Архіў нумароў:

Сяргей Прылуцкі

_____________________ Ні мітаў, ні гісторыі, ні шасьця... Вершы	Fin-de-siecle «Я хацеў бы нарадзіцца на Новай зямлі, напачатку ХХ-га, сьціплым клеркам; працаваць у маленькай канторы ці нейкім іншым месцы; на караблі раз на год выпраўляцца да Рыму ці Вены; ажаніцца пад трыццаць, завесьці дзяцей; паважаным быць, каб аніхто табе «Гэй!» не казаў і ставаць не змушаў на калені. Штонядзелю хадзіць у кіно, на Каляды – у царкву, усхваляючы Божую ласку. Мець свой дом і рахунак у банку. Прачынацца і ў сьвежых газетах шторанку праглядаць некралогі, ня ведаць спагады да жывых і да мёртвых, ды верыць у казку». Кансьпект аднаго жыцьця Ён вырас у мястэчку, ад бацькоў чуў толькі пахвальбу; цудоўна падкаваны ў мастацтве здрады прыкладам сяброў, падлічваў перамогі; быў адданым прыхільнікам розуму й моцы. Старанны у навуках і стэрыльны ў тым, што тычыцца пачуцьцяў, жыў адным: ня важна як… Або цаной чужых надзей, ці дабрабыту нечага, — абы дабрацца ўрэшце да Алімпу ўлады. Ён вывучаў людзей, як архітэктар – ландшафт; папрокі і парады выводзілі яго з сябе. Як рытар талент меў, хоць надта нізкай пробы. Элегія Ты ўсё маўчыш, чакаеш калі я нямоту выплюну, скажу нарэшце такі звычайны, але неабходны маналог, дзе будзе ўвесь набор… І я ня вядаю: чаму мне так балюча з азяблых вуснаў выпускаць табе насустрач сьлізкага малюска «я цябе кахаю», каб пасьля нікчэмна хліпаць носам у халоднай кухні. Мне здаецца, я трапіў у твае балоты надоўга (значыць – назаўсёды)…Чакай, мяне й самога верне ад паветраных шароў узьнёсласьці, але язык бяры свае падаткі і ахвяры. Мы толькі напачатку: ў нас яшчэ ні мітаў, ні гісторыі, ні шчасьця… Мы – чарвякі: з агідаю ямо ўсю тую поскудзь, што завецца сольлю зямлі; наіўна верым, мала сьпім. У 23 — слупок крыві ў тэрмометры хаосу ужо знаёмы з перападамі. Сягоньня ты ад мяне схаваная, як рай ад грэшніка. Мая перад табой віна – нішчымніца у дарасхове словаў. Адзінае што маю на далоні – вось гэтыя кульгавыя трызьненьні, якія, мо, аднойчы цьвёрда стануць на глебу красамоўства, а пакуль – чарот пацьвілых думак ды балота былога, у якое ўвойдзем неаднойчы мы з табою.