Архіў нумароў:

Ірына Бельская

_____________________ ...Бо ранак раніць. Вершы	* * * З ночы з далоні кармлю да відна Тых, хто харчуецца болем. Проста баюся застацца адна – Абрабаванай і голай. Проста баюся крануцца пляча Тых, хто са мной не вясёлы. Лепш хай да рання баліць у вачах Ад каляровых анёлаў. Хто б за мой боль – ні папракаў: Я не аддам іх нікому, Бо не змагу утрымаць за рукаў Тых, хто ўцякае дадому. * * * Свята абсурду скончана: Ноч. Ліхтары хістаюцца. Сумна глядзяць у вочы нам Сонныя ліхтары. Друг мой брыдзе па ўзбочыне, Вораг здалёк вяртаецца. Толькі ліхтар хістаецца Стомлена угары. Друг мой брыдзе па ўзбочыне, Непрыяцель вітаецца… Сёння, відаць, заночу я Ў злосніка на плячы: Свята абсурду скончана, Сонны ліхтар хістаецца. Непрыяцель вітаецца – Сябар даўно маўчыць. * * * Да спешчанай лёсам мяне Чытае Бог Свае натацыі, І Бог як заўжды мае рацыю, А я па традыцыі – не. Не слухае Бог апеляцыяў. А ісціна, што ў віне, Патрэбна й Яму, і мне – Цуд з суму і правакацыі. * * * Быць Боскім анёлам цяжка – Відушчым заўжды ў патрэбе. Нятленным я буду ў небе, А тут – на зямлі – не ваш я. Я тут не зусім бяспечны – Пакіньце сабе грашы – Не дзеля маёй душы: Я ўсё ж застануся вечным. Мальбы мае не радзеюць, Каб той, хто у ложак клаўся, Ці той, хто ў любові кляўся, Не здрадзіў маёй надзеі. Мой танец у кругаверці З жыццём і з душой. Прашу! І вы у маю душу, Няверныя, ўсе паверце! * * * Я паміраю. Не руш мяне. Калі сканаю – спявай штосілы. Скажы, што я цябе папрасіла – Ніхто цябе тады не кране. Скажы, што ты мяне не любіла, Што ненавідзела ты мяне, Што не была пры жыцці я мілай, Не буду мілаю і ў труне. Кажы што хочаш, бо я без сілы, Бо я патопленая ў віне. Я паміраю – дабі мяне, Каб я так моцна не галасіла. * * * …Бо вечар быў у пакаранне. Бо ноч сплыла. Бо ранак раніць. Бо дзень недастаткова шэры. Пустой вачніцаю з паперы Глядзіць ненапісаны верш – Адсутнасць словаў. Стук у дзверы… Ў адсутнасць словаў я не веру, А ў стук у дзверы ты не вер І не ўзірайся ўверх: там столь – А ты без крыл, сляпы і голы – Такі даверлівы анёл мой, – Такі мой неад’емны боль. І німб крывавіць твой, анёле, Паранены разбітым ранкам. Той, хто стаіць на нашым ганку, Ён не да нас, бо ён – вясёлы. * * * Люблю высокіх, смешных, рыжых… ды ўдвох з адзіным ноччу я – аблезлы металічны крыжык… Ісус! Чаму я не Твая? * * * Што у дзіцяці за доля таксама: Каб нарадзіцца з пракуранай мамы, Каб нарадзіцца з панурай, трывожнай – Ён бы такой не абраў. Калі б можна – Ён бы яе выбіраў вельмі доўга, Ён папрасіў бы такую у Бога, Каб сцерагла яго сон у тры вокі, Дапамагала рабіць яму ўрокі. Раз гэта – Ён – Значыць, будзе сыночак – І у яго будуць сінія вочкі. Ён будзе часта ўсміхацца, пытацца: Мама, ці хутка ты вернешся з працы; Мама, дарослым я стану ці хутка?.. І засынаць пасля будзе ціхутка. Буду любіць цябе, мілы сыночку, І цалаваць твае сінія вочкі. Толькі пакуль што ў цябе ёсць магчымасць Мамаю выбраць другую жанчыну.