Архіў нумароў:

Людка Сільнова

_____________________ Імя тваё - сьвет. Вершы	Сьмелае дрэва На скрыжаваньні дарог І трывог чалавечых, У нетрах шэрых драўляных сьценаў Даўно пакінутага дому, Вольна ў празрыстым кубе Пераможнае прасторы Чалавечай прысутнасьці — шумнай, Дынамічнай і незразумелай — Расьце Сьмелае дрэва. Выбухам жыцьця, Фейерверкам радасьці, Спружынай эрасу... Праз пустыя ваконныя праёмы Цягнуцца кволыя галіны. Трапечуць зялёныя сэрцы На сонцы і ветры жыцьця! Беларуская руніка Зьлятаюць зоркамі з рукі Рунічных тайнаў васількі. Лятуць на жыта, ручнікі, Адзеньне, куфры і глякі, На вокны, кафлю, паясы, Ў гартанных сьпеваў галасы, У казкі, кніжкі — на вякі!.. Мы — каралі, не жабракі! Чаму ж у цемрадзі гадоў Мы ўсё шукаем зноў і зноў Барвянай папараці жар І жарсьцяў прывідных пажар? Чаму глядзім на карані, Свае зыначваючы дні, Не паглядаючы — уверх, Паўз рытм рунападобных стрэх? Блакітам крэсьляць раўчукі... Глядзяць скрозь жыта васількі... Спасьціжэньне Ва ўсёй сваёй Жаночай грознай сутнасьці Яна паўстала перад ім. І тут спасьціг Ён сьвет, Ад неабходнасьці — да волі, У ціхамірным Васільковым полі. Скруглялася наўкол прастора цудам, Сьвятло лілося — быццам ніадкуль!.. ...Бы кроплі, на ігліцы у сасны Блішчаць Сусьветы, а ці нашы сны. Тваё імя Імя тваё — сьвет, Імя тваё — лёд, Імя тваё — ловы Ўсю ноч напралёт. І — сховы для тайны, І — птушак узьлёт, І — куля, што сэрца Прайшла навылёт. Асеньняе каханьне Хіба можна — згубіцца нам, Апасьля як — знайшліся Перуны з бліскавіцамі У грымотнае высі? Хіба можна — ня цешыцца Са сьвяточнага граду скрозь нябеснае рэшата? Хіба можна — даць рады Дажджу, сьнегу і шчырасьці Насланьня, ці — пасланьня: “Знакам вышняе міласьці Ў цябе ўвойдзе каханьне...”? Голуб серабрысты Голуб серабрысты Ходзіць пад вакном Ранкам урачыстым І квяцістым днём, Вечарам шаўковым І як прыйдзе ноч. Расказаць гатовы, Толькі не суроч... “Сэрцайку — быць чыстым, Хлопца пакахаць. Латам серабрыстым — Воя ратаваць. Мёду залатому — Вусны саладзіць. Дубу векавому — Цела схараніць...” Лірнік не вясковы І не гарадскі. Ён ня знае словаў, Струнаў з-пад рукі. Чарадзейных зёлак Не зьбіраў урань... Ён бязважкі морак, А ці можа здань. Небасхіл ільдзісты Зробіцца вадой. Голуб серабрысты Дробнаю хадой Вартавым каханьня, Вестуном багоў З ціхім буркатаньнем Ходзіць зноў і зноў...