Архіў нумароў:

Эдуард Акулін

_____________________ Па дарозе ў рай... Вершы	Пачатак На маланкавы кій у высі, як манах, абапёрся страх... У глыбінях нябёс згубіўся Страцім-лебедзь – біблейскі птах. А сусьвет, як алтар, сьвяціўся, глухлі гукі ў начной цішы. Бог самому сабе маліўся за ратунак сьляпой душы. Абуджала зямлю прадвесьне, прачыналася маладосьць... А вярнулася толькі Песьня, як пачатак таго, што ёсьць. Дарога ў рай З навагодняга перадзім’я, проста з казкі, з калядных сноў ты зьявілася, як багіня, і сказала: «Я ёсьць Любоў». І грахоўны, нібыта Каін, я глядзеў на цябе скрозь сон, і біблейскія бачыў далі, і руно, што шукаў Ясон... Песьню песьняў табе складаў я сорак доўгіх, халодных зім. Наўзамен ты душу ў Граалі падала мне, сказаўшы: «Пі!»... Я забыўся адкуль і хто я, мне адкрыўся анёльскі край, бо нарэшце спазнаў якое – пачуцьцё па дарозе ў рай... Нестае... Мне твае нестае рукі і у песьнях гартаннай высі. Нашы лёсы, як дзьве ракі, што ў адзін вадаспад зьліліся. На хвіліну, на плыткі міг, як зьліваюцца Бога сьлёзы... Як жа мне нестае тваіх – воч – нявыплаканых нябёсаў. На адлегласьці На адлегласьць вясла паміж намі Дзісна... Мы з табою – дзьве супрацьлегласьці. На адлегласьць крыла паміж намі скала. Мы з табою – дзьве непазьбегласьці. На адлегласьці сна паміж намі вясна. Мы кахаем з табой на адлегласьці. Музыка У сон мой штоночы вяртаюцца гукі, што колісь даўно засялялі пакой. Як чайкі галодныя, кружацца рукі над скрыпкай, нібы над сьвітальнай ракой. Было чысьціні аднаму – аж замнога, і музыка Вердзі і чайкі ўначы... І болей у цэлым Сусьвеце нічога, акром сумнай скрыпкі на боскім плячы. Паганіні Вочы майстра – сьляпыя пальцы — па вяках пракладаюць шлях. Ды чамусьці аб струны раніцца да крыві найчасьцей душа. Як самому з сабою справіцца? Па анёлу на дзьве рукі... Калі пальцы, як сьвечкі, плавяцца – сьлёзы просяцца ў жабракі. Падпілоўвала здрада хіжая, падпільноўвала кожны крок... Тройчы ўмёршы – ніхто ня выжыў шчэ, нават Бог – Паганіні змог. Усьлед Неба ноччу – зыбучае золата – так і смокча маю душу... Не ўратуюся кавай молатай, вершагрэшнік – зноў саграшу. У імгненьне паўночнай вусьцішы, калі з неба анёл глядзіць, адпускаю душу-распусьніцу мілажаласьціну прасіць... Словаблудная, несуцешная, будзе плакаць душа і пець, і у рай – на сьвятло бязьмежнае за анёлам усьлед ляцець. Лета Стамлёным касцом у лузе ля вогнішча цень змарыўся. Воз сена на мокрым пузе паўзе па начным гасьцінцы. Прасьцяг апусьцеў дазваньня – ні шолаху ў ім, ні зыку. І раптам – як гімн каханьню – гартаннае рэха крыку. На хмары духмянай сена каханкі дасталі зорак... І там – на краі Сусьвету — заснулі, як два анёлы. Мара Патануць у адрыне з сенам і пражыць там да ста гадоў... Размаўляць за жыцьцё з Верленам, маладое п’ючы віно. Прачынацца у іншым сьвеце – хоць на поўні – там лепш за ўсё... І сыры на сьняданак есьці, маладое п’ючы віно. Не вяртацца на ноч дадому. Жабраку падарыць мільён... Вершы Богу чытаць з амбону, як калісьці любіў Війён... Грэх Бы сьнег у сьнежні – баюся жыць... Лятуць алені, а стрэл маўчыць. Зьнікаюць рогі за небасхіл. Блакітнавокі глыбее вір. Душу, як камень, гукае дно... Так помсьціць памяць. Так плача Бог. Арда Вользе Іпатавай У чужынцаў – звычка такая – за сабою паліць масты. Як разгублена вол рыкае, як дрыжаць між павекаў ксты... А дымы над бязьмежным краем працінаюць стрэл сьпічакі... Гэта Бог за грахі карае вузкавокі, як крымчакі. Твар Іуды між хмар лунае, упіліся ў душу цьвікі. Сонца-шчыт у руках Мамая не заходзіць аж тры вякі... Не змазолелі ў кроў калені, не прадалі душу ў ярмо. Спакон веку свабоду мелі і сягоньня не аддамо! Праклён Ані сьцягу ў цябе, ні герба... Як, скажы, мне цябе пазнаць? Па буслах у глыбокім небе, па чарнобыльскіх хутарах?.. Нават Бог ад цябе адрокся і сышоў за Дняпром усьлед... Азірнуся ў сябе – там восень, як расстрэлены інсургент. Там шалее ўсю ноч залева, жалуды, нібы град, зьвіняць. Прытуліўшы жыцьцё да дрэва, касінеры пад дубам сьпяць. Ані сьцягу у іх, ні герба, ані Бога у іх, ні неба, толькі восеньскі мёртвы сон... Беларусь – гэта твой праклён!.. Новы шлях Дзень, як сьнег, што уноч прысьніўся, а на золку ў вакне відзён... Пагаліўся – як павініўся перад плоймай наступных дзён. А зіма замяла дарогі, апусьціўшы нябёс прасьцяг, ды за ноч падрасьлі парогі, і згубіўся знаёмы шлях. У жыцьцё, бы ў сумёт, зарыўся – ажно бела з жуды ў вачах... Пагаліўся – лепш памаліўся б, выбіраючы новы шлях. Ніцма Перад лікам сьвятой бажніцы кленчу ніцма, Айца малю: — Божа літасны, до гнявіцца... Жыватворнаю Плашчаніцай ахіні Беларусь маю.