Ірына Бельская

_____________________ Адпускаю сваю сініцу. Вершы	* * * Хата пастарэла разам з мамай. А у мамы пацямнелі вочы. Рукі сталі чорнымі таксама. Доля маміна чарней ад ночы. Ды на небе ўночы зоркі зьзяюць. А да зорак цяжка дацягнуцца. …Я б хацела да цябе вярнуцца, Ды сама лёс незайздросны маю. Помніш, як я марыла стаць зоркай, Каб сьвяціць табе і не здавацца. Дык нічога, што ў жыцьці так горка – Кажуць: «Горка!» – трэба цалавацца. * * * Выціраю сьлёзкі З вочак Маткі Боскай. Так раблю, бо плача Праз мае няўдачы. Абдымаю ногі Маткі Пана Бога. Быццам бы у хаце Я у роднай Маці. Узгадаю вочы, Што за мною сочаць – …Як далёка хаты Родных маіх Матак. * * * Восень тузае за спадніцу, Бы дзіця тое, вінавата. — Восень! Хутка ідзі дахаты: Лепш з вячэраю не пазьніцца. Восень тупае з парасонам, Лісьце ўскідвае босай ножкай – Неяк сьмешна і дзіўна трошкі Назіраць адвячоркам сонным: Я сьпяшаюся павячэраць. Восень тузае за спадніцу. Адпускаю сваю сініцу Гэты момант пражыць яшчэ раз. * * * Пад небасхілам быцьця начнога Вас абдыму – ледзь не раздушу. Я не пакіну сабе нічога – Бярыце! Піце маю душу! І закусіце кавалкам сэрца, Запіце чарку маёй сьлязой. А па сабе вы усіх ня мерце: Сяброўства – вострае, як лязо. Я папрашу дараваньня ў Бога – У вас нічога не папрашу, І не пакіну сабе нічога – Бярыце! Піце маю душу… * * * Я чакаю кагось. Хутка восем. Я гатую вячэру. Надвор’е Мне чамусьці нагадвае восень: Рассыпаюцца з клёнаў сузор’і. Я чакаю кагось. Хутка будзе. Прастывае вячэра. Сьцюдзёна. Я чакаю кагось, і штодзённа Мой куток не наведваюць людзі. Я чакаю кагось. Ён ідзе ўсё. Ціха ў шыбу пастукаўся. Дзесьці Толькі быў – і кудысьці падзеўся. Па калюжынах бегаюць дзеці. * * * Ты думаеш, мая віна У тым, што я ня п’ю віна І ад віна я так п’янею, Таму што піць яго ня ўмею? Дык ведай жа, люблю віно, Ды не піла яго даўно, Бо піць патрэбна асьцярожна: Віно са шчасьцем зблытаць можна. * * * Я рыбіна. Я так крычу – аж цёмна робіцца ўваччу. Ды сумны вырак маю: я рыба – я нямая. * * * У дзіравым мяшку ты душу сваю нёс – Ты б аддаў мне яе, ды ў дарозе растрос. Можа, частку прапіў, штось аддаў жабраку, рэшта ўпала на дно, калі плыў праз раку. І цяпер я трымаю у руках мех пусты – Гэта ўсё, што быў здольны пакінуць мне ты. Я кажу: што прынёс, тое ўсё забяры, Калі хочаш, мы будзем Ня проста сябры… Я магу быць сястрою, а ты будзеш мне братам. Толькі ты не ў настроі, ты чамусьці ня рады… * * * Я маленькая дурніца – Я жыцьця не разумею. Я люблю зьбіраць чарніцы, Я грыбы зьбіраць умею. І зграбаць увосень лісьце, І карміць з рукі сініцу, Сьнег люблю і бульбу чысьціць Я маленькая дурніца. Я маленькая дурніца – Маміну люблю кашулю, Маміну нашу спадніцу – Маму у душы нашу я. Мо жыцьцё і зразумею, Калі сон пра сьмерць прысьніцца, А пакуль я жыць ня ўмею: Я – маленькая дурніца. * * * Я цісну калючую лапу зімы: Мы з ёй заключылі дамову, Што мы не сустрэнемся болей, бо мы Згубілі агульную мову. Мы з ёй не дзялілі нічога, а сьвет Глядзеў на нас і ўсьміхаўся. Я проста на сьнезе пакінула сьлед – І сьнег у мяне закахаўся. * * * Лекі п’юць мяне ўсё часьцей – Хутка лекі мяне ўсю вып’юць. Я – для лекаў і для гасьцей, Я – уночы на поўню выю. А як з неба зьнікае поўня – Хочаш вер мне або ня вер – Прылятае анёл-ахоўнік І ўцякае мой дзікі зьвер. Ды цяпла майму зьверу мала. Добра, што гэтай ноччу хоць Я анёла у рай паслала: Як захочаш павыць – заходзь. * * * анёлы у рай сьпяшаліся з іх кожны хапаў прамень сьціскалі і апякаліся ня выпусьціць каб са жмень у Вырай буслы сьпяшаліся зьбіраць прамяні – край грэць і крылы ахвяравалі ўсе дазволіўшы ім згарэць як душы бусловы плакалі як дзюбы бусловы плакалі як вочы бусловы плакалі сачылі за сонцам дзень я ў Выраі тым была калі я ў Выраі тым была калі я ў Выраі тым была калі ня стала буслоў нідзе ляцець вас пускаю з мірам я вам крылы у шлях зьбяру два сонцы яшчэ да Выраю буслам не хапае рук.