Архіў нумароў:

Міхась Скобла

_____________________ Закаханы ў неба свабоднае край. Вершы	* * * Край стаіўся ў пятлі насьцярожаных межаў. Поўня вызірне з хмар і зашморгне пятлю. Серабрыстыя фаласы сіласных вежаў, закаханыя ў неба, бясьсіляць зямлю. Край, дзе човен сумуе, да выспы прыпаўшы, дзе дажджы, нібы ў жорны, цярусяцца ў вір, дзе каровы ступаюць, рыкаючы, з пашы, а паэты ідуць спадцішка ў манастыр. Там людское жыцьцё – рэпетыцыя сьмерці. Край, у венах якога блакітная кроў, — арытмічнай Еўропы старой перадсэрдзе, — удыхнуў наркату азіяцкіх вятроў. Край, дзе люд паспаліты хаўтуры, як сьвята, адзначае, дарма, што ў душы – тарарам. Дзе ня можа ніяк – увесьчасна занята – дазваніцца да Бога адноўлены храм… Не зялёны валун, што бакі паадлежаў, і ня бусел, што ў Афрыцы вынайшаў рай, серабрыстыя фаласы сіласных вежаў – вось твой сымбаль, заціснуты зашмаргай межаў, закаханы у неба свабоднае Край! 2002, Менск * * * Аляксею Марачкіну Мастакі – падгасподнікі Бога. На паддашках іх хата і схоў, дзе сваячкай вясёлкі – падлога, дзе збаўленьне ад земных грахоў. У майстэрнях у іх паднябесных, дзе тварыліся цуды шматкроць, Ты пашлі ім высокую бессань і ў чало пацалуй іх, Гасподзь. Блаславі і заданьне ім вызнач, нездарма ж багамазы яны. Уздыхне жаўтавокая Сьвіслач і навяжа чаўны-маўчуны. І мастак, што ня ведаў паклону на чужой іншамоўнай імшы, здасца сам у палон Апалону і вясёлку дастане з душы. А станцуе прамень на мальберце, і прыдрэмле мастак, каб сасьніць, што касой, адабранай у сьмерці, добра ў лузе атаву касіць! 2002, Дзярэчын * * * Дождж да мора бег наўскасы, выдма бегчы наўпрост не давала. Мора шаблю Куршскай касы ў хвалях пеністых гартавала. Вецер выцерся аб туман. Блякнуў сьвет. Разышліся двое. Наўздагон ім стары каштан трос калючаю булавою. 2001, Нідза