Архіў нумароў:

Вольга Базылёва

_____________________ Сьляпое сонца. Вершы	* * * Кляновы ліст. Ён — восені скрылёк. З краёчкаў чэрствы: Ён — палоньнік ветру. І кожны рух прымаецца на веру. І кожны ўздых. Мо, гэта й ёсьць палёт? Кляновы ліст апрануты ў агонь. Палае, не згарыць аднак дашчэнту. Чыя рука памкнецца Да яго? Чыя душа даверыцца паветру? * * * Матыль У слоіку з-пад мёду Ратуецца, Напэўна, хоча ня чуць, што надыходзіць Восень, А можа, кіслае надвор’ е Падсаладзіць. Дажджы. Дажыць Да абыякавай усьмешкі Сьляпога сонца Матылю Зусім няцяжка. Шкло — бязьмежжа Сьцюдзёнае, А слоік — Ліпкі. У мёдзе — крыльцы. Жыць па звычцы: Баяцца холаду, Хавацца ў слоіку І засынаць... * * * Я памятаю Мітусьлівы Дождж і мокрых Галубоў На падваконьні. Як словы Расплыліся На паперы, Я памятаю... Што была Вясна, І дождж Быў цёплы, З доўгіх Шэрых нітак. І я на ганак Выйшла Басанож, Каб прачытаць Сябе Не на паперы, Але ў люстэрках. Мітусьлівы дождж Ствараў іх Безьліч І ўціскаў у камень, Зямлю, Асфальт. І я ішла Па небе І неба разглядала Над сабой. Я памятаю... Ты Пад парасонам, У доўгім Паліто Дадому бег. Дажджу баяўся І саромеўся Адбітку Свайго ў люстэрках. Мне было спакойна. І пакамечана Ўсё для цябе Было. Я памятаю Не цябе Й мяне, А мокрых Галубоў На падваконьні... * * * Ледзь схапіўшыся За галінкі, Задрыжэла твая Павуціна. Я расой абарвалася З ніткі. Сотня шкельцаў — І ўвесь напамін. Ноч прыгадвала сьнег — Церушыла Вішні. Ноч не спужалася Пылу Нечаканага ранку. Паныла Боль згадзіўся Прэч не пайсьці. Вецер зраніў Крыло аб галінкі. І — упала твая Павуціна. Вось і новае штосьці Ў жыцьці нам — Я пабілася, Ты сышоў.