Архіў нумароў:

Юля Бо

_____________________ Гэта не пра любоў. Вершы	* * * Памятаеш, як разам мы вудзілі сонную рыбу Сонца? Як убіралі мае валасы ў косы? Як нашыя рукі-крукі збіваліся аб каленкі, І дождж у жніўні, і крыкі да маці: “Не мокнем”? Бегма, ножку ўбок павярнуць, паплакаць, Назаўтра можна не йсці ў школу, кульгаеш. Раніцою ўбачыцца цвёрда, калі ўсе на рабоце, І хавацца доўга ў шафе ад неспадзяванак. Поўзаць па дахах, падаць у метро па п’яні, Баяцца блізкай смерці і нікога больш не баяцца... Цяпер мы: адною нагой у моры зялёнай твані, Другой – падсыпаем пясок у манную кашу. Нам болей не ўспомніць свае нецяжкія імёны. Ды што імёны, мы ў люстры сябе не пазнаем, Я бачу цябе на вуліцы голага і не зважаю: Адно палічу да двух і ўсё паступова знікне. Ты хочаш мяне паклікаць і не наважаешся – Упарта ідзеш па справах з раўнюткаю спінай. Мы ўсё разумеем. Кінься, я не абражаюся. У адно імгненне дарослымі самі сталі мы. Калі: Я зноў дзяўчынка з бялюткімі валасамі, А ты пераскокваеш смела праз пяць прыступак, Тады: Мне не кінуць цябе паміраць ад хранічнае стомы, Божачка, ты больш ніколі тут не памрэш, павер мне. * * * сокал агу цяпер за плячыма ў мяне змяшчаецца ўсё самае сэрцу блізкае не стае ў рукзаку шкарпэтак толькі і кніжкі доўга нудзілася але смех па рацэ пасыпаўся і ў нас канфрантацыя супраць тых хто не хоча купацца голенькімі тут гавораць восень тут гавораць людзі шлэндаюцца і сабак купаюць рака вабіць як у піражку начынка з вішанькай ногі мокрыя рукам холадна ізноўку выць прыходзіцца за хлеб без масла збягаеш з матросам а праз дзень ён ужо капітанішча калі падпіў заганы вылазяць самі і без дубцоў мне задача запомніць ці запісаць цяпер правядзі moralit? ампутацыю прачнуцца ў ложку прынцэсай апранутай адзін бок белы другі чырвоны падпёк як курачку злобны дзень спаць да дзявятай няма чаго ачмурэла ці што але нам у люстэрку відаць паўсвету нашто дарога круціць адну пласцінку? і тут не орбіт ды не эдзіт піяф гетман кіруе правільна і шмат чаго разумее атрымай цукерку гаворыць дэбілы не значыць што там усё-усё безнадзейнае ясна адно толькі можа і не яно зусім усе мае дваццаць (пакуль што) улазяць лёгка ў сорак другі памер шортаў (яшчэ не такія бываюць) гады носяць з сабой з крапівы заплечнік у ім сядзіць ўсё што прыжылося хоць злёгку шчотка і майка на змену ўсё жыццё і так перапоўнена сокал а мы ўжо і вярнуліся але я цябе беспардонна праспала з вазком на руках як мадонна без перспектыў на далейшае ўваскрашэнне * * * светлы дзень – цёмная ноч цяпер моўчкі, нібы ніколі тут не было мяне жоўтым пагрукаў дождж холадна, можа ўзапраўду ніхто не чакаў, што пацякуць кроплі па галаве учора смага, сёння – насыць сапраўды не было. было? не зусім было дождж, дождж, дай вады паліць на рукі, на галаву не давай, не мне, не зрывайся з работы, я прыпыню цябе літасцю ты пасмяешся, схопіш маю руку сваім мокрым долам, сухім нібыта, вочы не зводзіш, вусны ссохліся будзеш доўга да самага дому спяваць свае ціхія песні пра мора і акіян птушкі пападаюць ад захаплення, слупы пакуляюцца ў вокны, а я не растану замілаваная, ну куды мне больш * * * мне трэба зважаць на кожнае слова і крок, каб не вярзці лухты, зямлю каб не праламіць, але, калі сонца з’ядае вочы, то можна ў радок не ўзірацца і некага іншага словамі патапіць тады гаварыць пра неба і пра зямлю, пра рэкі, прароцтвы, сумневы і быць у сумленні хаваць свае твары ў руках, дзівіцца на дэжа вю, хадзіць праваруч па чарзе і дэманстраваць уменні усё так проста, як чысціць зубы, піць чай як засынаць у стоме і як ускочыць у поезд і я прысыпаю пясочкам чужы адчай і я зноў страляю ў галовы сваіх нямоглых брызент майго мяккага сэрца нарэшце распаўся і ток пераменны я адчуваю рукамі ніколі ніхто ні з чым ад мяне не вяртаўся ніколі ніхто ні за што навек пакараны * * * надараецца снам уварвацца ў жыццё знянацку прапаўзці пад брамай, сабе неба за варту паставіць і сядзець і чакаць салёных навінаў з мора пільнаваць пахвілінна цябе, каб хутчэй ускочыць а табе ўсё адно прыходзіцца доўга ад іх адбівацца стомы цяжкая пара зглынае ўсе цвёрдыя рухі цэдзіш кроплямі горкімі кожны свой крок у тумане каб не згінуць у моры – адно паглядай на рукі будуць бойкі і войны сусвету табе папярок законаў раскіданыя целы ў кожным квадраце свяцілішч і ні ўправа ні ўлева няможна зірнуць навокал ты – галоўны, трывай, нашто сабе шыю мыліш? у гэтым сне не прачнешся; ну колькі ж можна маліцца? не крычаць, не біцца ў разлітых мяккіх пярынах назірай і слухай – вось што ў паветры падвісла назірай і слухай – вось дзе мазгі бяссільныя * * * адзін душыць лістамі другі проста нясмеласцю а я – састарэлы цукіні я забіваю спеласцю у мяне спелыя думкі у мяне спелыя ногі у мяне спелае сэрца пакаштуй і выплюнь ураджай мяне не збіраюць без гною сумуюць градкі я ляжу за высокім плотам а вакол агарод кахання а вакол капуста і морква буракі і голыя бабы і яны нікога не любяць яны папросту не ў стане усе тупа ляжаць і чакаюць ночы калі можна беспантовых п…здзіць калі можна крышыць бялюткія зубы і абмывацца сырою курынай крывёю і гэта не пра любоў і не пра яе адсутнасць а пра страшнае сухое слова “безвыходна” а я са сваім маленькім кабачковым сэрцам са сваёй цёмнай-цёмнай душой са сваімі абпечанымі сонцам бакамі ляжу і плачу ад адзіноты і тонкіх нерваў