Архіў нумароў:

Ганна Аўчыньнікава

_____________________ Песьні каханьня. Вершы	Надвячоркам І ў яблыку, і ў зьмятае траве – Усё мяжа. У восені і вечары жыве Адна душа. У восені – нацягнутай струне – Жыцьцё і зрыў. І час абводзіў коламі мяне, Ды не лячыў. Перацякае ў золата блакіт, Вакол спакой... Дазволь дабраславёнаю мне быць Тваёй рукой! Сустрэчы нашых позіркаў і рук Паміж людзей – Мне тая цішыня, дзе кожны гук Зьвініць чысьцей. Песьні каханьня Песьня 1 Нібыта ў сьне, салодкім сьне Я сёньня голас твой пачула. Ён мару кожную кране, Што называлася “мінулым”. Нібыта ў сьне, салодкім сьне Я зноў жыву і зноў з табою, І прарастае праз мяне Пунсовай кветкаю былое. Я так жадала быць адной, Ды адчуваю штохвіліну: Я толькі глеба, на якой Растуць каханьня успаміны. Песьня 2 Мы шукалі патрэбных слоў, Толькі хутка мінула лета. Я сябе пакідаю зноў За мяжою твайго сусьвету. Лета зьнікла, і голас сьціх. Асыпаецца пазалота. Нас чакае Быцьцё ўдваіх – Ці адна на дваіх Самота? Колькі дзён у маім жыцьці, Што каханьнем было сагрэта? Мне так лёгка, лёгка ісьці За мяжою твайго сусьвету. Песьня 3 Стылай восені Сонца ня грэе, І душу не сагрэе ніхто. Я іду па чырвонай алеі І хаваю сябе ў паліто. Я зрабілася ветрам і звонам Над прастораю. Восень – мой дом. Я абмытая бляскам чырвоным І вянчаная жоўтым лістом. Ці пазнаеш у гэтых карунках, Што каханьнем асьветлена я – Па жаданых такіх пацалунках Ды па слове ледзь чутным:”Твая...”? Песьня 4 (Vita nuova) Я адлятаю ў лістапад, Нібыта птушка ў ціхі вырай, І азіраюся назад З усьмешкай яснай і няшчырай. Вяртаю падарунак твой – Вясёлы сьмех на разьвітаньне, А над маёю галавой Лістота ладзіць баляваньне. Я пакідаю гэты сад, Дзе нельга шчыраю застацца, І адлятаю ў лістапад, Каб навучыцца усьміхацца. Тады сатру былога сьлед І прашапчу малітвы словы: “Хай каляровым будзе сьвет, Што назавецца Vita nuova!” Coda Душа мая жыве тваёй душою. А іншага – і ў трызьненьні ня трэба! Хачу быць павянчанаю з табою Перад анёламі, людзьмі і Небам. Хачу сьнягоў і верасьнёўскіх ранкаў, Прыгожага і простага чагосьці: Каб вокнаў шкло завешвалі фіранкі, Каб блізкія зьбіраліся у госьці. Ты станеш ім расказваць апраўдальна, Што жонка – летуценьніца, паэтка... Ты застанешся самай сьветлай марай, Я ў позьняй восені — апошняй кветкай. * * * Цішыня ідзе за аблокі І вяртаецца музыкай зноў. Гэты голас — лагодны, далёкі – Нас паклікаў між доўгіх вятроў. Цішыня адыходзіць да Бога І вяртаецца нізкаю слоў: І цябе, і сястру, і любога Я хачу там убачыць ізноў. Як сьціраецца сьвет гэты – бачу, І ня моцна трымаюся я. Толькі плачу, нястрымана плачу: Ці на тое – Воля Твая?