Архіў нумароў:

Франсуа Жакмэн

_____________________ З нізкі "Поры году". Вершы	ЛЕТА Які летуценьнік меў бы досыць адвагі, каб прамацаць душу чорную сонца? Яго невымоўны, непастрымлівы пал – адрынаньне ўсяго. Неаглядная цёмнач у ягоным сяродку пякельным. * * * Сьвятло заходзіць у лес, быццам адтайнаваньне. Яно сьлядкуе па сьцежках, якія абмінае лістота. Усё стаецца відомым і невытлумачным. Сьвядомасьць зьбіваецца з тропу ад думкі пра нейкую зыркую непазьбежнасьць. * * * Позірк зьлёг у пыл. Ён брыдзе ўсьлед за фразаю хісткай па паветры прасьмяглым. І ўтрапёна малюе сваё. * * * Гожае надвор’е — гэта метад, які абнаўляе ілюзію паводле ясьнейшых правілаў. Формулы нараджаюцца ў перапляценьні вяршалінаў. Такая навука павыфармоўвала ўсіх закаханых. * * * З першым пробліскам дня зьяўляецца тое, што амаль немагчыма ўсьвядоміць. Нейкі сімвал, які пазначае пераправу сьпякоты. І лета шукае найдакладнейшую метафару. * * * Сьпёка — гэта другая ноч. Ашалелыя, кветкі шукаюць рады ў расьселінках мінералаў. Думка баіцца зблукаць: яна ўтульваецца ў дрымоту. * * * Там, дзе валадарыць півоня, дастаткова таямніцы паланьня, каб насыціўся дух. Калі няма чаму сьведчыць, выказьнікам можа быць летаргія. * * * Ранак гэтакі чысты, што, здаецца, патрэбна памерці, каб яго апісаць. Выказваньне сьветлых пачуцьцяў на гэтую тэму – амаль непрыстойнасьць. Яшчэ наперадзе тыя пакуты, што выбавяць ад жаданьня быць трапным? * * * Неспадзявана пакутліва часам бывае на самым сьвітанку. Быццам маланка, працінае раптоўная думка: “Сёньня зноў ня будзе асаблівай падставы, каб жыць”. Тады, дзеля ратунку, я адразу ж пачынаю свой дзень. * * * Сама поўдзень. Цішыня пакалыхвае ягоныя пчолы. На макаўцы веву празьмерная чыстасьць; яна пагражае ўсяму, што хоць нештачка значыць. Стрэлка сьпёкі ня хоча паказваць імгненнасьць, найпрадаўнейшы час усяго. * * * Сьветлячок малюе арабескі ночы. Дрогкую дарогу, якая вядзе да бясформнасьці. Паблажлівы шлях, па якім ціха ступаюць пачвары. * * * Ішлося лесам, як па прасечанай у ценю галерэі. Пахошчы прохаладзі амывалі, бы вада, якая яшчэ ня вырашыла быць сунічкай. Над галавою плюскацела сонца, што пакатурхвала й выярчвала бераг лістоты. А вонкі, й троху воддаль, поўдзень сьпякотны бомкаў звончыкам паветра. * * * Сьвежасьць тчэ суцішнасьць вечару. Упадзе горкі плод, зробіць шнар на цішы, і зноў усё навакол сам спакой і ашчаднасьць. Засяроджанасьць тая небясьпечна глыбее. Толькі зоркі ўратуюць ад гэтай дыхтоўнасьці цёмнай. * * * На досьвітку паветра мае водар глыбокага збанка. Цяплынь шчэ сьвежая і неба яшчэ чыстае. Цуд гэты непрацяглы ўзяты ў аклад расы. * * * Час высьпяваньня зорак. Здатны расьцечыць нашыя перакананьні, абшар прымерклы высявае нас у баразну няіснасьці. І маё “я” спрабуе аднавіцца у самазабыцьці бязьмежным. * * * Сыходзіць прохаладзь па сходах ночы. Яна этэрная сястра вады, ўлётная субстанцыя, якая блукае на пашах цемры. Адзіна ціша чуе яе крокі. * * * Лепш не вучыцца у таго, хто ясны. Сонца скажае лінію дня. Яно кліча хутчэй да сьлепаты, а не да істапраўднасьці. * * * Трава скошаная. Без яе луг зрабіўся бязвыйсьцевай сьцежкай. Не хачу разгадваць загадку, хто ідзе пад покрывам сена. * * * Ранічнае сонца сьвеціць зажурана. Палкасьць пераконваць букеты зьмянілася нязвыклаю стомай. Цьмяная небясьпека пачынае пазначваць сьвет. * * * Ніхто ня ведае, што хоча сказаць лета. Логіка сьпёкі тлуміць найнеаспрэчнейшага мысьляра. Толькі лету сена складае процьму аб’ектыўных, але неспазнатных зазнакаў. Дастаткова пачытаць з галавой непакрытай апоўдні, і розмысл стаецца загадкавым і дзівачым. Пераклад з французскай – Ніны Мацяш. Друкуецца ў скароце. Рэдакцыя часопіса “Дзеяслоў” далучаецца да ўсіх віншаваньняў, што прыйшлі ў гэтыя дні на адрас Ніны МАЦЯШ з нагоды юбілею. Зычым спадарыні Ніне здароўя і плёну, нястомнасьці ў працы на добрую славу нашай Айчыны.