Архіў нумароў:

Анатоль Брусевіч

_____________________ Позірк у паўзмрок. Вершы	* * * Запахла восенню нарэшце. Лістота мае колер смерці. Ура! Чырвона-жоўтая свабода Чакае нас каля ўвахода Ў рай. * * * О, Божа, якія халодныя ранкі! Навокал няма аніводнай душы, І толькі ў смуродных пад’ездах бамжы Чакаюць, пакуль не адчыняцца крамы. Мой позірк блукае па прывідным шкле Туману і белага-белага неба. Халодныя ранкі, маўклівыя дрэвы І сумныя вершы на пыльным стале. * * * Разбіваюцца хвалі аблокаў Аб крывое люстэрка вады. Праглынае пясок мае крокі Пакідаючы толькі сляды. Я нібыта ў кавярні, ад злосці, На якую не здольны ніхто, Замаўляю падвойную восень І п’янею, зрабіўшы глыток. Апошнi лiстапад Апошнi лiстапад Спяе нам аб вясне. Заплачуць лiхтары Бурштынавым святлом. У мой самотны дом Не прыйдуць больш сябры, Бо самы першы снег Схавае шлях назад. Апошнi лiстапад Сплывае пакрысе. За шэрыя муры Хаваецца сутон. Халодны ветру стогн Пiлуе сад стары – На сонечным лязе Лiстоў крывавы рад. Пераходы Звычайны восеньскі вечар, Не цёплы i не халодны. Тут час застыгнуў навечна, Нiбыта смала рэнклёды Тут лiпы ажно ў аблокi Растуць i чуюцца блiзка Нябёсаў сонныя крокi, Цi можа крокi дзяцiнства? Тут вецер заўжды паўночны, А людзі як быццам з гліны – Адныя і тыя ж вочы, Адныя і тыя ж міны. Адсюль немагчыма збегчы, Цябе дагонiць заўсёды Звычайны восеньскі вечар, Не цёплы i не халодны. Таму стаю сярод дрэваў, Стаiўшы на момант подых: Гляджу, як глынае цемра Мой свет – мае Пераходы. Дзяды Над Гародняй у розных кірунках Праплываюць аблокаў карункі. Лістапад. У чаканні зімы Горад стаўся глухі і нямы. Водбліск свечак апалага лісця Кліча душы пакутныя з чыстца. Шэры дождж размывае сляды І з вады пазіраюць Дзяды. * * * Босая восень параніла ногі Аб камяні гарадоў. Бачыш, як цягнецца проста ў аблокі Знак ад крывавых слядоў. Там, на нябёсах ціхіх і сонных Раны загояць вятры. Вернецца восень. Заўтра ці сёння З ёю спаткаешся ты. * * * Я ведаю – скончыцца восень І зноўку рубіны рабін Запаляць сваё безгалоссе На крылах зімовых галін. Сплятуцца душы далягляды, Змяшаюцца ночы і дні. У шэрых вачах лістапада Застыгнуць сірочыя сны. І будзе прыгожа і міла, І чыста, нібы за сталом. Захочацца збегаць за мылам У краму за першым вуглом. Рэха Большасць з нас – гэта словы, Банальныя, простыя словы, Што прыйшлі ў галаву выпадкова, Як падкова, Што злятае, пасля абяцае Прывід шчасця паклікаць. Мы – словы, Адмысловыя, новыя. Нехта Пракрычаў нас і слухае рэха. Варона Сяджу варонаю аблезлай На сметнiку жыцця, каб там Спяваць свае дурныя песнi Памыйным цюцькам i катам. Каб нагарланiўшыся ўволю, Расправiць крылы, як арол, I з выглядам старога воя Дзяўбсцi адходы, што вакол. А потым снiць зялёны вырай У чорна-бела-шэрых снах, Або чакаць кавалак сыру, Што Бог пашле, альбо Алах. * * * Жыццё скончана. Скотчам залеплены рот. А вочы сірочым лямантам і матам расстрэльваюць цішыню. Цень агню люструецца ў вадзе. Больш нідзе. Пацалункам Юды пахнуць стагоддзі. Годзе сузіраць прыгажосць ружовых зорак! Зрок мой сам па сабе не сягае туды, адкуль не зможа вярнуцца. Жыццё скончана. Я – самагубца. * * * На самае-самае дно пякельнае Спадзе душа мая белая-белая. Здзівіцца д’ябал: «Якога чорта? Спадаюць да нас толькі душы чорныя. Які нонсэнс! Які парадокс!» «Усё нармальна – скажу – ад слёз Жанчыны душа зрабілася белаю. Яна кахала, а я грэбаваў Каханнем яе. Цяпер слёзаў соль На маёй душы, і таму дазволь, Каб яна, душа мая белая-белая, Упала спакойна на дно пякельнае.» * * * Агідна робіцца ад вершаў, Якія я пісаў няшчыра, А толькі каб другіх пацешыць Бліскучых рыфмаў мутным вірам. Цяпер хацеў бы перакрэсліць Калісьці кінутыя словы, Адмыць ад бруду і ад плесні Свабоды одум адмысловы. Але пачварных ценяў зграі, Якія я зрабіў сваімі, Пакуль на небе сонца ззяе, Пільнуюць мной забыты зімнік. * * * Не магу не пісаць. Не магу. Не хачу. Мае вершы – раса, Што сцякае з ляза Чорных траваў. Іх вам не пачуць. Яны плачуць Моўчкі Слязьмі крывавымі. Ягадамі воўчымі, Бы ранамі рванымі Зіхцяць на паляне Маёй душы. Мае вершы – Вершнікі Пагоні, якая Цень даганяе Праз дні і дажджы. * * * Паэзiя, вяртаюся з табой, Нiбыта ў сон, у край майго юнацтва, Дзе мы з маёй названаю сястрой Упершыню спазналi смак вар’яцтва. Сястра мая, iмя тваё не Смерць, Iмя тваё – Салодкая Пустэча. Пытаннi «быць-не быць» i «мець-не мець» У тую ноч звязала ты навечна. I я, бы ў казцы, тое даў табе У вечны дар, пра што зусiм не ведаў, Каб плыць з табой па белай прасцiне У край, што спiць мiж восенню i летам. * * * Гэты свет – нібы камень на шыі. Толькі вершы ратуюць душу. Але ўсё, што кажу і пішу, Тоне ў небе, нібыта ў памыях. Раскрываюцца вочы сляпыя. Я братам безгалосым шапчу: «Гэты свет – нібы камень на шыі. Толькі вершы ратуюць душу.» Позірк у паўзмрок Дзве тысячы ценяў мінуўшага часу Свідруюць сляпымі вачыма мой дом. Я дом збудаваў на руінах палацу. Таго не даруюць мне цені гадоў. Я зблытаў іх планы, прымусіў бадзяцца У пошуках марных уласных слядоў. Ды цені надзеі і веры не трацяць, Што змогуць калісьці патрапіць у дом. Магчыма, патрапяць, калі я стамлюся Глядзець, не адводзячы зроку, ў паўзмрок, Сачыць, як шкілеты наіўных ілюзій Згараюць у вогнішчы пыльных дарог, Як плачуць нікім не зачатыя дзеці Ва ўлонні пустэчы, а слёзаў нулі Са смеццем мяшае гарэзлівы вецер І носіць па ўсёй неабдымнай зямлі. Танец смерці Танец смерці Нібы таннае віно – Цяжка п’ецца, Але лёгка валіць з ног. Мы з табою Гэты танец п’ем да дна. З галавою З намі тоне наш падман. З ліхтарамі Разбіваецца аб світ Нашых кармаў аксамітны сталактыт. * * * Сухой паэзii асушаны бакалы, Салодкiх рытмаў выпiта вiно. Паснулi музы проста сярод залы, Стамiўшыся адна перад адной Пазiраваць, iграць чужыя ролi, Iмiтаваць то радасць, то экстаз. Раскрыты ўсе сакрэтныя паролi I шлях адзiн – у Вечны Дэкаданс.