Архіў нумароў:

Леанід Дранько-Майсюк

_____________________ Скрыпач Антоні. Верш	Ты расказала пра скрыпача Антоні, — Свайго прадзеда, Які найбольш любіў іграць пра сажу і муку. Аздобіўшы сваё апавяданьне рыфмамі, Я ўбачыў у ім тое, што мог убачыць: Сажа — благое, мука — добрае, А сам Антоні — Сымон-музыка ў глыбокай старасьці... Ігрок душы — Антоні За грошы не іграў; Як зьнічку, у далоні Жывую скрыпку браў. У полі ці ў гародзе — Заўсёды пры смыку І песьню ён выводзіў Пра сажу і муку... Таўкач муку пакажа, Дастукае да дна. І ўсім пакажа сажа, Што чорная яна. З мукі пірог сьпячэцца, А з сажы толькі дым, І сажа застанецца У коміне пустым... 2 Струна струне сьпявала. Смык выцалоўваў іх. Антоні граў удала І цешыў так усіх. Лагодным лістам слаўся. Быў лёгкі на руку. Іграў і не стамляўся Пра сажу і муку. Але чаму пра сажу? І пра муку чаму? За скрыпача адкажам: Так гралася яму; Хацелася ў настроі Старому дзіваку Іграць адно і тое – Пра сажу і муку. І з песьняй гэтай хвацкай, Як голубу ў турму, Ягонае юнацтва Зьяўлялася яму. Ня вельмі каб цяжкое, Хоць і было цяжкім, — То белае такое, То чорнае зусім. 3 Куды вяла дарога — Туды не давяла. І з усяго такога Адна была хвала. Аб той пары юначай І нежывы кажы Як не смыком, то плачам — Па струнах, па душы!.. Таўкач муку пакажа, Дастукае да дна, І ўсім пакажа сажа, Што чорная яна. З мукі пірог сьпячэцца, А з сажы — толькі дым, І сажа застанецца У коміне пустым... “Можа Ганна скрыпку ўчуе, Можа звонкая струна Яе душу пацалуе...” 14 красавіка 2001 г.