Архіў нумароў:

Андрэй Адамовіч

_____________________ Цьвік, які заўсёды з табою. Вершы	МАЛАКО Усё што цікавіць майго сына цяпер – гэта малако. А жонка ўвесь час кажа, каб я напісаў пра Міхала верш. Сёньня яна паклала яго мне на грудзі. І вось вельмі ж дзіўны сон прысьнілі бацька і сын. Спачатку было страшна, а пасьля Міхал аддзяліў малако ад малозіва. І ў краме мы расплочваліся малаком за малако. І прымушалі малако шыхтавацца. І маліліся на малако. І абражалі малако. І лілі малако на зямлю. І кідалі ў малако хлеб. А Міхал піў малако. А я ня піў, бо ад малака мяне цягне на ваніты. А пасьля я раскрыў парасон, і з неба палілося малако. А Міхал патлумачыў, што сусьветны патоп быў не вячэраю, але сьняданкам. І мы бачылі, як разьлілася Бабілонская вежа. І мы бачылі, як патанула Троя. І мы бачылі, як Зянон сам ня верыць у свае апорыі. А Міхал сказаў, што ён верыць. І мы ішлі па беразе акіяну. А я трымаў далонь сына ў сваёй. І вялікія малочныя хвалі накрывалі ўзьбярэжную перасыпку. І нітачка далягляда была нітачкаю Міхалавай усьмешкі. Я прачнуўся праз тое, што Міхал біў мяне кулаком у грудзі. Бо ён лёгка адрозьнівае сапраўднае малако ад прымроенага. Чамусьці я не хачу, каб гэты верш прачытаў мой сын. ГАБРЫЕЛЬ ГАРСІЯ МАРКЕС Праз усю гэтую восень я буду сьніць, што дождж падацьме дзевяноста адзін дзень без перапынку, а я – беспрытульнае калумбійскае дзяўчо, якому няма дзе ад яго схавацца. Таму начамі я буду прытуляцца да цябе і дрыжаць. А напрыканцы верасьня, блукаючы завулкамі, я знайду Вялікі трохпавярховы, пакінуты гаспадарамі дом. Праз кастрычнік я буду ўздымацца прыступкамі ўсё вышэй, Уцякаючы ад вады, што падацьме з неба. А ў сярэдзіне лістапада ўбачу, што ў падстрэшшы ляжыць на белым ложку Габрыель Гарсія Маркес. Хворы на рак Габрыель Гарсія Маркес. Ён захрыпіць, паглядзіць на мае аголеныя грудзі. А ты расштурхаеш мяне ўначы і запытаеш: – Чаму ты так страшна хрыпіш і дыктуеш нешта па-гішпанску? – Не хвалюйся, каханая, – адкажу табе, – Гэта ня я. Гэта невылечна хворы на рак Габрыель Гарсія Маркес. ІТАЛІЙЦЫ Італійцы набываюць кватэры на Карла Маркса. Фарбуюць сьцены ў белы колер. Улетку – выстаўляюць на падваконьні вазоны з кветкамі. Узімку – садзяць на іх сваіх высачэзных каханак. І калі якая прасядзіць усю зіму, яны дораць ёй пярсьцёнак з дыяментам. І калі якая прасядзіць усю зіму, яны вязуць яе ў Італію адпачыць на моры.. І калі якая прасядзіць усю зіму, яны вязуць яе ў Італію знаёміцца з мамаю. І калі якая прасядзіць усю зіму, яны бяруць з ёй шлюб. А ўлетку Італійцы сядаюць у свае машыны і едуць дарогамі Беларусі. Бясконцымі, як стужка Мёбіуса. І нідзе яны ня бачаць белага колеру. Толькі залатое жыта, толькі зялёная бульба і толькі шэрыя помнікі Леніну. Вось такую гісторыю распавёў мне будаўнік, які фарбаваў сьцены ў маім пакоі. Ён хацеў пафарбаваць іх белым. Таму і расказаў мне пра італійцаў. І тады я паехаў на Карла Маркса, і сапраўды ўбачыў у вокнах вазоны і сьпіны каханак. А некаторыя італійцы выявіліся геямі, або ў іх разьвітае эстэтычным пачуцьцё. У іхніх вокнах не было нічога акрамя хваляў хвалюючае цемры. Якія нагадвалі плынь Дора Белтэі, ракі, што я ніколі ня бачыў. А калі на вуліцу Карла Маркса пачалі падаць прыцемкі, Італійцы зацягнулі свае пранізлівыя, як Лібанскі вецер, песьні. І толькі па рытму гэтых песьняў Можна было здагадацца, што італійцы часта-чатста падскокваюць ля вокнаў, Каб пабачыць у доме насупраць супляменьніка, закрычаць “Viva, Italia!” Але бачаць іх толькі птушкі, што лятуць высока над горадам, Нясуць у дзюбах кавалачкі душы і цела, тых, якія замерзлі ўзімку. Лятуць кудысьці сабе да Італіі, дзе, кажуць, усе сьцены белыя. ЗАЎСЁДЫ ТВОЙ, МАЛЕНЬКІ ХУАН ПАБЛА Гэтым летам я ўвесь час сьніў, нібыта я сын Пабла Эскабара, і клічуць мяне Хуан Пабла. І мы з бацькам плывем на гігантскім белым левіафане Кудысьці праз Акіян. Дый раптам ён хапаецца за сэрца і валіцца ў хвалі – Амерыканская куля. І так мы плылі кожную ноч у абяцаную нам краіну. А зранку на маіх вуснах усё яшчэ быў прысмак Салёнай Атлантыкі. Калі Пабла Эскабар, крывавы забойца, мой бацька быў малады, Дык краў на могілках камяні, зьбіваў з іх надпісы і прадаваў. Пабла Эскабар пайшоў нашмат далей ад стваральнікаў палімпсестаў. Бо ён нічога не хацеў пісаць на гэтых камянях. І меней за ўсё ён хацеў напісаць там: “Пабла Эскабар”. Вось чаму я ня мог кожную ноч ня сьніць яго, які забіў бы мяне толькі для таго, каб прадаць маім сваякам пліту на магілу. Праз усё лета я думаў пра тое, што сьніш ты. А сёньня раптам зразумеў, што ты сьніла, Нібы ты вялікі белы левіафан, Які вязе на сваёй шырокай сьпіне двух хлопчыкаў. У прымроеную краіну. І гэта добра, што я нарэшце зразумеў, Што ты вязеш толькі мяне, куды б я ня плыў. Сёньня скончылася лета, А я раптам узгадаў, што мы ўжо два гады разам. І ты вязеш мяне на сваёй шырокай сьпіне Праз Акіян. І салёны прысмак на маіх вуснах – гэта прысмак восені, ў якую мы ўплываем разам вялікі левіяфан і маленькі Хуан Пабла. ЦЬВІК, ЯКІ ЗАЎСЁДЫ З ТАБОЮ Вось вам цьвік у кардыяграме – Джамалунгма, якою лякаюць любое сэрца, тое, што Юстас у радыёграме Алексу перадаў, перахітрыўшы немцаў. Вось ты ўжо і думаеш, чытач, недакладны рытм, і кудысьці рыфма саскочыла, можа і ненадоўга, такі сабе гераіншчык з надзеямі. А, ведаеш, чытач, мне похрэн, бо тут і цяпер будзе ня баю-бай, а сапраўдны мужчынскі верлібр з яйкамі, будзе, карацей, за што патрымацца. Вось таму я і пачаў пра цвік. Ён быў напраўду стары, не таму што іржавы, а таму, што каваны, даўгі, квадратны. Я знайшоў яго на апошняй пляцоўцы, на высакосьці ў вежы кляштара францысканцаў\бенедыктынцаў\селізіянцаў у вёсцы Друя. А побач з цвіком, вялікім, каваным ляжала галава анёла, уся ў пыле. Яна была з мармуру і без вачэй у вачніцах. А як я здагадаўся, што гэта была галава менавіта анёла? Ну, па-першае, я быў у кляштары францысканцаў\бенедыктынцаў\селезіянцаў на самай высакосьці вежы – хто б сюды яшчэ заляцеў. Па-другое, цела з крыламі – хаця якое ў анёлаў цела? – ляжала побач. І вось я ўзяў цьвік у правіцу, а галаву – у левіцу. І вырашаў, што лепш скрасьці – галаву або цвік? І як не патрапіць з імі на вочы францысканцам\бенедыктынцам\селезіянцам? А пасьля проста кінуў галаву назад у пыл, а цвік засунуў за пас. І нармальна сабе даехаў дадому. І, можа, ніколі ў жыцці больш ня бачыў францысканцаў\бенедыктынцаў\селезіянцаў. А пасьля гэты цвік кудысьці зьнік. Можа, на ім і цяпер вісіць адзін з партрэтаў у маім пакоі: Крапіва Кандрат, Кардынал Казімір, Кардынале Клаўдыя. І я магу нават зладжваць сапраўдны лахатрон – хутка перавешваць гэтыя партрэты і спрачацца на ўсе мае ганарары, што ніводзін лох не здагадаецца, які партрэт вісіць на цьвіку старым, каваным, скрадзеным. Напраўду, я ня ведаю, куды гэты цьвік падзеўся. Ня будзем паглыбляцца ў тэму рабаўніцтва, закону, маралі, але, скажу табе, чытач, проста: разам з гэтым цьвіком з майго жыцьця зьнікла жанчына, якую я кахаў. І я ня ведаю, куды яна падзелася. Можа, яна і прыхапіла гэты цьвік, стары, каваны.