Архіў нумароў:

Ларыса Раманава

_____________________ Кланяюся вершніку. Вершы	«кульбаба» гэтак пасьміхваюцца з кветак адцьвілых воіны забываючы пра тое што самая вялікая моц у прыгажосьці у якой няма пачатку у якой няма канца якая ёсьць паміж намі Разьвітаньне І кожны позірк — як апошні, і кожны пацалунак — першы. Штодзень я пераходжу поле, вітаюся ў сутоньні з Вершнікам. —Колькі сьвятла! — ён кажа, — глядзі, як паўсюль прыгожа: збожжа ўстае з-пад граду, людзі сыходзяцца разам, ружы цьвітуць як ніколі... Каханым дарунак анёлаў — рукі сплятаюць кветкі, дзіця глядзіць у нябёсы: «Ай, па брусеньку, брусьсю новаму, вой-лі, вой-лю-лі, да ясеноваму... у-у-у! Па том брусьсю да ішоў брат з сястрой, вой-лі, вой-лю-лі, да ішоў брат з сястрой... у-у-у! А братка перайшоў, а сястра ўтонула... у-у-у! вой-лі, вой-лю-лі, а сястра ўтонула... у-у-у! А сятра ўтонула, а рэч прамовіла, вой-лі, вой жа лю, а рэч прамовіла... у-у-у! —А ты ня пі, братка, лугавой вады, во-хі вой лё й лю-лі, лугавой ва... у-у-у! А не касі, братка, лугавой травы, во-хі лё й лю-лі, лугавой тра... у-у-у! А ты ня еж, братка, чорнай смародынькі, во-хі вой лю-лі, чорнай сма... у-у-у! Лугава вада — ета кроў мая, во-хі вой лю-лі, ета кроў мая... у-у-у! Лугава трава — ета мая каса, во-хі вой лю-лі, ета мая каса... у-у-у! Рыба белая — ета маё цела, во-хі вой лю-лі, ета маё цела... у-у-у! Чорна смародынька — то мае вочы, во-хі вой лю-лі, вочы чорныя... у-у-у!»* Дождж размывае словы, дождж размывае словы, дождж размывае словы. А я гляджу ў яго сэрца — сэрца салёнай вады вядзерца, выплаканыя сьлёзкі, выхаджаныя дарожкі. Кланяюся Вершніку ў яго залатыя ножкі: «Анёлы табе ў дарогу!»