае часам разьяднанае Некалі першачалавекае рэшша, У якім жывы яшчэ страх Набіць на ілбе гузак У дзьвярах вячніны Аб вушак, Вычасаны сякераю Перуна З сухастою, Дзе застылі зоркі сукоў. Заадно і мне страхавіта Пад нервовай ад скразьнякоў Астравіцянкай страхою. Адна яна не баіцца, Прыручальніца крэўнага слова, Нясьвіжанка валхвіца... Жывуць! Пётру Кухарскаму Жывуць, пакуль іх помняць, І таму, Хто іх ня выракся, дапамагаюць Паганскія багі І ўсю гурму Прыкмет і прымхаў За сабой цягаюць, Як немаўлят, Заплеччу ў хатулях Нясуць, Гарбацячы ўракліва цені. Зайздросьліва глядзяць На іхны шлях Прыземленыя нашыя трымценьні. Агонь, вада, І рунь, і гавяда Што голас твой падае, Якога я ўжо ня ўчую, Калі, муравой Акрыўшыся з галавой, Пад соннымі зоркамі Абначую. Чакае... За мной цікавалі і грэх, і брэх. Сяброў і дарог мне было ўсё мала. Сябе даганяў я, Спазьняўся, бег. А мама мяне чакала. Мой сум саладзее, Гарчэе сьмех. Сяброў забірае дарога глухая. Сябе не дагнаў я, Прыстаў мой сьпех. А мама мяне чакае...