Архіў нумароў:

Марына Наталіч

_____________________ Каханьне мацней за нянавісьць. Вершы	Беларускі лёс Я – “расейка”, я – дачка “расейскага” афіцэра, я жыву не ў сябе дома. Мой каханы – беларускі паэт. Ён амаль ненавідзіць “расейцаў”, ён амаль ненавідзіць вайскоўцаў, і сваіх, і чужых. Ён ненавідзіць няволю. – Як ты трываеш нянавісьць? Як ты трываеш нязгоду? Як ты трываеш яго?! – пытаюцца родныя і сябры у неўразуменьні. Я люблю беларускія песьні, я люблю беларускае Слова, я люблю беларускі свой лёс і я кахаю беларускага паэта. А як жа іначай ён зразумее, што такое каханьне рускай і што яно мацнейшае за нянавісьць і ўсёўладнае, як воля Божая?.. * * * А у горадзе шум ды грум грыміць, А ў мястэчку жыцьцё, як вада, цячэ, А на вёсцы зямля чорнай плахай ляжыць – Ад Чарнобылю не апамяталася яшчэ. На Палесьсі пяскі не шкадуюць травы, Аж цячэ у сны вабна-шчодры Ніл. І лятуць журавы як на злом галавы, Атрасаючы з крыл сум айчынны ды пыл. Атрасе і Зямля нашу злосьць ды блуд, Ператрэ Гасподзь нашы целы на прах. А ці прыме нас – журавоў-прыблуд – Незабруджаны зорны Млечны Шлях?.. Непаслухмяны Зоркі-ападышы – Райскія яблычкі – З маланак пападалі, Надламаных громам ці гневам. Адамам і Евай Незадаволены стомлены Ойча – Тройчы іх папярэджваў Не гуляць пад дрэвам Зла і Дабра пазнаньня. Вось і спраўдзілася пакараньне – Каханьне, – Але на Зямлі, На якую непаслухмяныя дзеткі З райскага саду сышлі. Зьнікненьне Дакладна так, як падае лісьцё, Цячэ вада, Сплывае дым у неба, Мільгае цень няўлоўнае красы, – Зьнікаеш ты. І глеба Належыць не табе, а караням Трывалых дрэў і непрыкметнай зёлкі. І ты жывеш – не на зямлі, а там, Дзе век, як дзень, І шлях па хмарах золкіх. * * * Чалавек увайшоў у мой лёс, як у дзьверы, не пастукаўся, не спытаў дазволу, і я даверыла душу яму, як зьверу, што ласкавым рэхам адгукнуўся назову. І мы вочы ў вочы глядзім, як птахі, засьпетыя бураю ў гушчыні лістоты, маўчым ужо вечнасьць, не адказваючы на страхі чужых цікаўных: “Хто ты? Ну хто ты?!” Чалавек увайшоў у мой лёс, як родны, да мяне – адзінай – прыйшоў на спатканьне, і пытаньні, і воклічы гудуць, як пчолы, роем зрынутыя ў глыбіні маўчаньня. Адказу ня чуўшы, утапіўся камень, у вір сігнуўшы цяжкой галавою. Ля краю цёмнай вады прыстою… Ты ў лёс увайшоў мой – дык сьпяшайся за мною… * * * Дні адцьвітаюць, ападаюць ночы, Нібы ранеты ў росную траву, І сонца, як стамлёная каханка, На плечы бору хіліць галаву. Аблокі сонныя губляюць пазалоту, І гром глушэе каменем на дне, І, перамогшы боскую самоту, Мой дух ляціць, ня кінуўшы мяне.